Nútímabyggingalist í París.

Þó ég hafi að mestu fjallað hér um hina klassisku París og sögu hennar í pistlum mínum að undanförnu, þá er mikið um nútíma byggingalist í borginni. Sennilega meira en í flestum borgum sem ég þekki. Hér eru byggingar eftir minn uppáhalds nútíma arkitekt, Le Courbusiere, sem er stöðug uppspretta og innblástur hugmynda. Hér eru líka byggingar eftir Richard Rogers, Renzo Piano, I.M.Pei, Richardo Bofil, Frank Ghery, Dominique Perrault og marga fleiri. Og svo er Jean Nouvel út um allt I borginni. Svo má ekki gleyma hlaðborði nútíma byggingalistar í La Defence.

Nútíma byggingalist sem kennir sig við alþjóðahyggju er í mínum huga ekki sérlega áhugaverð. Í rauninni bara leiðinleg vegna þess að hún dregur úr anda staðanna. Staða sem maður er kominn til að sjá og upplifa. Hinsvegar er nýtúmabyggingalist sem sver sig í anda “Regionalimans” óþrjótandi gleðigjafi ef vel tekst til.

Nútímaarkitektúr er víða að finna hér í Parísarborg sem er einhver besta borg að sækja heim ef maður hefur áhuga á því. Ég birti hér nokkrar myndir sem ég hef tekið í fyrri ferðum hingað og  á farsíma minn, af nútímaarkitektúr í þessari færslu. Myndin efst í færslunni er af villunni La Roche eftir Le Corbusiere sem er í sextánda hverfi.

++++

Ég hef skrifað nokkra pistla um Regionalismann og bendi hér á slóðir að þeim.: http://blog.dv.is/arkitektur/?s=Regionalismi

Institut du monde arabe frá 1981-87 eftir Jean Nouvel vakti heimsathygli á sínum tíma. húsið liggur fallega við Signubakka. Ég var alveg heillaður af húsinu og afstöðumyndinni á sínum  tíma. Núna finnst mér byggingin ekki rísa jafn hátt og í fyrstu en afstöðumyndin og formið stendur enn fyrir sínu. Það skiptir sér ekki nægjanlega af götunum og flókið gluggakerfið virðist sífellt vera að bila.

Þjóðarbókasafnið eftir Dominique Perrault er öguð og flott bygging sem samanstendur af fimm hlutum; sökklu sem er nokkrar hæðir og fjórum turnum sem opna eins og bók inn að miðjunni. Nokkur deili minna á skála Alþingis sem reistur var fyrir nokkrum árum í Reykjavík.

Nýi inngangurinn í Louvre er einhver sú snjallasta lausn sem um getur í samspili gammalla húsa og nýrra. Þessar vikurnar hefur verið mikil umræða um afskipti forsætisráðherra af byggingamálum í Reykjavík. Hér eru pólitísk afskipti grímulaus og um leið metnaðarfull. Francois Mitterrand handvaldi I.M.Pei til þess að hanna nýjanm inngang í þetta frægasta listasafn veraldar. Ekki veit ég hvort það samræmist almennum reglum um opinber innkaup í Efnahagsbandalaginu.

Jean Nouvel teiknaði tónlistarhöllina „Philharmonie de Paris“ en hefur sagt sig frá henni þar sem úkoman var honum ekki að skapi, ekki var farið að hans vilja, og verkkaupinn fór sínu fram. Hann vill ekki tengja nafn sitt við bygginguna. Ég hef ekki komið inn í hana en gekk allar skábrautirnar og stigana sem umlykja bygginguna og var mjög hryfinn. Byggingin er í Parc de la Villette sem Bernard Tscumi teiknaði á sínum tíma (1985). Mér sýnist hugmyndir Tscumis frá 1985 vera farnar að þvælast fyrir þróun garðsins.

Louis Vuitton listasafnið eftir Frank Ghery er skemmtilegt að sjá fyrir þá sem hvorki hafa séð hús hans í Bilbao, Seattle eða LA. Hús hans í Los Angeles, Disney hljólistarhúsið er það lang besta af þessum húsum hans sýnist mér. Lesa má um það hér: http://blog.dv.is/arkitektur/2010/05/10/los-angeles/

Tvær villur eftir Le Corbusiere bera af öllum þessum húsum. Önnur er La Roche Villa (1923) og hin er Villa Savoye (1931) sem stendur skammt fyrir utan borgina. Hér fylgja fjórar myndir af þeim.

Og að lokum mynd frá La Defence.