Risinn í franskri hugsun og heimspeki, Voltaire (1694-1778), mat rökvísi og skýra hugsun ofar öllu öðru. Hann bar ægishjálm yfir alla aðra samtíðarmamenn sína á sínu sviði. 

Áður höfðu tilfinningamenn á borð við Blaise Pascal (1623-1662) sagt: “Hjartað á sín rök sem skynsemin veit ekkert um”.

Sagði John Lennon ekki einhverntíma að innsæi (intuition) skipti öllu máli, svo gæti maður rökstutt innsæið síðar. Þetta er svolítið í anda Blaise Pascal. Gott innsæi er hæfileikinn til þess að finna sannleikann án reynsluþekkingar eða rannsókna. Einhversskonar djúpur skiliningur, kannski eins og ástarsamband.

Ég hugsa um þetta núna þegar ég er að yfirgefa París eftir tveggja mánaða dvöl hér í borginni.  Það duga engin rök varðandi tilfinningar til Parísar frekar en tilfinningar til ástarinnar.

Í raun þróa allir sínar persónulegu tilfinningar til staðanna. Hvort heldur það er Flatey á Breiðafirði, Reykjavík eða Parísarborg. Þetta byrjar allt með heimsókn, orðspori, kvikmynd eða bók. Eftir það öðlast tengslin sjálfstætt líf, líf tilfinninga og innsæis, sem ekki er byggt á neinum rökum, eða svokallaðri skynsemi.

Varðandi París þá er ekki hægt að fá þar nóg af byggingalistinni, borgarskipulaginu, myndlistinni, tónlistinni, leiklistinni, matargerðarlistinni, víninu og versluninni svo ekki sé minnst á það að bara ganga göturnar. Svo er það fjölskrúðugt mannlífiðið sem byggist á þéttleikanum, sem svarar til þess að allir íbúar Reykjavíkurborgar byggju vestan Snorrabrautar. Allt er nánast í göngufæri.

Því oftar sem fólk heimsækir París og því lengur sem það dvelur þar því betur nýtur það borgarinnar.

Og alltaf þegar við höldum að við þekkjum París til hlýtar opnast nýjir vinklar og ný sjónarmið sem eru þannig að okkur finnst við ekki þekkja borgina nokkurn skapaðan hlut. Hún kemur stöðugt á óvart.

++++

Vatnslitamyndirnar sem fylgja færslunni eru eftir franska málarann Fabrice Moireau.