Mér finnst alveg koma til greina að Karl Sigurbjörnsson ,biskupinn, stigi til hliðar á meðan sannleiksnefndin sem kirkjan ætlar að setja upp er mótuð og  starfar,  en mér finnst það svo sem ekkert sjálfgefið.   Fræðin kenna okkur að til þess hugsaðir staðgenglar gera lítið annað en það sem aðal hefði gert.  Sannleiksnefndin mun, að mínum skilningi, fyrst og síðast rannsaka hvernig  og hvort reynt var að þagga málið um kynferðisbrot Ólafs Skúlasonar niður, fyrst áður en Ólafur varð biskup, síðan árið 1996 þegar ásakanir Sigrúnar Pálínu Ingvarsdóttur, Dagbjörtu Guðmundsdóttur og Stefaníu Þorgrímsdóttur komu opinberlega fram.  Þá mun nefndin  væntanlega rekja þá sögu hvers vegna ekkert var gert til þess að rétta mannorð kvennanna í framhaldi af biskupsskiptum og svo enn aftur hvernig stóð á biðinni og leyndinni eftir að Guðrún Ebba biskupsdóttir sendi bréf sitt.  Auðvitað væri kirkjan trúverðugri ef Karl stigi til hliðar og einhver utanaðkomandi valdakerfinu yrði  sett eða settur ,,biskopus temporaris“.  Á móti kæmi að það myndi auka á ringulreiðina og Karli biskupi er margt vel gefið og gæti enn haldið vel á málum.

Hitt er annað að enginn biskup ætti að sitja lengur en í 8-10 ár.

Eftir þann tíma þarf að laga til í hvaða stjórnkerfi sem er.  Þá ætti að taka til endurskoðunar hvernig biskup er kosinn.  Nú er hann kosinn af prestum og örfáum leikmönnum.  Best væri að kjósa hann í almennum kosningum alls þjóðkirkjufólks.  Til þess að vit yrði málum mætti þrengri hópur kjósa 4 manneskjur sem kosið yrði  á milli tvær konur og tvo karla, tvo guðfræðinga og tvo ekki guðfræðinga.  Biskup þyrfti ekki að vera prestvígður maður.  Ágætt væri að hann væri guðfræðingur en hann mætti alveg vera sjálfmenntaður slíkur.