Björn Valur Gíslason er með Ólaf Ragnar á heilanum. Reyndar hafa vinstri menn verið með hann á heilanum lengi. Lengi vel voru gaurar eins og Björn Valur í klappstýruhlutverkinu. Það var þegar félagi Ólafur Ragnar gerði það sem Birni Val og hans liði fannst fallegt. Það eru einu prinsippin sem Björn Valur telur þess virði að verja þegar kemur að forseta Íslands.

Kannski þarf að halda því skilmerkilega til haga að Ólafur Ragnar er ekki minn maður. Var það ekki sem stjórnmálamaður og enn síður sem forseti. Leðjuslagur gömlu kommana núna um embætti forseta er aumkunarvert og í raun dapurlegt að þurfa að heyja þetta innanhússtríð vinstri manna úr þingflokksherbergjum VG og Samfylkingar til Bessastöðum. Stríð sem snýst í raun sama og ekkert um embættið heldur meira um persónuna Ólaf Ragnar.

Björn Valur hefur eftir því sem ég best fæ séð enga grundvallarskoðun á embætti forseta. Hann veit ekkert hvað þrískipting valds er. Honum finnst í aðalatriðum að forsetinn eigi að vera með réttar skoðanir. Og botnar hreint ekkert í því að forsætisráðherra skuli ekki ráða því hvernig embætti forseta fúnkerar.

Í dag skrifar Björn Valur grein um forsetann sinn. Grútmáttlaus grein og samhengislaus og ljóst að þingmaðurinn getur vart á heilum sér tekið af pirringi og það er ekki gott vegarnesti eingöngu þegar menn ryðjast fram undir þeim formekjum að þeir hafi eitthvað fram að færa.

Þessi áunni pirringur út í persónuna Ólaf Ragnar tók að gera vart við sig þegar hann ásamt allri þjóðinni að undanskilinni ríksstjórninni hans Björn Vals hafnaði Icesave í þjóðaratkvæðagreiðslu þar sem sumir ráðherrar lýðræðiselskandi töldu sig ekki þurfa að taka þátt! Talandi um að hæðast að þjóð….

Þann „glæp“ getur Björn Valur ekki fyrirgefið og það er eina ástæða þess hvernig þingmaðurinn ólmast. Dýpra ristir þetta nú ekki.

Og þegar Björn Valur snappar þá skrifar hann reiðigreinar og rífur kjaft. Þessir tveir eiga hvorn annan nefnilega skilið.

Öfugt við þjóðina…..

Röggi

Séra Baldur Kristjánsson bloggari með meiru kemur mér fyrir sjónir sem hjartahreinn maður og vænn í alla staði. Í dag skrifar hann grein þar sem hann segist vilja taka upp hanskann fyrir biskup.

Baldur virðist misskilja þá sem telja að biskupi sé ekki sætt í embætti eftir það sem á undan er gengið. Ég skil vel þær hugsanir sem bærast með Baldri og engan hef ég heyrt eða lesið sem reynir að snuða Karl Sigurbjörnsson af þeim góðu eiginleikum sem hann er útbúinn eða þeim góðu verkum sem eftir hann liggja.

Stundum gerist það nú samt að góðir menn gera hluti sem ekki er hægt að verja. Ef við ætlum að læra að tileinka okkur þá hugsun að menn axli ábyrgð á gerðum sínum þá verðum við að hætta að leita að undanþágum fyrir þá sem við teljum góða menn. Hver getur tekið sér það vald að ákveða hver er góður eða vondur, óheppinn eða skúrkur?

Rök Baldurs um að feluleikurinn með bréfið skipti litlu vegna þess að bréfritari muni alltaf skrifa annað á önnur heimilsföng og þannig geti ekki verið um tilraun til þöggunar að ræða eru svo ótrúlega léttvæg og ónothæf að engu tali tekur.

Suma slagi á maður ekki að taka…

Röggi

Þau verða ekki erfiðari málin en kynferðisbrotamálin. Sannanir oft ekki til staðar og viljinn til að trúa þeim sem tala svo sterkur. Ég veit ekki um nokkurn mann sem ekki trúir Guðrúnu Ebbu en fyrir dómstóla og í hennar tilviki þjóðkirjuna vantar sannanir og helst játningu svo hægt sé að grípa til ráðstafana. Þetta er vissulega snúið en samt….

