Nú taka við jafnvel enn áhugaverðari tímar en við höfum áður séð í „samstarfi“ VG og Samfylkingar. Ákvörðun Ögmundar um að synja Huang Nubo um landakaup sín mun að líkindum hefja pirring Samfylkingar sem var þó ærinn fyrir upp í nýjar hæðir.

Ráðuneytið lá yfir málinu vikum saman og Ögmundur komst að því að ef þessi aðili fengi undanþágu skapaði það fordæmi og með því yrði ekki hægt að neita öðrum. Stórmerkileg röksemdafærsla því ég hélt að hvert tilfelli fengi sérstaka umfjöllun og ekkert væri sjálfvirkt í þessum efnum hvorki til eða frá.

Ögmundur telur sem sagt að það eitt að já núna þýddi já alltaf eigi að vega svo þungt að nei sé eina svarið.

Ég viðurkenni að hafa ekki sett mig inn í kjarasamning leikskólakennara. Ég get líka sagt að ég hef mikla samúð með kjarabaráttu þeirra. Ég hef enda eins og við öll meira og minna myndi ég halda nýtt mér þjónustu þess hóps og skil mikilvægi starfa þeirra þó ég skilji alls ekki af hverju menn fá hærri laun fyrir að svara í síma ráðhúsinu en að vera með börnunum okkar.

Núna eru leikskólakennarar sturlaðir vegna þess að meirihlutinn í Reykjavík komst að því á fundi sínum að þessi hópur hefði gert kjarasamning með hækkunum sem eðlilegt væri að taka þá skipulega til baka. Einmitt vegna þess að leikskólakennarar fengu hækkun!

Þessi samningur er ekki mjög gamall og mig minnir að hann hafi klárast undir gríðarþungum almennum stuðningi við þessa starfstétt. Sá viðtæki stuðningur fullyrði ég að hafi ekki verið háður þeim skilyrðum að hækkanirnar sem um var samið skyldi taka til baka ef hægt væri að finna einhvern annan hóp starfsmanna borgarinnar sem fékk minna.

Leikskólakennarar voru og eru með hlægileg laun í einhverju mikilvægasta djobbi sem hægt er að hugsa sér. Ég ætla ekki að kenna núverandi meirihluta í borginni um þá stöðu en ég bara get með engu móti skilið málflutning Dags B Eggertssonar í útvarpi í gær.

Kannski var ég eitthvað að misskilja manninn en mér fannst hann segja að leikskólakennarar hefðu mátt sjá þetta fyrir. Þeir hefðu fengið meira en aðrir og því þurfi þeir að skila í áföngum til baka.

Er nema von að sumir tryllist. Eigum við ekki öll að tryllast til stuðnings málsstað lekskólakennara?

Jafnaðarstefnan tekur á sig furðumyndir stundum þegar Dagur B Eggertsson talar.

Röggi

„Við jafnaðarmenn viljum ganga fram af hófsemi fram í skattlagningu“

Svo mælir Magnús Orri Schram sem virðist bara alls ekki ætla að átta sig á því að hann og hans flokkur er í núverandi ríkisstjórn. Þingmaðurinn skrifar hverja greinina á fætur annarri til þess að lýsa því yfir að hann sé eindreginn talsmaður þess að gera allt annað í efnahagsmálum en hann er að gera.

Nema ég sé að misskilja. Auðvitað getur vel verið að Magnúsi Orra þyki núverandi ríkisstjórn vera hófsöm í skattlagningu.

Hvernig læt ég?

Röggi

Þá vitum við það. Bjarni Ben er og verður leiðtogi Sjálfstæðisflokksins um fyrirsjáanlega framtíð komi ekkert óvænt upp á. Mér sýnist á umræðunni að landsfundurinn hafi verið andstæðingum flokksins talsverð vonbrigði.

Barátta formannsframbjóðendanna var til fyrirmyndar og þau létu ekki draga sig út í neitt forað sem hlýtur þó að vera einhver freisting í hita leiksins. Í stað þess að tala um snögga bletti hvors annars var talinu beint að eigin kostum á málefnalegum forsendum.

