Á ferðum mínum hef ég oft gert mér erindi á arkitektaskólana til þess að sjá og upplifa andrúmið og hvernig skólarnir haga kennslunni. Þeir eru afar misjafnir.  Mér fannst gaman að koma á AA í London fyrir nokkrum árum. Kannski venna þess að hann minnti mig á Akademíuna í Kaupmannahöfn þegar ég stundaði þar nám.

Ég hef heimsott nokkra skóla í Bandaríkjunum. Svo sem Berkley, UCLA, Harvard og  „BAC“ sem mér þótti afar áhugaverður en UCLA sístur.

Ég hef komið oftar en einu sinni á þessa skóla og BAC heimsótti ég í annað sinn í gær.

Ég kom þarna síðast fyrir 5-6 árum. Þá tók á móti mér Theodore C Landmark sem var þá rektor skólans. Sérlega sjarmerandi maður. Hann sýndi mér skólann og sagði frá honum í tveggja tíma samtali.  En BAC mun vera fjölmennasti „post gratuate“ skóli sinnar tegundar í Bandaríkjunum.  Það var upplifun að eiga spjall við Landmark. Hann mælti með því að ég keypti bok sem heitir „101 Things I Learned in Architecture School“, sem ég auðvitað gerð og sé ekki eftir því.

BAC hefur áhugaverða stefnu varðandi verndun arfleifðarinnar.

Í heimi sem horfir stöðugt fram á nýjra tæknilegar byltingar (technological breakthrough) nýtir BAC sér tækifærið og lítur til fortíðar og skoðar hvernig nýta má hana í byggingarlistinni og hvernig megi vernda fortíðina án þess að hún sé byrði, heldur tækifæri sem opnar nýjar og betri leiðir.  Skólinn býður upp á mörg námskeið (líka online) í hvernig sinna má gömlum byggingum og menningarlandslagi til betri framtíðar. Nemendur á BAC læra hvernig framúrskarandi hönnun fyrri tíma og handverkið eru helstu gæði samfélagsins sem skylda er að varðveita og rækta.

Í heimsókn minni á BAC í gær var ég svo heppinn að hitta dean yfir landslagsdeild skólans, Maríu Bellalta og átti við hana og nokkra nemendur örstutt uppbyggjandi spjall ásamt því að skoða áhugaverða sýningu á verkum nemenda,

Það sem vakti sérstaklega athygli var að í kennslustofunni var engin talva. Þetta var eins og að koma á Akademíuna í Kaupmannahöfn fyrir 40 áru, Nemendurnir sátu í hópum eða einir og drógu hugmyndir sínar fríhendis upp á gagnsæjan pappír. Lögðu hugmyndirnar undir nýtt blað og drógu nýja línu með áherslu á það sem var nothæft á fyrra blaðinu. Lituðu aðalatriðin fríhendis með þykkum penna og héldu svona stöðugt áfram. Rúlluðu svo afrakstrinum upp og héldu heimleiðis til áframhaldandi hugmyndavinnu. Þetta var dásamlegt að sjá og upplifa.

++++++

Hér að ofan er ljósmynd af skólanum sem hýstur er í minnst tveim byggingum. Annarri sennilega 100 ára gamalli og hinni sem er svona 40 ára og einkennist af brútalisma sjöunda átarugarins.

Engar tölvur var að sjá í vinnustofunum.

Studentarnir Sarah Kresock og Sara Bourqu,e vinna að hugmyndum um „recycled landscape“ ef ég skildi rétt.

Í andyrum skólans á báðum byggingunum eru nemendasýningar alla daga allt árið.