Ég ætla að halda því fram að líkindi til þess að hópur ótengdra kvenna, eins og í máli Ólafs Skúlasonar, taki sig til og beri kynferðisglæpi á einn mann séu engin. Bara alls engin. Hver ætti hvatinn að geta verið? Hver ætti hvati barns sem ber slíkt á föður sinn út yfir gröf og dauða að vera?

Ólafur talaði um djöfulinn þegar konurnar hófu að segja frá en aðrir menn í svipaðri stöðu í dag tala um hefnd, heimsku og hatur. Og þar við sat. Og situr enn og lífið heldur svo sinn vanagang…

Kirkjan minnir mig á lögregluna hér áður fyrr sem tók alltaf varðstöðu með gölluðu eplunum sem klæddust búningnum. Það var alltaf veikleiki að játa mistök. Mér finnst þeir menn sem tala opinberlega fyrir þjóðkirkjuna hafa það helst að markmiði að sleppa sem þægilegast frá málum og alveg örugglega án þess að biskup axli ábyrgð. Hvaða andskotans máli skipta fjárbætur í þessu samhengi? Þær eru vissulega til einhvers fyrir fórnarlömbin en þær leysa kirkjuna svo sannarlega ekki úr snörunni.

Þjóðkirkjan er orðin kerfi sem leitast við að verja sig og sína alltaf og allsstaðar. Þetta kerfi mallar á sjálfstýringu og er prógramerað þannig að aldrei megi játa neinn skandal. Fyrir okkur hin er það skandall.

Það þarf ekki lögfræði eða nein önnur vísindi til þess að sjá að þegar Karl biskup stingur bréfi Guðrúnar Ebbu ofan í skúffu er hann að bregðast. Enginn Guð og engin orð geta breytt því. Öll eðlileg viðmið venjulegs fólks fær það til að komast að þeirri niðurstöðu. Engin rök finnast með feluleiknum.

Kerfið leitast við að sleppa við að taka á því máli með því að tala um að málið snúist ekki um einn mann heldur kerfið í heild. Ég veit ekki hvort kemur á undan í þessu en niðurstaðan getur aldrei orðið á þann veg að Karl sitji áfram.

Mér er sama hvort eitthvað system eða skrifræði sagði biskup að fela bréfið eða ekki. Hann verður að stíga til hliðar. Sjálfs síns og kirkjunnar vegna. Af hverju blasir þetta við öllum öðrum en kirkjunnar mönnum? Hvaða hagsmunir eru mikilvægari kirkjunni en trúverðugleiki?

Kirkjan kann að kenna öðrum að njóta þess að fyrirgefa en hún kann ekki að fyrirgefa sjálfri sér. Kirkja sem glatar þeim hæfileika þarf ekki að láta það koma sér á óvart ef sóknarbörnin tapa trúnni.

Kirkja sem ekki biðst afsökunar af fullum heilindum og bregst myndarlega við núna á ekki skilið að henni sé fyrirgefið.

Röggi

Ég er eins og aðrir hugsandi vegna máls Ólafs Skúlasonar biskups. Hver yrði það ekki eftir magnað viðtal Guðrúnar Ebbu við Þórhall Gunnarsson? Sterk og vel gerð hreinskilin kona sat þar og talaði um hluti sem ég get með engu móti gert mér í hugarlund hversu erfitt er að tala um.

Kirkjan veit í raun ekkert hvað skal gera. Og þetta á ekki bara við um þjóðkirkjuna því fleiri trúfélög hafa gengið í gegnum svipað og finna ekki neinn farveg fyrir málin. Enda eru þessi mál erfiðustu mál sem upp koma og oft orð gegn orði. Dómstólar byggja úrskurði sýnist mér á sönnunarbyrði eingöngu en sannanir er oftar en ekki að hafa.

Ég get haft þá skoðun að alls engin líkindi séu til þess að hópur ótengdra kvenna taki sig til og beri lygar um kynferðislegt ofbeldi á biskpa eða aðra fulltrúa almættissins. Við vitum nóg í dag til þess að skilja að slíkt gerir fólk með fulla heilsu ekki að gamni sínu í hópum. Og mér er til efs að til séu dæmi um að börn haldi úti slíkum ásökunum árum og áratugum saman til foreldra sinna að gamni sínu.