Mér fannst Hanna Birna og hennar fólk veðja á rangan hest. Kannski er ekki sanngjarnt að orða þetta þannig því í raun var Hanna Birna samkvæm sjálfri sér en ég held að fylgi við sjónarmið hennar hafi hún og ýmsir aðrir ofmetið.

Og svo hitt að Bjarni hefur verið að styrkjast hvað sem hver segir. Sumir tala reyndar eins og hann hafi verið formaður um alla tíð en ekki í 30 mánuði. Krafan um 50% fylgi í skoðanakönnunum og yfirburði er ekki sanngjörn gagnvart Bjarna sem fékk laskaðann flokk til að leiða og erfið úrlausnarefni.

Menn finna Bjarna eitt og annað til foráttu. Hann þykir stundum vingull og of kurteis og alls ekki nógu herskár. Sumt af þessu getur reyndar verið styrkur og hefur reynst styrkur. Sjálfstæðisflokkurinn hefur þurft að horfast dálítið í augu við sjálfan sig í auðmýkt og hófstillt framkoma Bjarna hefur að mínu viti verið til heilla.

Bjarni hefur vissulega reynt að feta einstig í viðleitni sinni til þess að sætta afar ólík sjónarmið innan flokks í stórum málum og kannski verður það vingulslegt að sjá. Allt hefur sinn tíma og Bjarni hefur oftar en ekki reynst hafa ágætt pólitískt tímaskyn.

Ég held að síðar munu menn sjá að það er ekki vandalaust að sigla Sjálfstæðisfleyinu í gegnum þann stórsjó sem flokkurinn hefur siglt frá því allt hrundi yfir okkur. Þar er ekki sanngjarnt að horfa framhjá hlut formannsins.

Það sem helst háir Bjarna er fortíð hans í viðskiptum auk þess sem ýmsir vilja telja það honum til vansa hverra manna hann er. Slúður andstæðinga hans um viðskiptafortíð hans lifir býsna góðu lífi án þess að á eitthvað sérstakt saknæmt sé bent. Gróa er látin um að halda uppi efanum.

Hann sætir ekki ákæru og er ekki til rannsóknar eftir því sem ég best veit og þá sjaldan hann hefur verið spurður hefur ekki verið nein vigt í þeim spurningum og svörin óhrakin. En við erum ekki óvön því að fjölmiðlar beiti sér í þágu óljósra hagsmuna bæði í viðskiptalegum og pólitískum tilgangi.

Ég heyri því haldið fram að flokkurinn hafi heldur betur leikið af sér með því að kjósa Bjarna Ben. Hanna Birna hefði örugglega fiskað betur í næstu kosningum. Um það veit auðvitað enginn en það eru sjónarmið sem ekki réðu afstöðu þeirra sem völdu formann og það finnst mér heilbrigt.

Ég held að Bjarni hafi hlotið brautargengi vegna eigin mannskosta og framgöngu í knappri stöðu en ekki vegna þess að Hanna Birna hafi ekki verið góður kostur. Tal um að 55% fylgi á þessum tímapunkti gegn þessum öfluga mótframbjóðanda sé slakt er út í hött.

Bjarni Ben hefur í dag sterkasta umboð þeirra sem leiða flokkana og mun vaxa að styrk bæði persónulega og pólitískt í kjölfarið. Enda mun ekki af veita því þótt það verði vissulega ánægjulegt fyrir okkur öll að snúa af þeirri vinstri stefnu sem allt ætlar niður að drepa verður það ekkert íhlaupaverk.

Ég treysti mínum manni í það verk.

Röggi

Jóhannes Valgeirssson knattspyrnudómari eða ætti ég kannski að segja fyrrverandi knattspyrnudómari veit ekki af hverju hann er ekki lengur dómari. Hann hefur bara alls enga hugmynd um það. Og fjölmiðlar halda áfram að birta sífellt dramatískari og lengri greinar hans um þetta grunleysi.

Ég er auðvitað í sömu stöðu og Jóhannes og veit ekki neitt um málið en hef reynt að lesa á milli lína en það er hæfileiki sem Jóhannes býr ekki að. Hvernig stendur á því að KSÍ ætlar ekki að nýta krafta þessa reynda dómara lengur?

