Leitun er að stjórnmálamanni sem hefur hafið feril sinn óglæsilegar en Frosti Sigurjónsson.

Mér finnst það leiðinlegt því ég batt ákveðnar vonir við Frosta í fyrra.

Hann leit út fyrir að vera málefnalegur, hvað sem öðru leið.

Og svo var þrástagast á hvað það væri gott að fá á þing mann svona spriklandi ferskan úr ATVINNULÍFINU.

Ojæja.

Raunin er sú að hann hefur anað út í hvert pólitíska fúafenið af öðru.

Og nú síðast laug hann um hið fræga frískuldamark.

Það er alveg ástæðulaust að kalla það nokkuð en lygi.

Þetta var meira að segja lygi af býsna ómerkilegri sort.

Hann reyndi nefnilega að kenna öðrum um það sem hann hafði gert sjálfur.

Það er að segja starfsmönnum fjármálaráðuneytisins.

Og grunsemdir, sem ekki hafa verið hraktar, eru um að þetta tiltekna fimmtíu milljarða frískuldamark hafi verið ákveðið – leynt eða ljóst – til að þóknast tilteknum vinum og ættingjum æðstu manna ríkisstjórnarinnar.

Það heitir þá spilling.

Frekar en að viðurkenna það, eða skýra þá málið á annan hátt, ef skýringin er einhver önnur, þá kýs Frosti frekar að játa á sig að hafa „slumpað“ á upphæð sem nemur fimmtíu milljörðum.

Sé það nú rétt, og skýringin sé fremur „slump“ en spilling, á Frosti þá að vera formaður efnahags- og viðskiptanefndar Alþingis?

Og á hann yfirleitt að sitja á þingi eftir að hafa orðið ber að lygi í mikilvægu máli?

Það er nú það.

Ef þingmaður síðustu ríkisstjórnar hefði orðið ber að öðru eins, þá hefðu Bjarni Benediktsson og Sigmundur Davíð og allir þeirra nótar runnið á blóðlyktina.

Þeir hefðu staðið í ræðustól þingsins og talað sig hása um lygar og siðleysi.

Nú segir enginn þingmaður eða ráðherra Sjálfstæðisflokksins eða Framsóknarflokksins múkk.

Bjarni Benediktsson viðurkennir að vísu aðspurður að yfirlýsingar Frosta (mér heyrðist Bjarni reyndar tala um „formanninn“ til að fjarlæga sig honum) hafi verið „óheppilegar“ en mikilvægast sé hins vegar … og svo framvegis.

Eftirfarandi er oftast haft eftir Franklin Roosevelt Bandaríkjaforseta um einræðisherrann Anastasio Somoza í Nicaragua:

„He may be a son of a bitch, but at least he’s our son a bitch.“

Sem þýðir: „Hann er kannski drulluháleisti, en hann er að minnsta kosti okkar drulluháleisti.“

Það hvarflar auðvitað ekki að mér að líkja Frosta á nokkurn hátt við grimman einræðisherra, það er bara hugarfarið í Bandaríkjaforsetanum sem mér finnst forvitnilegt.

Að líta beri framhjá siðferðisbrestum „okkar manna“ í lengstu lög.

Líta sem sagt hinir þingmenn stjórnarflokkanna nú svo á að Frosti sé kannski lygari en hann sé að minnsta kosti þeirra lygari?

Og því skuli hann látinn í friði?

Meðan það viðhorf er uppi, þá mun íslensk stjórnmálamenning ekki fara skánandi.

Ríkisstjórnin lofaði miklum skuldaleiðréttingum. Hún stóð ekki við það loforð sitt, þótt hún hafi kynnt hugmyndir um takmarkaðar niðurfellingar sem virðast helst nýtast þeim sem eiga nógan pening.

Við skulum hafa það á hreinu: Hún stóð ekki við kosningaloforð Framsóknar, ekki nálægt því.

Hún hefur í hverju málinu af öðru alltaf tekið málstað þeirra sem betur mega sín í samfélaginu, hún hefur gert samskipti okkar við Evrópu að vandræðalegum kjánaskap og nú sitja Frosti Sigurjónsson og Hanna Birna í súpunni af einskærum valdhroka.

Þetta er vond ríkisstjórn.

DV birtir í dag ótrúlegar fréttir.

Frá því er greint (hérna!) að Hanna Birna Kristjánsdóttir innanríkisráðherra hafi tekið Birgittu Jónsdóttur þingmann Pírata afsíðis og skammað hana fyrir að hafa varpað fram fyrirspurn um lekamálið úr ráðuneyti Hönnu Birnu.

Skammað hana!

Ráðherra í ríkisstjórn Íslands skammar þingmann bak við tjöldin fyrir opinbera fyrirspurn!

Hvurslags vinnubrögð eru það??

Og ekki nóg með það.

