Það er ekki skrýtið að Jakob Frímann Magnússon skuli telja sér akk í því ef Davíð Stefánsson reynist vera afi hans. Því Davíð var skáld gott. Hér yrkir hann um íslensku bankamennina og ýmsa aðra kaupsýslumenn, mörgum áratugum áður en þeir lögðu landið í rúst:

Kling, kling.
Kistan tóm.
Gleðja sig við gullsins hljóm.
Safna aurum. Aura spara.
Eld að sinni köku skara.
Öllum gæðum öðrum hafna.
– Safna.

Kling, kling.
Kistan hálf.
Kistan – hún er sálin sjálf.
Lofa, svíkja,
sníkja.
Kaupa, selja,
telja.
Smjaðra, smjúga,
sjúga. –

Allra óskum neita.
Brögðum beita.
Reita –
lagða úr annars ull.
Ekki um álas hirða.
Ekkert virða
nema gull.

Kling, kling.
Kistan full.
He, he … Ormagull.
Kistan var af guði gjörð.
Grafa í jörð.
Grafa í jörð.