Ætli það sé vegna þess að dómaranefnd KSÍ hefur sértækan áhuga á því að halda frá þeim sem hafa bæði reynslu og hæfileika til þess að dæma? Hvernig gæti hagsmunum KSÍ í dómaramálum verið þjónað þannig? Dómarinn sjálfur kemur algerlega af fjöllum.

Ég hef lært það að fátt gerist út af engu. Sök Jóhannesar í málinu sýnist mér hafa minnkað í hans eigin augum í réttu hlutfalli við birtar greinar og viðtöl vegna málsins.

Jóhannes virðist ætla að gernýta sér þá stöðu að dómaranefnd KSÍ vinnur eftir þeim prinsippum að ræða ekki faglegar ákvarðanir sínar opinberlega. Eins og ég skil það mál er það ekki síst hugsað til þess að vernda dómarana sjálfa og er bæði skynsamlegt almennt talað og alþekkt vinnubrögð.

Auðvitað veit Jóhannes Valgeirssson upp á hár hvers vegna þessi staða er komin upp. Og hann nýtir sér þögnina frá KSÍ til að vega að trúverðugleika dómaranefndarinnar og afla sér samúðar.

Kannski er best fyrir dómaranefnd KSÍ að gera undantekningu og upplýsa okkur um ástæður þess að Jóhannes er úti í kuldanum. Ég veit að þá er verið að opna fyrir ótrúleg leiðindi og enn meira neikvætt umtal en þetta mál kallar mögulega á sértæk viðbrögð þar sem dómarinn virðist ekki ætla að hætta fyrr en ástæðan er öllum kunn.

Ef ekkert heyrist frá KSÍ mun rödd Jóhannesar í þessu máli hljóma æ meira sannfærandi í huga margra þó ég láti það ekki flökra að mér að dómaranefnd KSÍ hafi ákveðið það í bríaríi einn góðan veðurdag að hætta að nota Jóhannes, bara sísvona…….

Einfaldlega vegna þess að engin skynsamleg rök geta hnígið í þá átt önnur en að eitthvað hafi komið upp á. Og úr því Jóhannes hrópar á að það sé upplýst er kannski best að láta það eftir honum.

Röggi

Það er nokkrar leiðir til að túlka sigur Bjarna Ben í formannskjörinu um helgina. Andstæðingar flokksins reyna auðvitað að telja sér trú um að það að leggja afar sterkan frambjóðanda í lýðræðislegri kosningu sé ósigur.

Gott dæmi um mann sem hefur laskaða pólitíska sýn á þetta er Björn Valur Gíslason sem telur væntanlega að Steingrímur Sigfússon sé gríðarsterkur á formannsstóli VG vegna þess að enginn alvöru frambjóðandi bauð sig fram gegn honum þrátt fyrir að flokkurinn sé í raun í tætlum og viti ekkert hver hann er, hvaðan hann er að koma né hvert hann er að fara margklofinn og á þó enn inni að minnsta kosti eitt tilbrigði við klofning enn!

Það finnst Birni blessuðum merki um styrk og stefnufestu. Þegar öll hjörðin situr og stendur eins og formaðurinn vill þrátt fyrir að allt skíðlogi stafna á milli. Þannig höfum við reyndar vanist því að flokkarnir „skipuleggi“ fundina og því er Birni er vorkun að vissu leyti.

Styrktarmælistika þingmannsins tekur ekki kipp fyrr en augljóst er að sitjandi formaður hefur drepið svo niður alla andstöðu við sína eigin ríkjandi skoðun að óhætt er að blása til fundar. Þá mæti Björn Valur og allir hinir sem eru ekki sammála um neitt og klappa þegar á að klappa.

Og svo mætir aðalritarinn og segir fjölmiðlum að allt sé í fína af því að allir klöppuðu í takti. Nei, það eru nú ekki vandræðin á slíkum bæjum. Alveg eins og í Sovét í den….

Þannig framgangsmáta sér þingmaðurinn strax sem sigur en veikleika flokka sem bjóða upp á kosningar milli tveggja öflugra aðila. Að ég tali nú ekki um fund þar sem fólk tekst á um hluti sem allir vita að ágreiningur er um.

