Álitsgjöfum mistekst oft að skýra ástæður breyttrar stjórnskipunar sem Ólafur Ragnar Grímsson er nefndur höfundur að. Þær rista dýpra en svo að hægt sé að útskýra með einum manni, þó þær verði í valdatíð hans. Heimurinn hefur breyst hratt undanfarna áratugi, þó ekki íslensk stjórnskipun og íslensk stjórnmálahefð. Þess vegna þvingast breytingar fram. Fólk breytist, er öðruvísi en áður. Vill ráða meiru. Er upplýstara. Er ekki jafn sauðtryggt flokkum og áður. Einkum á þetta við í þéttbýli. Dreifbýlið er alltaf á eftir. Halldór Ásgrímsson og Davíð Oddsson hröðuðu þessari þróun þegar þeir fóru í Íraksstríðið, sömdu fjölmiðlalög, leyfðu framsal kvóta og seldu bankana með sínum hætti. Tóku sér völd sem þeir áttu ekki að hafa. Komu upp um sig. Reyndust bara venjulegir strákar, engir leiðtogar, hvað þá vitringar. Samt áttu þeir sína hjörð í þingflokkum sínum. Vandlega skipað þar hvert sæti meðaljónum. Þeir Halldór og Davíð reyndust vanhæfir í að lesa tímana og hröktust burtu. Svo kom hrun og búsáhaldabylting og hraðar ferlinu enn. Í þetta kunna ekki að lesa nógu vel Steingrímur og Jóhanna, því miður eins og margt sem þau gera er nú góðra gjalda vert. En það kann doktorinn á Bessastöðum öðrum betur. Hann gerir sér grein fyrir því að nú eru aðrir tímar, annað fólk. Fyrst að Alþingi hefur ekki burði til að breyta stjórnarskrá og koma á opnara lýðræði sér hann um það sjálfur. Með því að túlka stjórnarskrá með nýjum hætti. Hann ýtir undir það að skilningur á henni þróast. Kannski er það eina aðferðin við að breyta stjórnarskrá. Að öðru jöfnu sjá dómstólar um að endurtúlka grunnreglur eins og t.d. í Bandaríkjunum. Hér hafa lögfræðingar yfirleitt ekki farið í framhaldsnám og halda að lagatúlkun sé bókstafleg. Við Þessar aðstæður dregur Ólafur Ragnar að sér völd. Sá eini sem les tímana rétt af þeim sem geta haft markverð áhrif. Álitsgjafar ná vart að hugsa lengra en hvað hefði Kristján Eldjárn gert eða Vigdís. Það er samanburður sem leiðir ekki til neins. Nýir tímar hafa kallað fram nýja menn. Vilji tímans brýst fram með einum eða öðrum hætti. Ef ekki gegnum Alþingi eða dómstóla þá í gegnum forseta. Ef hvergi, þá endar allt í upplausn.
Undarlegur pistill.
Sérstaklega sú fullyrðing að Halldór og Davíð hafi heimilað framsal kvótans.
Það voru „jafnaðarmenn“ sem unnu það myrkraverk.
Ef Ólafur er höfundur að nýrri stjórnarskipan þá notaði hann úreltan málskotsréttinn til þess að krýna sjálfan sig sem leiðtoga breyttra tíma.
En eftir uppgjör útrásartímabilsins þar sem hinn útrásarglaði forseti lág í valnum ásamt víkingum sínum, þá voru hugsjónir viðs fjarri í ákvarðanatökum hans. þvert á móti þá snerust allar áætlanir um að endurreisa svívirt mannorðið.
Einfaldasta og árangursríkasta aðferðin var auðvitað að skipta um lið, og dansa í fullum skrúða með nýja Íslandi.
þá vaknar spurningin um siðferðið.
Er það tákn um nýja tíma að leiðtogar geti strikað yfir siðlausa fortíð og blásið til sóknar á nýjan leik eins og aldrei hafi fallið blettur á hvítflibban?
Til skilnings málsins er þetta mikilvægur vinkill sem hefur skort hingað til – þó aðra vinkla og fram til þassa aulglósari megi heldur ekki vanta. Saman gefa þeir heildarmynd en enginn einn þeirra dugur til þess einn og sér.
Baldur, vil bara minna þig á, að það var ríkisstjórnin sem sat að völdum árin 1989-1991 sem leyfði framsal kvóta með breytingu á fiksveiðistjórnunarkerfinu árið 1990.
Í þessari ríkisstjórn sat reyndar Davíð Oddsson ekki í, heldur m.a. þau Steingrímur J. Sigfússon, Jóhanna Sigurðardóttir, og Halldór Ásgrímsson.
Svo vil ég minna á, að á þeim tíma som þeir Davíð og Halldór stjórnuðu, eða árin 1995-2004, voru einir mestu framfara og velmegunartímar sem Íslensk þjóð hefur upplifað.
Ég myndi þúsund sinnum fá tilbaka árið 2003 heldur en núverandi tíma þar sem allt er á niðurleið í boði núverandi ríkisstjórnar.
Með núverandi stjórnvöldum munum við ALDREI sjá betri tíma, bara voleiði og eymd, atvinnuleysi, niðurskurð, skattahækkanir og verri lífskjör.
Ég sakna stjórnar þeirra Davíðs og Halldórs mikið og vil fá þá tíma aftur. Þegar þeir stjórnuðu voru hér góðir tímar og velmegun, hvað svo sem þið betri-vitringarnir segið.