Pólitík er þannig tík að þar tekst fólk á um hugmyndir og aðferðir. Þessi átök eru oftast hreinn og beinn slagur þó við sem fylgjumst með verðum helst vör við atið þegar fætingurinn verður persónulegur eða þegar rennur í skap alþingismanna í ræðustóli.

Galdurinn hlýtur að vera sá að vera sammála um að vera ósammála. Stundum falla orð sem eru ómöguleg og jafnvel meiðandi og svo gerist það að fyrrum samherjar verða á augabragði andstæðingar með tilheyrandi særindum og gusugangi pólitískum.

Þá getur það gerst og gerist nú um stundir að virðing fyrir stofnuninni fellur niður undir frostmark. Við erum flest meðvituð um að það er afleit staða því ef við þurfum einhvern tíma á þvi að halda að virðing fyrir stofnunum samfélagsins haldi er það við þær aðstæður sem nú eru. Stjórnarandstaða gengur úr sal við undir atkvæðagreiðslu um fjárlög í mótmælaskyni.

Sumir alþingismenn hafa engan skilning á mikilvægi slíkra hluta og telja sig búa í eigin heimi þar sem hefðir og reglur eru til brúks fyrir aðra. Álfheiður Ingadóttir er slíkur þingmaður. Hún situr á þingi en hefur þó hvatt fólk til að ráðst gegn lögreglunni telji borgararnir það nauðsynlegt.

Hún þolir ekki lengur Ólaf Ragnar og telur því að á þeim forsendum geti hún og megi bara láta eins og embætti forseta sé ekki til. Hún geti bara viðurkennt embætti forseta þegar sá sem þar situr gerir það sem henni finnst best.