Björn Valur klikkar bara helst ekki.

Röggi

Páll Vilhjálmsson er einn magnaðasti bloggari sem við eigum. Gagnorður og kann að hreyfa við fólki og getur ýtt umræðunni áfram án þess að meiða en þó grefilli hvass. Ég er oftar sammála honum en ekki en nú hefur Páll skrifað dámikla hræðslugrein um Kinverja af því tilefni að einn slíkur vill kaupa Grímsstaði á fjöllum.

Getur verið að ég sé ekki nógu hræddur við útlendinga? Páll óttast hreinlega að þarna muni rísa lítið útibú frá Kinverska kommúnistaflokknum. Dvergríki sem muni með einhverjum hætti verða sjálfstætt með eigin löggjöf og utanríkisstefnu.

Þetta lítla Kína muni svo breiða úr sér eins og lúpína að vori án mögulegrar viðspyrnu af okkar hálfu. Þarna verði töluð Kínverska og yfirvöld í móðurlandinu muni á endanum sjá um að þarna verði Kínversk löggjöf okkar ofar.

Mér finnst þetta alveg út úr korti. Fyrir mig er þetta Íslenskur afdalahugsunarháttur sem byggir ekki á neinu raunverulegu. Þarna er áunninn ótti við eitthvað sem ekki stenst. Hvað er það í löggjöf okkar sem Páll telur vera þannig að erlendir viðskiptamenn geti allt að því stofnað sjálfstætt ríki á fjöllum án þess að við fáum rönd við reyst?

Ég veit að þetta er planið hjá þeim sem vilja ekki þessi viðskipti. Halda bara uppi svona tali sem er ekki byggt á neinu raunverulegu öðru en óttanum við þá sem stjórna Kínverska alþýðulýðveldinu.

Ögmundur Jónasson hefur setið vikum saman við að reyna að finna útgönguleið og forða okkur frá þessari milljarða fjárfestingu útlendings sem er tilbúinn að ganga að hverjum þeim skilyrðum sem stjórnvöld hér hafa týnt til.

Við skulum vona að á bak við fyrirsjáanlega neitun Ögmundar verði eitthvað bitastæðara en hjá Páli. Þar munu kaffiboðssamsæriskenningar ekki duga…

Röggi

Jónas Kristjánsson er athyglissjúkur maður sem heldur að vægi skoðana hans aukist í réttu hlutfalli við svívirðuna sem hann getur soðið saman. Karlanginn æpir á athygli og fær hana en er nákvæmlega sama á hvaða forsendum sú athygli er.

Þegar rætt er um þennan gamla blaðamann og hans ritstjóraferil er hægur vandi að týna til óhemjusorgleg tilfelli þar sem skrif hans og stílbragð hafa haft alvarlegar afleiðingar en það hefur ef eitthvað er forhert kallinn.

Efnistökin eru þráhyggjukennd þegar kemur að stjórnmálum og ekki verður betur séð en að maðurinn telji sig verða að toppa sjálfan sig í ruddaskap í hvert sinn sem hann sest niður.

Og alltaf skulu þeir fjölmiðlamenn vera til sem sjá tilgang í því að dreifa mykjunni. Það er í raun magnað og segir manni hvað pólitík getur ruglað jafnvel bestu menn í ríminu. Stundum meira að segja menn sem á fínum stundum segjast hafa óbeit á því hvernig pólitísk umræðuhefð okkar er þróast.

Sorglegt.

Röggi

Við Sjálfstæðismenn erum að velja okkur formann nú um helgina. Sumum finnst það heilbrigðismerki á meðan öðrum finnst óþarfi að rugga bátnum og láta landsfund snúast um það en ekki ástandið í efnhagsmálum og ríkisstjórn á villigötum.

Ég held eftir íhugun að þetta sé það besta sem gat gerst. Bjarni Ben þarf allra vegna að fá sterkt og skýrt umboð og nýtt og það fær hann hafi hann betur gegn Hönnu Birnu sem er sterkur kandítat sem virkar séxý fyrir kjósendur á þessum tímapunkti.

