Ekki fannst mér lagið nógu gott og mér fannst flytjendurnir reyna of mikið að vera glaðir og hressir í flutningnum en ég trylltist af gleði þegar nafn Íslands kom upp. Þjóðarmetnaður, þjóðarást, hvað var í gangi? Norska lagið var betra að mínum dómi. Réttlætiskennd minni hefði átt að vera ofboðið? Annars var einkennilegt að Tyrkir komust ekki áfram. Þeir eru fjölmennir utan heimalands. Rússar komast alltaf áfram sagði þulurinn. Það á sér þær einföldu skýringar (fyrir utan góð lög) að fólk af Rússnesku bergi brotið er fjölmennt í öllum fyrrverandi Sovétlýðveldum, nefni Úkraínu þar sem Rússneskumælandi fólk nálgast helming þjóðarinnar, en gæti nefnt þau flest. Georgíumenn eru mjög fjölmennir utan síns heimalands. Sama má segja um Armena og Azerbadjana. Þá má nefnda Balkanskagann þar sem fjölmennir fulltrúar allra landa eru í öllum löndunum. Stundum í skemmtilega stórum slumpum. Í Monenegro eru Serbar t.d. skilgreindur minnihlutahópur upp á 30% íbúa. Kannski Íslendingar séu farnir að njóta kreppunnar í þessum efnum en þeim fjölgar nú mjög í öðrum löndum. Evrópumósaíkin er fróðleg pæling. Í öllum löndum er fólk sem hefur miklar taugar til tveggja jafnvel þriggja landa. Við fundumþað í gær að Ísland á prýðilega heima í Evrópufjölskyldunni enda búa nú stöðugt fleiri Íslendingar á meginlandinu. Er það ekki hið besta mál? Við lifum sem betur fer á tímum þegar verslun og viðskipti eru frjáls milli ríkja Evrópu og fólk getur ferðast óhindrað og kosið sér samanstað.
Smátt og smátt á leiðina á níuna hefur læðst að mér sá grunur að hugmyndin um kennslu sé blekking. Önnur dýr fæðast með hvatir og hæfileika eins og við og læra með eftiröpun. Okkar lærdómsverkfæri er endurtekningin sem sumir segja að sé hinn eini sanni vitnisburður um að þú lifir, fyrir utan vottinn, makann.
Hlutverk kennarans er þá ekki fræðarahlutverk heldur þjálfarahlutverk. „Haltu áfram ekki slaka á“. Það hlutverk er gagnlegt því yfirleitt sér maður meira eftir því sem maður gerði ekki en jafnvel misgerðum sínum eins og þú bendir á. Seinni tíma uppeldisviðhorf hafa dregið ú þjálfarahlutverkinu trúlega af því að hann byrtist oft sem kröfuhart kvikindi. Fræðarinn er meira aðlaðandi en hann er í eðli sínu bara sögumaður.
Ég sé ýmsa takta í mínum börnum sem ég veit að eru (því miður oft) frá mér komnir en ég sé ekkert sem ég hef kennt þeim, ekki það að ég hafi ekki reynt. Það eina sem ég man að faðir minn hafi kennt mér er hvernig ég ætti að venja mig af því að ganga innskeifur.
Takk fyrir pistilinn Stefán (sem á vid pistilinn á undan)kv.b
Ég held að flytjendurnir hafi ekkert verið að reyna að vera glaðir. Mér fannst þeir einfaldlega vera glaðir. Þetta var einlægt og fallegt hjá þeim. Ég er sammála þér með norska lagið.
Og, jú, það er hið besta mál.