Skömmu síðar hugðist Katrín Jakobsdóttir formaður Vinstri grænna líka spyrja um annan anga málsins í fyrirspurnartíma.

Þá vippaði Hanna Birna sér aftur bak við tjöldin og reyndi að fá Katrínu til að leggja fyrirspurnina ekki fram.

Nú veit ég svo sem ekki hvað hefur tíðkast á Alþingi.

En það hlýtur þó að vera aldeilis fáheyrt að ráðherra hagi sér svona í garð löggjafar- og eftirlitsvaldsins sem Alþingi er.

Ég býst við að fjölmiðlar fylgi fréttunum fast eftir. Reynist þetta allt á rökum reist hjá DV, þá er um mjög alvarlegan hlut að ræða sem verður að upplýsa – eins og reyndar alla aðra anga lekamálsins.

Ég vona líka að Hanna Birna setjist niður með sjálfri sér og íhugi í ró og næði hvort hún hafi til að bera þá auðmýkt gagnvart valdinu, sem henni hefur verið falið um stundarsakir, sem æskilegt verður að telja hjá ráðamanni í lýðræðisþjóðfélagi.

Og ég reikna loks fastlega með því að Einar K. Guðfinnsson forseti þingsins muni taka málið föstum tökum. Hann áttar sig auðvitað á því að það gengur engan veginn að þingmenn hans þurfi að sæta öðrum eins yfirgangi af hendi ráðherra.

Væntanlega gefur Einar út yfirlýsingu fljótlega þar sem hann ávítar Hönnu Birnu stranglega.

Fyrir einu ári og nokkrum mánuðum var haldin þjóðaratkvæðagreiðsla á Íslandi um nýja stjórnarskrá. Þrátt fyrir mikinn áróður valdamikilla afla í landinu um að þetta skipti engu máli, þá mætti helmingur kjósenda á kjörstað og niðurstaðan var mjög afgerandi.

Tveir þriðju lýstu þeirri skoðun sinni að það stjórnarskrárfrumvarp sem fyrir lá skyldi verða grundvöllur að nýrri stjórnarskrá Íslands.

Maður skyldi ætla að í lýðræðisríki væri tekið skilyrðislaust mark á slíkri niðurstöðu í svo mikilsverðu máli.

Jafnvel meðal þeirra sem væru kannski ekki sammála hverju smáatriði í stjórnarskrárfrumvarpinu.

En núverandi ríkisstjórnin gefur ekki hót fyrir þessa skýru niðurstöðu þjóðaratkvæðagreiðslunnar.

Hún hefur svæft málið svefninum langa með því að setja spurninguna um nýja stjórnarskrá í hendur nýrrar þingskipaðrar nefndar undir stjórn Sigurðar Líndals.

Núverandi stjórnarflokkar gengu báðir til kosninga í fyrra með þau skýru og afdráttarlausu kosningaloforð að setja spurninguna um áframhald aðildarviðræðna við ESB í hendur þjóðarinnar.

Áreiðanlega hafa þó nokkuð margir talið óhætt að kjósa flokkana tvo út á þau loforð.

Maður skyldi ætla að í lýðræðisríki væri skikkanlegum stjórnmálaflokkum kappsmál að efna skýr loforð sín við kjósendur í svo mikilsverðu máli.

En nú gefa flokkarnir reyndar ekki hót fyrir þetta loforð sitt til þjóðarinnar.

Skýr meirihluti þjóðarinnar virðist vera fylgjandi því að aðildarviðræður við ESB verði kláraðar, og samningur við sambandið svo lagður í dóm hennar sjálfrar.

Það hefur komið fram í marktækum skoðanakönnunum aftur og aftur, og maður skyldi ætla að í lýðræðisríki væri lýðræðisþenkjandi stjórnvöldum kappsmál að fara eftir svo eindregnum vilja þjóðarinnar.

En ríkisstjórn Sigmundar Davíðs gefur ekki hót fyrir þá skoðun þjóðarinnar.

Sá mikli leiðtogi Ásmundur Einar Daðason hreykir sér meira að segja af því að ef ríkisstjórnin yrði knúin til þess af þjóðinni að klára aðildarviðræðurnar, þá myndi hún bara senda þá menn til samningaviðræðna við ESB sem tryggðu að samningar færu út um þúfur – eða þá að svo vondir samningar yrðu gerðir að þjóðin myndi aldrei samþykkja þá.

Þetta finnst Ásmundi Einari flott og sniðugt trix.

„Svínað á þjóðinni“ myndi ég kalla það.

Mér sýnist reyndar af þeim dæmum sem ég hef nú nefnt (og gæti nefnt fleiri) að þessi ríkisstjórn hiki hvergi við að svína á þjóðinni.

Og ég verð að viðurkenna að ég hef allþungar áhyggjur af því að landstjórnin sé nú komin í hendur fólks sem hefur svo klénan skilning á lýðræði.