Bjarni Ben fékk svo sannarlega enga hveitibrauðsdaga á formannsstóli. Enginn maður hefur þurft að glíma við erfiðari stöðu flokksins en Bjarni hefur þurft að gera. Þar lagðist allt á eitt og þeir sem halda að það sé eitthvert íhlaupaverk að taka við flokknum við þær aðstæður sem Bjarni gerði það hafa ekki djúpa innsýn í pólitík.

Sjálsftæðisflokkurinn er vanur því að vera burðarás. Hann er stór og sterkur og valdamikill. Við sem kjósum flokkinn treystum honum og trúum á ákveðin grunngildi. Þetta var flokkurinn sem færði okkur frelsi og aukna velsæld og við vorum stolt af því. Og erum…

En samt hrundi heimurinn yfir okkur. Einn daginn varð allt svart og fyrstu viðbrögð voru að kenna Sjálfstæðisflokknum einum um og kannski einni persónu sérstaklega. Seinna erum við svo að læra það að heimshrunið varð ekki til á Íslandi. Heimsins öflugustu hagkerfi og stærstu fjármálaeftirlit eiga í dag fullt í fangi með að glíma við sama vanda og við gerðum og flutu sofandi að sama feigðarósi og litla landið okkar.

Það var við þessar aðstæður sem Bjarni var kosinn formaður Sjálfstæðisflokksins. Ekki glæsilegur heimamundur og enn átti eftir að kárna gamanið og heimatilbúinn vandi af ýmsu tagi tryggði flokknum svo háðulega útreið í kosningum sem enginn maður sanngjarn held ég að reyni að skrifa á Bjarna Benediktsson.

Alltof lítill og smánaður Sjálfstæðisflokkurinn þurfti að finna leiðina áfram. Gríðarleg vonbrigði hangandi yfir og eins og ekki hafi verið nóg að takast á við það verkefni að gera upp við sjálfan sig og endurmeta að þá voru óhemju þung og stór mál að koma inn í myndina.

Þeir sem ekki trúa því núna munu læra það fyrr en seinna að hlutur Sjálfstæðisflokksins í þeirri vegferð að koma okkur frá landráðasamningi í Icasave máli Steingríms og Svavars er stórlega vanmetinn og þar er ekki hægt annað en að eigna formanni flokksins það sem honum ber.

Og hvort sem mér líkar það betur eða verr þá er stór hluti Sjálfstæðismanna verulega svag fyrir því að ganga inn í ESB. Stór hluti kjósenda flokksins vilja líka klára viðræðurnar og kjósa svo um samning. En hann er ekki minni hópurinn eða lágværari sem er algerlega á annarri skoðun. Þarna mætast stálinn stinn og millivegur vandrataður.

Það virðist hafa farið framhjá mörgum að Sjálfstæðisflokkurinn hefur lifað með þessum staðreyndum sameinaður en slíkt hefur öðrum ekki tekist við svipaðar aðstæður. Heldur einhver að hlutverk formanns flokksins í þessu sé léttvægur eða skipti kannski bara engu máli?

Það sem sumir kalla vingulshátt kalla ég stjórnskænsku með jákvæðum formerkjum. Það þarf leiðtogahæfni og kunnáttu í samræðustjórnmálum til. Ég tel að Bjarni Ben hafi leitt flokkinn afar vel fram í þessari stöðu og tekið skynsamlega á málinu.

Stundum finnst mér Sjálfstæðismenn taka undir með andstæðingum flokksins í ómaklegri gagnrýni á formanninn. Ef ég vissi ekki betur mætti halda að margir gleymi þvi að Bjarni hefur verið formaður í rúm tvö ár en ekki áratugi.

Krafan um að hann skjótist upp fullskapaður og ljónsterkur og taki flokkinn á hálftíma og geri hann að 45% flokki í skoðanakönnunum við þær aðstæður sem hann hefur búið við er í besta falli ósanngjörn og alltaf óraunhæf.