Ég veit og skil að það er nauðsynlegt að fara varlega þegar að svona hlutum kemur því varla verður nein refsing meiri en sú að vera ranglega dæmdur fyrir svona hluti hvort heldur sem dómstólar gera það eða almannrómur. Og við höfum svo sannarlega gætt að því að fara varlega en eiginlega gleymt hinni hliðinni. Er skynsamlegur vafi kannski ekki til í löggjöfinni okkar?

Þjóðkirkjunni verður ekki kennt um það sem Ólafur Skúlason gerði í lifandi lífi. Ólafur varð ekki biskup vegna þess að hann reynist hafa verið sú skepna sem hann var. Þar komu væntanlega allt aðrir hlutir til plús megin í hans fari.

En þjóðkirkjunni verður kennt um að hafa skellt skollaeyrum við og hún gerir það enn að mínu mati. Góðir kirkjunnar menn mæta í kastljósið og virðast hafa það að markmiði að lifa viðtalið af án þess að segja neitt. Taka ekki afstöðu aðra en almenna um að svona megi ekki geta gerst og muni ekki halda áfram að gerast sé eitthvað til í öllu saman.

Og benda svo réttilega á að mál Guðrúnar Ebbu snúist ekki um einn mann

Ekki spyrja mig af hverju en ég er að reyna að grafa upp textann við lagið Þorvaldur með bítlavinafélaginu. Ákaflega ómþýtt lag með gríðarfallegum og innihaldsríkum texta. Eiginlega hápunktur Íslenskrar textagerðar sé ég spurður.

Færustu gruflarar í mínu nærumhverfi hafa lagt nótt við dag en ekki fundið textann sem hinn góðkunni textahöfundur Ómar Gaukur Eggertsson samdi. Því er haldið fram í mín eyru að þessi maður sé frændi þeirra Ómars Ragnarsson, Ólafs Gauks og Þorsteins Eggertssonar en ég legg engan trúnað á slíkt. Meðal annarra stórverka þessa höfundar er hið þekkta lag Hanna Hanna með sama bandi.

Þjóðin mætti og mótmælti við setningu þingsins í dag. Þinghúsið og fólkið sem þar situr í umboði kjósenda eru kannski rökrétt skotmark í hugum margra. Ég sé á þessu ýmsar hliðar. Í alvöru systemi væri alþingi ekki ábyrgt fyrir gerðum ríkisstjórnar. Á Íslandi er alþingi ríkisstjórnin og ríkisstjórnin alþingi.

Það er viðurkennd staðreynd að ráðherrar ráða öllu í stjórnkerfinu. Þingið situr og stendur eins og hæstvirtum ráðherra þóknast. Hlutur almennra stjórnarþingmanna er að standa og klappa þegar ráðherrar og embættismenn ráðuneyta hafa smíðað frumvörp. Svona hefur þetta verið lengi og verður áfram ef við lögum ekki til.

Við þekkjum þingið ekki eins og löggjafarsamkomu heldur miklu frekar eins og kjaftaklúbb utan um ákvarðanir sem ríkisstjórnin hefur þegar tekið. Það eru engar raunverulegar ákvarðanir teknar af alþingismönnum öðrum en þeim sem fá að vera ráðherrar. Það fólk situr báðu megin borðs. Setur lög og vinnur eftir þeim. Stundum kemur þetta svo í öfugri röð…

Við viljum frekar eyða tíma okkar í þras um það af hverju kerfið okkar virkar ekki en að tala um að breyta því. Af hverju mætir ekki þetta góða fólk og andæfir þegar ríkisstjórnin fundar? Af hverju sér fólk ekki mun á þessum stofnunum sem þó eiga að vera aðskildar?

Ég fullyrði að ef hér væri ríkisstjórn sem stæði sig vel og allt væri með felldu dytti fáum í hug að mótmæla jafnvel glórulausum ákvörðunum þings. Vissulega bera þingmenn ábyrgð en þeir EIGA ekki að þurfa að bera ábyrgð á forheimskum stjórnvöldum. Þingmenn eiga að vera löggjafar og aðskildir frá framkvæmdavaldi. Vera aðhaldið með framkvæmdavaldinu.

Mörgum finnst þetta léttvægt og ekki skipta máli í okkar litla samfélagi. Það kalla ég að nota rökin með þrískiptingunni sem mótrök. Vegna smæðar samfélagsins er mikilvægt að tryggja þennan aðskilnað. Það er nýtt fyrir mér ef smæð samfélaga dregur úr líkum á hagsmunárekstrum.

