Ég sá einhvers staðar(Ömmi, Styrmir, Bjarni Harðar, Davíð líklegir) að sóun eða fíflska það væri að tugir ef ekki hundruðir Islendinga færu í það að stafla skjölum í Brüssel gengjum við í Evrópusambandið.
Rétt er að margir Islendingar fengju vinnu. Við þyrftum að manna tugi nefnda í öllum greinum – frá mannréttindum til fiskveiða.  Hópur sérfræðinga færi til starfa við framkvæmdastjórnina, nefndir og þingið.  Vinur minn, þingmaður í Eistlandi telur að um 200 samlandar hans hafi þannig farið til starfa í ESB tengdum verkefnum og gæti ég trúað að hinir útrásargjörnu Islendingar myndu  slaga uppí þá tölu eftir inngöngu.

I tilvitnuðum málflutningi er að mínum dómi undirliggjandi að Islandi veiti ekki af vinnufúsum höndum til framleiðslustarfa (minnir á málflutning Maòs formanns).  Allt sem ekki tengist fiskveiðum, landbúnaði eða stóriðju er talað niður. Hnýtt er í allt sem gerist með útlenskum.  Skipulögð og vel rekin ríki og alþjóðavæðing er hædd – alið er á óttatilfinningu.  Allt er gert til þess að koma í veg fyrir það að íslendingar haldi áfram ferð sinni úr torfkofum aldanna yfir í hikstalaust samstarf og samvinnu við aðrar þjóðir.

Einhver mesti ávinningur af samstarfi innan ESB er að hundruðir Islendinga fengju að takast á við verðug verkefni á alþjóðavísu og veittu þar með nýrri þekkingu og nýrri hæfni og nýjum tengingum inn í íslenskt samfélag.

Afi minn, bóndinn, hefði kannski orðið skjalavörður eða kennari ef hann hefði fæðst fimmtíu árum síðar. Bóndinn var þvingað val. Á hverri tíð erum við að móta þá valkosti sem börn okkar og barnabörn munu standa frammi fyrir.