Sjálfstæðisflokkurinn þurfti tíma til að ná áttum og sumir segja þann tíma ekki einu sinni liðinn. Við þær aðstæður tel ég mann með eiginleika Bjarna Ben og skapgerð hafa verið réttann mann á réttum stað. Fremur hófstillt yfirbragð og afstöðu til þess að leita lausna með málefnalegri umræðu fremur en hurðaskellum og stóryrðum tel ég vera réttu leiðina. Kannski ekki alltaf stórglæsilegt í ræðustólnum í leikhúsinu við Austurvöll en örugglega hagstæðara til lengri tíma litið.

Bjarni Ben er nefnilega ekki fæddur í hlutverkið eins og kenningasmiðir silfurkeiðarinnar halda fram. Reyndar held ég að enginn hafi beinlínis verið fæddur til þess að leiða Sjálfstæðisflokkinn í gegnum boðaföllin síðustu rúm tvö ár. En það hefur Bjarni þó gert og fáum dylst að hann hefur lært og styrkst mjög verulega um leið og flokkurinn sjálfur.

Ég veit að andstæðingum Bjarna innanflokks sem utan liggur vel við að ýta undir tortryggni í hans garð fyrir það hverra manna hann er. Hvurslags er það og ég spyr hvort einhver sérstök tegund skyldmenna sé annarri hentugri þegar valinn er leiðtogi. Menn standa einir og sér og eru dæmdir af verkum sínum og skoðunum.

Ég er ekki ánægður með allt hvorki hjá Bjarna sjálfum né flokknum mínum og þannig er vísast um alla menn sem hugsa um pólitík hvar í flokki sem er. En mér finnst bæði skynsamlegt og sanngjarnt að Bjarni leiði flokkinn áfram.

Bjarni hefur fengið eldskírn og öðlast reynslu sem er á við áratuga starf undanfarin tvö ár. Hann hefur staðið með Sjálfstæðisfólki og Sjálfstæðisflokknum síðustu rúm tvö ár og á skilið að fá að fara með flokkinn í næstu kosningar.

Það yrði í raun fyrstu kosningar Bjarna Ben sem formanns og hann hefur unnið til þess að leiða flokkinn áfram.

Röggi

Ég veit ekkert hvað falskar minningar eru. Hélt í barnaskap mínum að minningar væru bara minningar en er að læra það að við getum komið okkur upp minningum sem eru alls ekki minningar heldur eitthvað allt annað.

Mál Guðrúnar Ebbu hefur tekið á sig ýmsar myndir og allt í einu kemur í ljós álit minnihlutahóps sérfræðinga sem þykjast sjá öll merki þess að Guðrún Ebba hafi eytt stórum hluta ævinnar í að eltast við falskar minningar. Alveg er það ömurlegt ef satt reynist og ég skil ekkert í því af hverju sá möguleiki var ekki kannaður fyrr.

Ekki kann ég að nefna öll hugtökin sem til eru í svona málum. Ég veit heldur ekki hvort nokkurn tíma er hægt að segja að full sönnun til eða frá sé möguleg án játninga. Þar liggur vandinn og fólk skiptist í tvo hópa.

Í aðalatriðum eru hóparnir tveir. Annar hópurinn virðist aldrei trúa neinu en hinn að jafnaði alltaf öllu.

Ég sá bróðir Guðrúnar Ebbu í Kastljósi um daginn. Afar viðkunnanlegur maður um allt. Talaði rólega og af öryggi og var sanngjarn og lagði gott orð í báðar áttir. Hann tilheyrir fjölskyldunni sem hafnaði stúlkunni sem bar glæpinn upp á föðurinn.

Bróðir Guðrúnar Ebbu ríghélt í kenninguna um falskar minningar sem er kannski vonlegt. Og ég hugsaði; Geta falskar minningar ekki herjað á hann eins og hana?

Ætli það sé alveg óþekkt að heilu fjölskyldurnar deyfi sársauka með afneitun og komi sér upp björtum og ljósum minningum? Er bara hægt að nota þetta hugtak í aðra áttina. Af hverju finnst mér rökrétt að nota falskar minningar til þess að deyfa sársauka fremur en að búa hann til?

Ég vona að í framtíðinni verði hægt með vísindalega fræðilegum hætti að komast eitthvað nær sannleikanum í svona málum en nú er.

Enda ferlegt að geta ekki treyst minningum sínum. Hvorki þeim góðu né slæmu…

Röggi