Á síðustu misserum hefur staðið yfir ein mesta umbylting á íslenskum fjármálamarkaði sem sögur fara af. Ríkissjóður hefur varið tugum, ef ekki hundruðum milljarða í að endurreisa fjármálafyrirtæki hingað og þangað um landið og jafnframt hafa gríðarlegir eignir ríkissjóðs verið seldir einkaaðilum.

Engin þessara viðskipta hafa komið til formlegrar umfjöllunar á Alþingi fyrr en eftir að frá þeim hefur verið gengið og virðist sem fjármálaráðherra telji sig hafa frjálsar hendur til að fara með ríkissjóð sem sinn eigin fjárfestingasjóð og höndla með hundruði milljarða af skattfé almennings án þess að spyrja kóng eða prest.

Þetta hefur fyrst og fremst verið gert í skjóli neyðarlaganna sem sett voru í október 2008 og galopinna söluákvæða í fjárlögum.

Alþingi hefur ítrekað krafist þess að sett verði fram skýr stefna um hvernig endurreisa skuli íslenska bankakerfið. Endurskoða átti neyðarlögin í janúar 2010, leggja átti fram stefnu um sölu og einkavæðingu ríkisfyrirtækja, uppbyggingu fjármálamarkaðarins og rammalöggjöf um einkavæðingu ríkisfyrirtækja. Tryggja átti eftirlitshlutverk Alþingis og koma í veg fyrir að einstakir ráðherrar gætu að eigin geðþótta ráðstafað eignum ríkisins án opinnar og upplýstrar umræðu.

Ekkert af þessu hefur verið gert.

Þær heimildir sem nú eru til staðar uppfylla ekki skilyrði um opna og faglega stjórnsýslu og veita ráðherra óhófleg völd.

Löngu er tímabært að afnema þessar víðtæku valdheimildir fjármálaráðherra og mun ég leggja fram frumvarp þess efnis á Alþingi um leið og það kemur saman að loknu sumarleyfi.