Kolbrún Bergþórsdóttir, Davíð Oddsson (leiðarahöfundur 16/2), Árni Johnsen og jafnvel Eygló Harðardóttir halda fram þeirri bernsku afstöðu til tjáningafrelsis að í skjóli þess megi hrauna yfir viðkvæma minnihlutahópa á grundvelli uppruna þeirra, kynferðis eða kynhneigðar, trúar eða annars slíks. Menn hafi t.d. frelsi til þess að halda því fram á opinberum vettvangi að líf tiltekinna minnihlutahópa sé ekkert annað en villa, mistök, synd og sóðaskapur. Líka líf unglingsins sem er uppgötva kynhneigð sína? Þau halda því fram að menn hafi einhvers konar frelsi til að leggjast þannig á aðra og útsetja þá þannig fyrir fyrlitningu og ofbeldi. Þetta sjónarmið afgreiddu menn sem ógilt með mannréttindasáttmálum um miðbik síðustu aldar. Þá tóku menn höndum saman um það að ekki mætti hrauna yfir fólk eða hópa á grundvelli þess sem manneskjunni væri áskapað. Tjáningafrelsi, er hugmyndin, snýst upp í andhverfu sínu og varnar öðrum máls, ef það er notað til þess að útbreiða þá hugmynd að einn hópur í samfélaginu sé öðrum óæðri. Það er kallaður hatursáróður og stjórnarskrár, lög og mannréttindasáttmálar vernda minnihlutahópa gegn slíku og það er mikilvægur þáttur í því að þeir hópar hafi rödd, tjáningafrelsi. Um þetta sameinast menn í kjölfar þess að vissir minnihlutahópar töldust allt að því réttdræpir eftir aldalanga einföldun á því tjáningarfrelsi hvers mynd fólk uppá Íslandi (fjarri heimsins glaumi) er nú að tjá.
Á sama hátt og frelsi til að takast á felur ekki sér frelsi til að sparka í liggjandi mann felur tjáningafrelsi ekki í sér að ráðast megi að viðkvæmum minnihlutahópum,vega að manngildi þeirra. Við erum komin þetta langt og eigum að verja ÞETTA tjáningarfrelsi, ekki tjáningafrelsi ofbeldisins, böðulsins.
En leiðir þetta ekki til fasisma spyr einhver? Hreint ekki. Línan er dregin í sandinn. Um er að ræða ákveðin siðleg mörk vel formuð í mannréttindasáttmálum. Óháðir dómstólar skera úr. Þetta er eitt helsta bakbein siðaðs samfélags sem ætlar sér ekki að verða fasisma að bráð.
Baldur hvað ætlar þú að gera við þá staðreynd að skoðanir Snorra eru í fullu samræmi við það sem evangelisk-lútherska kirkjan kennir? Þarf ekki kirkjan að lýsa því yfir að hún sé fallin frá þessum trúarstefnum ef á að banna fólki að reka áróður fyrir þeim?
Mig langar líka að vita hvort þú telur að opinber ummæli ýmissa presta, sem og sér Karls Sigurbjörnssonar um trúleysingja, falli undir hatursáróður gagnvart minnihlutahópum.
Baldur: Hef ég skilið rétt að eftirfarandi séu orðin sem Snorri í Betel fékk bágt fyrir?
„Kjarninn í sjónarmiði evangelískra er sá að samkynhneigðin telst
vera synd. Syndin erfir ekki Guðs ríkið og því óæskileg. Laun
syndarinnar er dauði og því grafalvarleg.“
Ef svo er verð ég að segja að mér finnst grafalvarlegt mál að
refsa manni fyrir að skrifa þetta á bloggsíðu. Þá breytir engu að
mér finnist þetta lýsa viðbjóðslegu viðhorfi sem sjálfsagt er að
ausa úr skálum reiði og fyrirlitningar yfir. Maðurinn er að lýsa trúarskoðunum einhvers hóps, en ekki að halda fram einhverju sem staðreyndum, hvað þá að hvetja til neins konar aðgerða.
Ég fæ ekki betur séð en að hér sé gróflega vegið að tjáningarfrelsinu. Tjáningarfrelsið er EKKI TIL fyrir þá sem okkur þóknast, heldur hina sem okkur finnst hafa ógeðslegar skoðanir.
Hér eru svo spurning sem tengist þessu, til þín, Baldur: Það virðist ljóst að þú (og flestir prestar ríkiskirkjunnar) líta ekki á biblíuna sem trúarrit í þeim skilningi sem lagður er í það orð. Þ.e.a.s. þið hafnið afar mörgu af því sem erfitt er að túlka sem annað en skýr boð og bönn. Smat talið þið um trú, og mörg ykkar virðast í einhverjum skilningi trúa á einhvern guð, og jafnvel í einhverjum skilningi á þennan Jesú.
Væri ekki skynsamlegt að þið lýstuð því skilmerkilega hvað það er sem þið trúið á?
Ef ég man rétt kom í ljós í einhverri könnun fyrir 15-20 árum að yfirgnæfandi meirihluti Íslendinga trúir á „yfirnáttúruleg öfl“ sem ómögulegt er að heimfæra á þann persónulega guð sem mér skilst að þú og félagar þínir trúi á (er það kannski misskilningur hjá mér að þið gerið það?)
Hvað felst í að trúa á þennan guð? Hvað er það í biblíunni sem á að taka alvarlega, og hvað ekki? (Því augljóslega finnst ykkur, sem betur fer, hryllingur að taka biblíuna jafn bókstaflega og Snorri gerir.)
Hafið þið kannski skýrt það hvað það er sem þið trúið?
Og, af hverju eruð þið ekki löng búin að henda öllum þeim viðbjóði sem býr í biblíunni? Af hverju dragnist þið enn með „trúarrit“ sem er uppfullt að hroðalegu manneskjuhatri, sem trúuðum er beinlínis uppálagt að stunda?
hér er slóðin Einar:
http://snorribetel.blog.is/blog/snorribetel/entry/1220188/
er maðurinn einfaldlega „að lýsa trúarskoðunum einhvers hóps“ þegar betur er að gáð?