Á Íslandi er það óþekkt að mestu að stjórnvöld þurfi að taka tillit til löggjafans, þingsins, sem þó er kosið til þess að setja lög fyrir samfélagið okkar og þar með talin stjórnvöld á hverjum tíma. Við lesum um slíkt annarsstaðar en eins og oft áður og fyrr teljum það ekki henta okkar Íslensku aðstæðum.

Á alþingi situr fullt af góðu og vönduðu fólki sem vill vel en ræður í raun ekki miklu um nokkurn skapaðan hlut. það fólk fær að sitja í úthlutunarnefnd listamannalauna og fær svo leyfi til að fabúlera um mannanafnanefnd og önnur stórmál.

Á Íslandi ráða ráðherrar öllu og mér finnst að ef við viljum mótmæla stjórnarfari væri nær að safnast saman fyrir framan stjórnaráðið. Þar situr raunverulegt löggjafarvald til borðs með framkvæmdavaldinu og gerir það sem því sýnist án þess að þurfa að spyrja þingið.

Á meðan við ekki styrkjum stórlega þrískiptingu valdsins er borin von að þingið muni geta gert það sem mótmælendur dagsins í dag vonast til af því.

Röggi

Nú kasta menn eggjum og þykjast gera það fyrir góðan málsstað. Ég hef alltaf verið þeirra skoðunar að enginn málsstaður réttlæti ofbeldi. Auðvitað er stigsmunur á því að fleygja múrsteinum eða eggjum en hann er ekki eðlis og nú hneykslast margir þeir sem fögnuðu múrsteinakasti búsáhaldabyltingarinnar. Hver þarf prinsipp þegar pólitík er annars vegar…..

Hugsanlega hefði enginn sagt neitt ef eitt eggið hefði ekki hæft þingmann sem féll við. Í búsáhaldabyltingunni voru svona smámunir taldir eðlilegur fórnarkostnaður og kastarinn að ástunda hetjulega borgaralega óhlýðni. Leiðtogar byltingarinnar töldu óhæfu að laganna verðir leyfðu fólki ekki að komast inn í þinghúsið þegar æsingurinn var í hámarki.

Ég hef sömu skoðun í þessu nú og þá og hvet málsmetandi menn til að læra af því hvernig fór síðast þegar eðlileg mótnæli gengu í hendur ofbeldismanna sem töldu sig í skjóli góðs málsstaðar ekki þurfa að lúta neinum lögum og lögregla og þingverðir urðu óvinur númer eitt.

Þá horfðu ótrúlega margir af þeim sem nú þurfa að þola andbyrinn á í velþóknun. Mótmælum svona framgöngu öll sem eitt og lærum af því hvernig stutthugsandi fólk hunsaði viðvaranir þeirra sem töluðu um stigmögnun síðast þegar óhlýðnir borgarar hófu byltinguna með einu litlu eggjakasti.

Röggi

Ég hef eins og margir samúð með lögreglumönnum í þeirra kjarabaráttu. Óhemjuerfitt starf og mikilvægt að vel takist til og að þeir sem líklegastir eru til þess að standa sig fáist til starfans. Einn mikilvægur þáttur í því eru kjörin.

Lögreglumenn hafa mikinn meðbyr núna og slagkraftur í baráttunni. Ekki ósvipað og var með leikskólakennara. Þetta finna þeir auðvitað og hyggjast hamra járnið meðan það er heitt. Hver myndi ekki gera það?

Hundruðum saman fara þeir einkennisklæddir í göngu og þeir ætla ekki að standa heiðursverði. Stórir hópar segja sig frá sérsveitum. Kvefpestir gætu stungið sér niður…..Reiðin er réttlát og þjóðin horfir á og kinkar kolli í velþóknun og skilningi.

Ég held að rétta taktíkin núna væri að draga úrsagnir til baka og mæta hnarreystir sem aldrei fyrr og standa sinn heiðursvörð. Svona hlutir geta nefnilega snúist upp í andhverfu sína á augabragði eins og skáldið sagði.

Þeir sem geta og mega semja um betri kjör til handa lögreglumönnum finna auðvitað að ekki er um annað að velja. Eindrægni og samstaða hópsins er afgerandi og stuðningur þjóðarinnar einnig.