Í mörg herrans ár hef ég spurt: Hvaða sjálfstæðismaður ætlar að lokum að ganga fram fyrir skjöldu og þora að gagnrýna Davíð Oddsson og klíku hans?

En því miður: Enginn hefur þorað – ekki einu sinni þau sem klíkan hefur niðurlægt gegnum tíðina, jafnvel trekk í trekk.

En nú stígur Sigurður Örn Ágústsson fram fyrir skjöldu.

Lesið endilega grein hans í Kjarnanum hér.

Það virkar fáránlega að það sé merki um hugrekki að þora að viðurkenna til dæmis að einkavæðing bankanna hafi verið mjög misráðin.

Því auðvitað sér það hver maður!

En samt hefur mórallinn í Sjálfstæðisflokknum (og Framsóknarflokknum) verið þannig að á það hefur ekki mátt minnast.

Fremur en að nefna snöru í hengds manns húsi.

Því verður að lofa Sigurð Örn fyrir hugrekkið.

Og vona að fleiri fylgi á eftir.

Íslenskt samfélag þarf á því að halda hinir fúlu pyttir fortíðarinnar séu þurrkaðir upp.

Hvað kom fyrir Bandaríkin? Og alveg sérstaklega, hvað kom fyrir Barack Obama?

Þegar ég var strákur fór aldrei milli mála að Bandaríkin studdu Ísrael með ráðum og dáð. En ekki samt alveg gagnrýnislaust. Jimmy Carter og meira að segja Richard Nixon leyfðu Ísraelum ekki að komast upp með alveg hvað sem er.

Núna virðist það vera trúaratriði númer eitt, tvö og þrjú í bandarískri pólitík að styðja Ísrael – alveg sama á hverju sem gengur þar í landi.

Ömurlegt framferði þeirra gegn Palestínumönnum vekur ekki lengur minnstu mótbárur Bandaríkjamanna.

Og Barack Obama (ósköp sem maður hefur orðið fyrir miklum vonbrigðum með þann mann!), notar tækifærið þegar hann minnist Ariels Sharons til að geta um „óbifanlegan stuðning okkar við öryggi Ísraels“.

Sjá hér.

Í mínu ungdæmi var Ísrael eins og dálítið róstusamur táningur sem reyndi stundum á þolinmæði hins bandaríska föður síns.

Sú þolinmæði virtist vissulega býsna mikil.

En ef strákur gengi alltof langt í látunum, myndi pabbinn örugglega koma til sögunnar og hafa hemil á stráknum.

Núna er sambandið orðið eins og í leikriti Guðmundar Steinssonar, Lúkas, þar sem ungi maðurinn heldur gömlu hjónunum í heljargreipum ótta og meðvirki og kemst upp með hvaða ofstopa sem er, þau afsaka hann auðmjúk fram í rauðan dauðann.

Ísrael ræður algjörlega ferðinni í þessu sambandi.

Það virðist því miður vera full ástæða til að fjalla opinberlega um flugslysið á Akureyri á fyrra ári. Hafi það ekki verið ljóst í gær, þá er það ljóst í dag þegar Fréttablaðið birtir viðtal við lækni sem tók um árabil þátt í sjúkraflugi með norðlenska flugfélaginu Mýflugi.

Á æsingalausan og yfirvegaðan hátt segir hann vonda sögu. Í frásögn Fréttablaðsins í morgun hnaut ég einkum um tvennt.

Í fyrsta lagi frásögn hans um viðbrögð heilbrigðisráðuneytisins þegar hann skrifaði suður og lýsti óánægju sinni með fjölmargt í sjúkraflugsrekstrinum sem hann væri ósáttur við.

Kvörtunum hans virðist hafa verið tekið mjög illa, þótt ótrúlegt megi virðast. Tvær starfskonur heilbrigðisráðuneytis voru þó sendar norður.

„Þær voru ekki mjög hrifnar af þessu uppátæki [kvörtunarbréfi læknisins] og voru ansi hvassar í viðmóti.“

Og gerðu ekkert nema senda bréf hans áleiðis til Flugmálastjórnar, sem hafði þó ekkert að gera með meginhlutann af aðfinnslum læknisins. Og ekkert var gert.

Ég vona að heilbrigðisráðuneytið – eða velferðarráðuneytið, eins og það heitir nú – muni skýra þessi afar dularfullu viðbrögð starfsmanna sinna. Það er eiginlega skylda þess.

Í öðru lagi þarf náttúrlega ekki að fjölyrða um orð framkvæmdastjóra Mýflugs í sjónvarpsviðtalinu sem Fréttablaðið vitnar til.

Þegar hann líkir flugmönnum sínum við kýr á vordegi og hæðist (það er ekki hægt að orða það öðruvísi) að öllu eftirlitinu sem flugmenn á þotum stóru flugfélaganna þurfi að sæta.

