Eftir komu Davíðs Oddsonar í stjórnmálin um 1980 færðist aftur mikil harka í orðræðuna af hálfu Sjálfstæðisflokksins.  Árin þar á undan höfðu miklir sjentilmennverið í farabroddi, menn eins og Geir Hallgrímsson, Birgir Ísleifur Gunnarsson, Gunnar Thoroddssen, Magnús L. Sveinsson svo nokkur nöfn séu nefnd. Með komu Davíðs Oddssonar jókst harkan eins og hann hefur sjálfur lýst.  Einskis var látið ófreistað til þess að grafa undan málum, góðum sem slæmum.  Orðbragð allt varð harkalegra og hæðst var að andstæðingnum ef færi gafst.  Hætt var að skafa utan af hlutunum. Þó má kannski frekar þakka hugmyndafræðingi Davíðs, Hannesi Hólmsteini, orðbragðið sem menn fóru að nota og persónulega slúðrið sem varð alls ráðandi.  Þessir menn færðu miðjuna í íslenskum stjórnmálum langt til hægri og stigmögnuðu alla orðnotkun.  Vinstri menn svöruðu ekki fyrir sig.  Þeir voru ljúfir sem lömb, hrukku ekki við þó þeir væru kallaðir kommúnistar og landráðamenn.  Framsóknarmenn voru teiknaðir upp sem aular.

Dettur mér þetta í hug að Þráinn Bertelsson er farinn að nota nakin orð og skefur ekki utan af hlutunum. Tilgangur hans er augljós.  Að færa umræðuna til.  Jafna út kommúnistatalið.  Svo getur fólk deilt um hvort verra er að vera afturhaldskommatittur eða kommúnistadindill svo tekin séu orð úr munni foringjans eða fasistabelja svo tekið sé orð úr munni Þráins.  Þráinn hefur reyndar vinninginn.  Fasistabelja er ljótt orð og á ekki að nota um neinn. Aftuhaldsfasistatítur hefði verið betra.

Annars er það skoðun undirritaðs að menn eigi að nota falleg orð hver um annann og þá er sama hvaða málstað þeir verja í stjórnmálum.