Hver hefði trúað því þegar Álfheiður Ingadóttir stóð þrútin af stolti yfir fólkinu sem hún sagði í fullum rétti til að ryðjast með ofbeldi inn á lögreglustöð fyrir nokkrum mánuðum að hún ætti eftir að verða ráðherra nokkrum mánuðum síðan? það er auðvitað magnað en ekki bara af þeim ástæðum einum.

Hugmyndir hennar og félaga hennar í VG um þá sem stunda rekstur utan ríkis eru beinlínis fáránlegar. Í gær var hún í viðtali í tilefni þess að lífeyrissjóðir eru að fjármagna nýtt sjúkrahús. Álfheiður og hennar fólk telur algera nauðsyn að heilbrigðiskerfið sé rekið með halla og þeir sem vilja gera arðsemiskröfur sé af hinu vonda og þess vegna verði allt kerfið að vera ríkisrekið. Auk þess fullyrti konan að einkaframtakið væri dýrara en ríkis. Ekki hef ég hugmynd um hvernig hún kemst að þeirri niðurstöðu enda ekkert sem styður þessu kreddudellu.

Nú bregður svo við að lífeyrissjóðirnir gera arðsemiskröfu á sitt fé í þessari fjárfestingu en þá kemur óvænt hljóð í strokkinn og Álfheiður hefur skyndilega ekkert á móti því enda sé ekki um einkaaðila að ræða. Hverjir eru góðir og hverjir vondir í þessu spili konunar? Þarna er hún hreinlega hlægileg og ósamkvæm sjálfri sér og opinberar áunna andúð sína á einkareksri og þeim hluta atvinnulífs sem ekki er ríkisrekinn.

Þeir sem halda að við komumst út úr ógöngunum með því að við verðum öll ríkisrekin og upp á stjórnmálamenn komin eru á alvarlegurm villigötum. það er bara í grundvallaratriðum vonlaust eins og sagan kennir okkur enda stjórnmálamenn ekki best til þess fallnir að fara með peningana okkar.

Álfheiður Ingadóttir er lifandi dæmi um slík fólk.

Röggi