Horfði enginn málsmetandi aðili á þetta viðtal og hugsaði með sér, bíddu nú við, er þetta endilega rétta hugarfarið hjá yfirmanni flugfélags sem annast sjúkraflug? Eða rétta hugarfarið yfirleitt?

Það er eiginlega ógnvekjandi að sjá framkvæmdastjóra flugfélags sem sér um sjúkraflug beinlínis stæra sig af því að þar sé ekki verið að „horfa yfir öxlina á mönnum“.

Vonandi verður einhver lærdómur dreginn af þessum sorglega atburði. Og vonandi sljákkar eitthvað í þeim löndum mínum sem alltaf eru tilbúnir til að gera lítið úr „eftirlitsiðnaðinum“, bæði á þessu sviði og ekki síður öðrum.

Samstaða með þeim sem eiga undir högg að sækja, með þeim sem þurfa að hafa fyrir lífsbaráttunni og með þeim sem auðga samfélag okkar með lífi sínu og verkum, ójá.

Samstaða með Ólafi Ragnari Grímssyni, Sigmundi Davíð og Agnesi biskupi, nei takk, held ekki.

Þegar ég sat í stjórnlagaráði, þá vorum við í ráðinu stundum skömmuð fyrir það af íhaldsömum fræðimönnum og pólitíkusum að vilja auka svo mjög möguleika á persónukjöri að stjórnmálaflokkarnir sem stofnanir myndu stórskaðast af.

Og það mætti ekki því þar færi lýðræðisleg umræða fram.

Já, það er nefnilega það.

Núna standa Íslendingar frammi fyrir örfáum kostum í gjaldmiðilsmálum, í rauninni aðeins tveimur.

Annars vegar getum við haldið okkur við íslensku krónuna, en það þýðir meðal annars að hinum lamandi gjaldeyrishöftum verður ekki létt af í bráð.

Hins vegar getum við tekið upp evru með því að samþykkja inngöngu í Evrópusambandið ef viðunandi samningur næst.

Og hvað eru nú hin miklu lýðræðisvirki – íslensku stjórnmálaflokkarnir – að gera í því að hjálpa okkur sauðsvörtum almúganum að ráða fram úr þessu?

Innan Vinstri-grænna er lítið sem ekkert talað um málið – flokkurinn er bara á móti – en samt vita allir að innan flokksins er stór hópur sem vill að minnsta kosti klára viðræður við ESB, ef ekki beinlínis ganga í sambandið.

(Þessari fullyrðingu hefur verið mótmælt harðlega af sómamanni einum úr VG. Þvert á móti hafi ESB verið mikið til umræðu innan flokksins. Hann veit áreiðanlega meira um það en ég, svo ég hlýt að taka fyllsta mark á því. En þær umræður hafa þá líklega skilað sér heldur illa út í samfélagið, að minnsta kosti hef ég ekki heyrt mikið af þeim síðustu misserin.)

Í Framsóknarflokknum er ekkert talað um málið, nema endurteknar möntrur um að „ESB-aðild henti Íslandi ekki“. Næstum ekkert er rætt um hvað það kynni að vera við ESB-aðildina sem ekki „hentaði okkur“.

„Við“ í þessu tilfelli er ekki endilega íslenska þjóðin.

Og flokkurinn leggur sig sérstaklega fram um að koma í veg fyrir umræður um málið, með því að reyna að slíta viðræðunum við ESB án þess þó að leggja í að gera það opinberlega – enda búinn að lofa öðru.

Hér skal þó undanskilinn væntanlegur fundur framsóknarmanna á Akureyri sem ætla ótrauðir að ræða hugsanlegt framhald aðildarviðræðna!

Í Sjálfstæðisflokknum er mjög stór og vaxandi hópur sem vill ganga í ESB en ekki má samt ræða málið opinberlega innan flokksins, af því það hentar ekki tilteknum smákóngum.

Er þessi frammistaða þessara stjórnmálaflokka eitthvað til að hrópa húrra fyrir? Og fá stjörnur í augun yfir því hvernig þeir gegna lýðræðislegu hlutverki sínu?

Flokkarnir ættu allir að vera kraumandi af umræðum um hvort og hvernig ESB-aðild hentar eður ei, kosti hennar og galla – en innan þessara þriggja flokka ríkir þögnin ein, að minnsta kosti á ytra byrði.

Má ég heldur biðja um persónukjör ef hin „lýðræðislega umræða“ innan stjórnmálaflokkanna felst helst í að bæla niður umræður um mjög mikilvæg þjóðþrifamál, bara af því einhverjar valdahlussur í þessum flokkum eru á móti því.

Stuðningsmenn ríkisstjórnarinnar hafa hafið stórsókn nú um áramótin.