Í athugasemd vegna síðustu færslu minnar kemur fram hugleiðing um hugtakið  “tæknileg viðskiptahindrun”. Þar skrifar starfsmaður verktakafyrirtækis athugasemd sem má skilja sem svo, að hann telji að kröfur útbjóðanda í forvali geti flokkast undir “tæknilega viðskiptahindrun”. Það er að segja ef kröfur í forvali eru þannig,  að fyrirtækjum er haldið frá verkinu af ástæðum sem ekki eru nægjanlega vel rökstuddar.

Í  forvali vegna  samkeppni um LSH fyrir nokkrum árum voru kröfurnar þannig að þau arkitektateymi sem skoruðu hæst þurftu að hafa teiknað meira en 500 sjúkrarúma spítala og átt að minnsta kosti 50 milljónir í eigin fé.  Þessi tvö skilyrði gerðu það að verkum að engin íslensk arkitektastofa gat skorað fullt hús stiga og þær voru í raun útilokaðar.

Spurningin er, hvort ríkið hafi þarna beitt tæknilegri viðskiptahindrun til þess að halda íslenskum arkitektum frá?  Niðurstaða forvalsins varð sú að í öllum sjö teymunum sem valin voru til þátttöku í samkeppninni á sínum tíma voru erlendar arkitektastofur.

Verktakinn, sem áður er vitnað til, telur að ef nýr spítali verði boðinn út í einu lagi sé hugsanlega verið að nota tæknilega viðskiptahindrun til þess að halda litlum og meðalstórum verktakafyrirtækjum frá verkinu.

Hér að neðan er athugasemd verktakans sem er að finna í samhengi við slóðina:

http://blog.eyjan.is/arkitektur/2009/12/11/landspitalinn%e2%80%93arkitektar%e2%80%93verktakar/#comments

“Verktaki//12.des.2009 kl 12:09

Ég er tæknimaður hjá litlu verktakafyrirtæki. Við höfum yfir að ráða þekkinguog tækjum sem er fullkomlega nægjanlegt til þess að ráða við 10-15 þúsund fermetra byggingu svo sómi væri að.

Hinsvegar mundum við ekki ráða við 70 þúsund fermetra byggingu án gagngerrar endurskipulagningar.

Þess vegna lýsi ég yfir ánægju með hugmyndir Arkitektafélagsins og vil bæta því við að ég tel að ef verkefnastjórnin býður allt verkið út í einu lagi þá ber að túlka það sem tæknilega viðskiptahindrun gegn smærri verktökum og í þágu stóru verktakanna.

Þessi hugmynd arkitektafélagsins ættu allir aðilar byggingaiðnaðarins að sameinast um og gera að ófrávíkjanlegri kröfu.

Hugmyndin hefur nánast ekkert annað en kosti til að bera. Að vísu er þarna örlítið meira flækjustig í stjórnun en alls ekki af óþekktri stærðargráðu.

Ég bíð spenntur eftir viðbrögðum verkefnastjórnar LSH sem hlýtur að taka hugmyndinni fagnandi”