Ók til Hólmavíkur í gær. Fór Holtasvörðuheiði, Hrútafjörð, Bitru og Kollafjöð þ.e. norður Strandir. Rifjaðist upp fyrir mér hvað þetta er geysilega falleg leið. Útsýnið þegar keyrt er niður í Kollafjörð er þannig að manni líður á kafla eins og maður sé innan í póstkorti. Leiðin heim til höfuðborgar um Steingrímsfjarðarheiði, Saurbæ og Dali er líka stórfengleg. Á leiðini norður rifjuðum við upp bæjarnöfn, nöfn á eyjum, fjöllum og dölum en mundum ekki annað úr bókmenntum en framhjágöngu Þórbergs sem er dásamleg frásögn. Athygli vakti að ekki er búið að slitleggja nema um helming leiðarinnar norður Strandir og um leið hvað maður er orðinn mikið verri í því að keyra á möl frá því sem áður var. Úr þessu þyrfti að bæta því þetta er,eða ætti að vera, öflug ferðamannaleið. Þessi hringur – vow. En frösku kartöflurnar í Staðarskála ollu vonbrigðum. Ég var í sveit á Bálkastöðum hjá Eiríki og Sigríði þegar Staðarskáli var opnaður 1960 eða 1961 og borða þar alltaf þegar ég er á ferðinni í minningu Magnúsar stofnandi staðarins. Hitti Eyjólf, tvíburabróður Arnars, en þeir voru fimm ára gerpi þá, bræður Óla Jóns sem er jafnaldri minn. Ég man að við stukkum 3,75 í langstökki. Þetta eru börn Gunnars og Jóhönnu sem bjuggu í hinu húsinu. Þekkti ekki Eyjólf en hann þekkti mig. Glöggur.