Helsti örlagavaldur húsa á braut frægðarinnar er ekki hvað þau líta vel út heldur hversu vel þau myndast, hversu „fótogen“ þau eru. Tónlistarhúsið Harpa er “fótogen” og það er rúmt um hana. Það sér maður á þeim fjölda mynda af húsinu sem verða á vegi manns.
Harpan er sýnd í misjöfnu ljósi og sýnir á sér mörg andlit.
Akitektúrinn vekur blendnar tilfinningar og er umdeildur en ljómyndirnar eru fallegar og fjölbreytilegar.
Mér barst mynd af húsinu sem tekin er frá stað sem fæstir berja það augum. Myndin er tekin af Karli Gunnarssyni um borð í skútu sem var að sigla inn í höfnina eitt þriðjudagskvöld fyrir skömmu. Sólarlagið speglast í glerveggnum sem sýnist brenna.
Hilmar Þór Björnsson arkitekt
PS: Kollegi benti mér líka á það frábæra orð : Glópagull.
„Ekki er allt gull sem glóir“ segir máltækið. Frægt var líka „Seltsemgullið“ sem prangarar plötuðu inn á auðtrúa fólk forðum.
Ljósmyndarinn hefði líka átt að beina linsunni að ryðtaumunum sem leka nú úr norðurhlið niður á sjávarvegginn. Hvers vegna skyldi það nú vera ?
Mig langar til að fá að sýna mynd af þessu með mynd ljósmyndarans.
Hús af þessari gerð eru aðalega byggð til þess að vera kennileiti og minnisvarði um menningarstig, þá velmegun og þá hagsæld sem viðkomandi þjóð býr við þegar húsið er byggt.
Það er talið í prómillum hvað margir nota húsið til þess að hlýða á tónlist miðað við þá sem nota húsið sem kennileiti.
Þessvegna skiptir meira máli hvaða svip húsið setur á umhverfið en hvernig tónlistin er eða hvernig hún hljómar í skartinu.
En auðvitað er öll þessi framkvæmd tóm steypa sem ber ekki vott um menningarstig þjóðarinnar, heldur um drambsemi og kæruleysi hennar.
Fólk á oft í erfidleikum með að greina á milli ímyndar, ljósmyndar og veruleika.