Harpa er stórglæsilegt hús og allir Íslendingar hafa lagt fram fé til þess. Sumir af digrum sjóðum sínum. Aðrir af skorti sínum og þá á ég við skattgreiðendur á lágmarkslaunum. Þeir eru miklu merkilegri en hinir skv. ritningunum t.d. sbr. söguna um fátæku ekkjuna. Fiskvinnslukonurnar sumar þeirra ekkjur, íslenskar sem tailenskar ,voru hins vegar ekki við opnunarhátíðina. Þeim var hins vegar boðið að koma daginn eftir en fengu ekki einu sinni að setjast í fína salnum en urðu að troðast og standa þreyttar og lúnar á göngunum sem fína fólkið, sem ekki þarf að standa alla vikuna, notar til að komast í boðssæti sín.
10-15% af þjóðinni eru tiltölulega nýkomin til landsins. Fulltrúar þess hóps voru í myndarlegri karnivalgönguhátíð í Reykjavík í gær og guði sé lof fyrir innflytjendur segi ég, hvílíkt sem þeir hafa auðgað litbrigðalítið íslenskt samfélag. Innflyjendur voru heldur ekki á opnunarhátíðinni. Það er ekki vegna kynþáttafordóma þeirra sem sömdu boðsmiða heldur vegna þess að útlendingar eru í illa launuðum og erfiðum störfum í íslensku samfélagi . Hafa ekki hlotið eðlilegan framgang í störfum sínum eða ráðið í áhrifastöður.
Þeir sem sömdu boðsmiða hafa enga fordóma gagnvart misheppnuðum bisnissmönnum og pólitíkusum. Þarna var gamla Ísland, eilífðarísland, lifandi dautt komið. Þarna misfórum við með gullið tækifæri til þess að hefja nýtt líf enda höfum við sem þjóð ekki farið í neina meðferð. Þeir sem settu hér allt á hausinn og eru enn að skella hurðum eða að skríða úr skjóli sínu voru þarna í tugavís. En hvað áttum við að gera? Við áttum að halda tíu jafngildar opnunarhátíðir og bjóða öllum þeim sem vildu koma og sækja miða sína fyrir tiltekinn dag. Jafnframt hefði verið sett sú áætlun upp að allir Íslendingar hefðu komið í Hörpu og nútímamarkaðsfræðum beitt til þess að örvar fólk til að koma.
Ef einhver hópur hefði átt að hafa forgang þá er það tónlistafólk; píanóleikarar en ekki prelátar, banjóleikarar en ekki bisnissmenn, hörpuleikarar en ekki háir herrar, organistar en ekki prestar.
Ég er hins vegar í hópi þeirra sem þakka fyrir þetta hús, íslensku láglaunafólki.
Sæll Baldur.
Svo ég verði nú einu sinni jákvæður og tali ekki um ESB. Þá vil ég nota tækifærið og þakka þér fyrir hörkugóða prédikun. Ég er líka stoltur af Hörpu og hún á að vera fyrir alla ekki bara snobbhús Elítunnar.
Eg er ad taka um stóra salinn Albert. Thar va bannad ad setjast og radirnar í gangveginum mjökudust varla á köflum. Eg sá í alvörunni gamlar threyttar konur. Til hamingju med Hörpu annars.
Mjög sammála þér Baldur.
Ég er hins vegar ekki stolt af húsinu.
Það sýnir geðbilaða forgangsröðun á tímum fátæktar og niðurskurðar.
Velferðarstjórnin sjálf!
Hæusið hefur ekki gott karma og er það ekki að undra þegar horft er til þess hverjir hófu þetta verk.
Allt er þetta bilað og sýnir að hér hefur ekkert breyst.
Elíturnar ráða og hygla sjálfum sér.
Og komast upp með það.
Takk fyrir að nefna þá sem nenna að vera hérna og nenna að taka störfin sem við viljum ekki sjá – allavega ekki fyrr en fleiri þúsund manns urðu atvinnulausir.
Hins vegar rakst ég á þetta á netinu – þrefaldan „Up Yours“ – fremur lýsandi:
Veit ekki hver er höfundur.
Á meðan heiðursgesturinn skýtur á sig
þreföldum „Up Yours“ á barnum
og fagnar draumi sem varð að veruleika
mætir hirðin öll með mikilli bankaleynd
og stefið úr Godfather hljómar betur
en fyrr hefur heyrst hér á landi.
Elítan uppábúin og þung af skarti
afskrifuð upp í topp
og alþjóðleg í framan
rennir niður ísköldu Dom Pérignon
og svífur með frímiða sína
í blóðrauð og rándýr sætin.
Gvuð hvað þetta er allt
smekklegt og smart!
Það er beðið eftir Beethoven og Grieg
á meðan alþýðan vinnur meira fyrir minna
(ef hún hefur þá vinnu yfirleitt)
og verðtryggðum skuldum er vafin til æviloka.
Meðan Hörpunnar ómar
fylla loftið af fegurð og forréttindum
er enn verið að bera út fólk
og heimili hljóðna.