Líf Hjördísar Sveinbjörnsdóttur sem andaðist 1. Júlí 2009 var bæði harmsaga og gleðisaga. Harmsaga vegna ömurlegra aðstæðna í æsku sem leiddu til andláts föður hennar og sárrar fátæktar móður með stóran barnahóp og svo vegna misþyrmingar sem hún varð fyrir og leiddi til þess að hún varð alltaf sem stórt barn. Gleðisaga vegna þess að til er gott fólk – á Blesastöðum á Skeiðum er einkarekið heimili sem Ingibjörg Jóhannsdóttir stofnaði. Í skjóli Ingibjargar og fjölskyldu hennar naut Hjördís einstakrar elsku og átti hamingjurík efri ár. Hún var líka einstaklega skemmtileg og góð manneskja.
Fátæktinni í Reykjavík millistríðsáranna skulum við ekki gleyma. Hún átti rætur sínar í bágum efnahag þjóðar en einnig ömurlegri misskiptingu. Lýsing Haraldar Sveinbjörnssonar bróður Hjördísar er átakanleg: ,,ekknastyrkurinn dugði ekki fyrir mat og hún var að reyna að vinna úti frá börnunum, þurfti þá að skilja þá eftir ein og fá lánað hjá kaupmönnum. Húsnæðið var kalt, aðeins hiti frá kolaeldavél í eldhúsinu, herbergin ísköld. Útikamar eins og um alla Reykjavík. Vatnssalernin voru komin það var bara engin viðleitni hjá mönnum að innleiða þau.“
Í þessari Reykjavík fátæktar og framtaksleysis þreifst margt sem við eigum að vita um. Misnorkun á börnum og fullorðnum, mannshvörf algeng, drykkja mikil. Fátæktin í Reykjavík þessara ára var eiginlega ólýsanleg. Ekkjur mjög margar vegna sjóslysa. Unga konu veit ég um sem gat bara lesið við skímu af útliljósi við glugga. Fólk þekki ég sem svalt heilu hungri. Feður sem komu grátandi heim eftir að hafa beðið í röð niðrá á kaja klukkustundum saman í frostkulda eftri uppskipun og sendir heim. Fátæktin var miklu meiri en t.d. á Höfn þar sem ég þekki vel til. Á litlum stöðum voru úrræðin til sjálfsbjargar meiri, samhjálpin sennilega ríkari.
Í minningarorðum er leitast við að draga fram lífshlaup manneskjunnar og aðstæður hennar og staldra við atburði er varpa ljósi á líf viðkomandi. Ekki er þagað yfir kynferðislegu ofbeldi eða öðru ofbeldi allt í samráði við aðstandendur þó. Ofbeldi sem leiðir til dauða eða varanlegrar fötlunar má þó aldrei liggja í þagnargildi. Ég bara vona að allir eða nær allir séu sammála mér um það.
Athugasemdir á facebook takk.
Það er eitthvað virkilega rangt við hvernig þú hefur spilað úr þessu máli og hvernig þú reynir á aumkunarverðan hátt að verja illan málstað með því að gera gagnrýnendum þínum upp annarlegan tilgang.
Kynferðisglæpir eru ólýsanlega hræðilegir og að sjálfsögðu á ALDREI að hylma yfir með kynferðisafbrotamönnum. Hinsvegar eru þessir glæpir svo ofboðslega persónulegir – það er gengið svo nærri fórnarlambinu – að fórnarlambið sjálft VERÐUR að ráða hvar, hvenær og með hvaða hætti ljóstrað er upp um glæpinn. Það er gríðarlega mikilvægt fyrir sjálfsvitund og sjálfsvirðingu fórnarlambsins að trúnaður við það sé ekki rofinn af óvönduðum mönnum.
Sem er akkúrat það sem þú ert að gera. Brjóta trúnað við fórnarlambið. Ef skammsýnir bjálfar líkt og þú reyna að slá sig til riddara með því að afhjúpa svona glæpi án samráðs við og samþykkis fórnarlambs, þá ertu bara að bæta gráu ofan á svart og beita viðkvæm fórnarlömb ENN MEIRA OFBELDI.
Sveiattan. Ég hræki í áttina til þín.
Takk fyrir Birgir!
sæll séra Baldur
Það liggur við að maður felli tár yfir líkræðu þinni yfir lífshlaupi gamallar konu og ég bara skil ekki hvað þú varst að hugsa þegar þú samdir líkræðuna.
Blessuð konan hefur örugglega aldrei samþykkt þetta þó svo að´náin ættingi hafi bryddað upp á þessu að þá bar þér sem presti að láta kjurrt liggja
Kynferdisofbeldi í gards barns sem rændi hans fullordinárunum. Aldrei!