Það var aldrei talað um Vesturfarana í mínu ungdæmi (1955-1970 var mitt ungdæmi). Ég held að fólk hafi haft tvíbenta afstöðu til þeirra. Annars vegar öfundað þá svolítið fyrir að hafa drifið sig. Hins vegar haft ákveðna skömm á þeim. Það sem gerðist (held ég) að Vesturfararnir voru bældir í menningunni og þar með minningunni.
Síðar komust þeir í svolitla (tímabundna)tízku en það er önnur saga.
Ég held að við höfum sömuleiðis tvíbenta afstöðu til þeiira sem flytja núna. Þeir eru svolítið dáðir en forsmáðir af fleirum sem fólk sem hafi komið sér í (fjárhagslegt) klandur eða fólk sem skorti staðfestu eða ættjarðarást og þess vegna :,,gott að það fór.“ Farið hefur fé betra syndrómið.
Er það ekki yfirleitt ,,besta“ fólkið sem fer. Hugrakkasta, gáfaðasta fólkið, fólk í yngra kantinum? Þeir með þunga afturendann eða heimska hausinn sitja eftir í súpunni?
Það er líklega rétt að sumir eiga hægar um vik en aðrir. En það er skammsýni að dæma alla þá sem heima sitja sem ónytjunga og mannleysur. Hreyfanleiki er mun minni en tískutal um alþjóðavæðingu gefur tilefni til. Um það má lesa í bókinn Power of Place. Þeir sem heima sitja eiga þann kostinn einann að blanda sér í stjórn samfélags síns. Nýlega sat ég ráðstefnu hér í Edinborg um málefni alyngstu kynslóðarinnar. Meðal frummælenda var sænsk kona og fræðimaður. Hún minnti á að sænsk grasrótarsamtök af ýmsu tagi hefðu unnið saman að því að skapa barn-og fjölskylduvænt samfélag. Það var pólutísk ákvörðun, knúin í gegn af grasrótinni og það tókst þó þrjár efnahagskreppur gegnu yfir á meðan.
Það sem er öðruvísi nú er að þeir sem fara erlendis nú eru flestir með íslenskar skuldbindingar. Eiga heimili á íslandi sem þeir geta eða vilja ekki losna við. Þeir borga afborganir sínar á íslandi með erlendri mynt. Þannig að þeir koma með gjaldeyri inn í landið. sumir kjósa jafnvel að borga íslenska skatta.
Ennfremur eru mörg dæmi um að eiginkonan eða maðurinn vinnur erlendis og annað foreldrið og börnin eru á íslandi. Kemur til íslands á 4-6 vikna fresti. Svipað og sjómenn.
Það er erfitt að fara til annars lands og vinna. Mjög erfitt. Langt frá ættingjum og vinum. Verður að finna nýja vini og tengslanet. Læra nýtt tungumál. Það er þess vegna sem margir velja það að fara ekki erlendis og bíða af sér erfiðleykana heima.
Ég var í búsó, ég smakkaði á táragasi, ég kaus vg vegna andstöðu við aðlögunarumsókn, ég flutti af landi eftir að sótt var um aðild. Ég er kominn með ógeð á Alþingi. Ég fyrirlít stjórnmálafólk. Ég er komið með viðbjóð á kerfinu og ekki síst almenningi sem kýs þetta rugl yfir sig aftur og aftur.
Ef þið heima farið að gera eitthvað annað en að blogga og láta taka ykkur í óæðri endann aftur og aftur, þá kem ég heim með fyrstu vél.
Feginn er ég að hafa yfirgefið landið áður en uppsveiflan hófst, svo varla telst ég til „ruslins“, eins og Hlynur skrifar, eða?
Það er búið að vera áhugavert fyrir mig að skoða þróunina á Íslandi á síðustu árum, hvort sem það snúi nú að veðri, samgöngum, hugarfari, fjölmiðlum, stjórnar- eða viðskiptaháttum.
Sú hugarfarsbreyting sem ég átti von á eftir hrun hefur ekki átt sér stað. Og breyting hugarfars þegna þjóðfélagsins er það mikilvægasta, allar aðrar breytingar gerast síðan sjálfkrafa.
Að ákveða að dvelja á Íslandi er að mínu mati í raun ákveðin uppgjöf. Stjórnarfarinu og spillingunni verður greinilega ekki breytt. Ef hrunið fékk þegna landsins ekki til að krefjast betra þjóðfélags og fá það í gegn, hvenær þá?
Þeir sem trúa á sjálfa sig og þora (!) ættu að mínu mati alvarlega að íhuga búslóðaflutning. Nú, eða bara sætta sig við ástandið á Íslandi eins og það er… og mun verða.