Nú væri rétt að standa með þjóðinni og starfinu þegar allt bendir til þess að vel muni fara og standa heiðursvörð og tryggja öryggi allra við setningu þingsins.

Það drægi ekki úr slagkrafti baráttunnar, öðru nær….

Röggi

Birgitta Jónsdóttir þingmaður birtir í dag bréf frá forseta alþingis þar sem hún fer þess á leit við þingmanninn að hún leiðrétti þau ummæli sem hún hefur haft uppi á facebook um það af hverju einn tími er valinn umfram annan til að setja næsta þing.

Sumir gætu litið svo á að þarna væri forseti þingsins að fara úr fyrir sitt valdsvið og hefta tjáningarfrelsið. En er þetta svo einfalt?

Vissulega er þetta vandmeðfarið og enginn getur fallist á að forseti þingsins geti beinlínis bannað þingmönnum að hafa skoðanir opinberlega eða túlka stöðuna en mér finnst eins og DV.is sé að leita að þannig stöðu í málinu.

Það fylgir því nefnilega ábyrgð að tjá sig. Tjáningarfrelsið veitir öllum rétt til þess að hafa hvaða skoðun sem er og halda henni á lofti en leysir menn ekki undan ábyrgð orða sinna. Margir telja að þeir sem leita réttar síns gangvart fólki sem segir eða jafnvel gerir eitthvað séu með því að hefta rétt fólks til tjáningar. Það er misskilningur.

Forseti Alþingis hefur auðvitað rétt til þess að koma með leíðréttingu telji hún þingmenn fara með rangt mál er tengist hennar störfum hvort sem þar er um að ræða facebook færslu eða blaðagrein. En hún hefur auðvitað enga lögsögu í málinu en biður um að Birgitta skoða þetta mál með tilliti til þess sem hún hefur fram að færa.

Ekkert er óeðlilegt við það og ég efa ekki að Birgitta myndi bregðast eins við í sömu stöðu.

Röggi

Björn Valur Gíslason er magnaður kall. Honum skolaði til þings síðast þegar kosið var og kann að vekja athygli á sér. Það gerir hann að jafnaði með kjafthætti og stóryrðum og bætir sér að jafnaði upp málefnafátækt með þeim hætti.

Nú má ekki gera neitt án atbeina stjórnmálamanna. Allt skal ríkisrekið. Björn Valur telur þá best fallna til þess að taka yfir launin okkar og ákveða hvað eigi við þau. Þeir sem efast um slíkt eru bjánar að hans mati og gildir þá einu hvort menn rökstyðja sitt mál af styrk eður ei. Skynsamlegar og málefnalegur rökræður koma aldrei í staðinn fyfir almennilegann Íslenskan kjafthátt.

Björn Valur Gíslason afgreiðir flest mál þannig að úr því heimurinn fór á hliðina án þess að kommúnismi hafi verið þar einn að verki þá hljóti allt að lagast ef við bara tökum hann upp. Svo skammast hann út í allt sem er einka og gefur sér ekki tíma til að skilja að þjóðin er mest leið á stjórnmálamönnum eins og honum sem halda að þeir geri allt best.

Nú hafa tveir þingmenn leyft sér að hafa skoðun á verkefni sem stendur til að fara í og félagi Björn Valur getur ekki þolað þá gagnrýni þótt hún sé ágætlega rökstudd. Gagnrýnendur verksins hafa jafnvel efast um að fjármöngunin standist stjórnarskrá og reynt að koma þeirri hugsun skipulega frá sér.

En slíkt hentar Birni Val ekki og hann freistast til þess að telja það allt að því glæpsamlegt að „nota“ stjórnaskránna með þessum hætti. Ég geri ekki þá kröfu til þingmannsins að hann átti sig á hvernig þessi hugsun hans lítur út fyrir okkur hin.

Það notar enginn stjórnarskránna til eins eða neins félagi Björn Valur. Hún er til og hún er ekki pólitískt stjórntæki til að leika sér með í koddaslag í þinginu. Og þegar menn hafa efasemdir um að farið sé á svig við hana ber að taka það alvarlega.

En þá kýs Björn Valur að blása til sóknar og opinbera virðingarleysi sitt fyrir slíkum plöggum. Ekkert er að því að menn greini á enn það er engum til gagns að taka þann pól í hæðina sem Björn Valur tekur þegar hann annað hvort má ekki vera að pólitískum rökræðum eða hreinlega ræður ekki við það.

Röggi