Það var yfirfull kirkja þegar ég messaði á sunnudaginn var. Setið í hverju sæti og viðbótarstólar í gangvegi. Það var enginn mættur frá sjónvarpinu. Samt var flutt ágætis pédikun eftir Elísabetu Jóhönnu Eiríksdóttur húsfreyju í Vogsósum í Selvogi. Það var góð prédikun. Jóhanna er sjálfmenntaður, þýsk-íslenskur guðfræðingur, húsfreyja, blómakona, bóndi. Afi hennar þýddi passíusálma Hallgríms á þýsku. Þetta var uppskerumessa. Grænmetisskreyting fyrir altari fyrir framan prestinn (tvöfalt grænmeti við altarið).
Eftir messu voru tónleikar Bjargar Þórahallsdóttur og Elísabetar Waage. Björg saung, Elísabet spilaði á hörpu. Í lok tónleikanna þegar þær stöllur fluttu Ave Maríu, Kaldalóns stífnuðu kirkjugestir upp í hrifningu og aðdáun, himneskur hrollur fór um alla. Lítil börn hættu að gráta, fuglar að tísta, hryglan hvarf úr gamalmennum, brimhljóð hafsins heyrðist ekki meir, útifyrir datt í dúnalogn. Síðan hefur lífið verið hálf bragðdauft. Maður má ekki reyna of mikið of snemma.
Falleg frásögn. Himneskur hrollur. Er það ekki það sem frelsaðir kalla Heilagan anda?
Takk fyrir leiðréttinguna. Ég nota þetta nú alltaf rétt og það var uppreisn í mér þegar ég skrifaði þetta og ég hugsaði sem svo að Vogsósar væru líka við Selvog. En það er ekki rétt að koma á ruglingi. Ef færslan skyldi verða heimsfræg er betra að hafa hana rétta.Kv . b
@Baldur Kristjánsson:
,,Í lok tónleikanna þegar þær stöllur fluttu Ave Maríu, Kaldalóns stífnuðu kirkjugestir upp í hrifningu og aðdáun, himneskur hrollur fór um alla. Lítil börn hættu að gráta, fuglar að tísta, hryglan hvarf úr gamalmennum, brimhljóð hafsins heyrðist ekki meir, útifyrir datt í dúnalogn. Síðan hefur lífið verið hálf bragðdauft. Maður má ekki reyna of mikið of snemma.“
Vel mælt.
Batnandi manni er best að……Kv. b