Þegar Atli Gíslason hætti stuðningi við ríkisstjórnina kom á daginn að hann hafði hvorki talað við kóng né prest í sínu kjördæmi.
VG-félögin sem höfðu komið Atla á þing áttu enga aðild að brotthvarfi hans, og fengu ekkert um það að segja.
Það var í meira lagi hlálegt vegna þess að Atli tönnlaðist á að „foringjaræðið“ í VG ætti ekki minnstan þátt í að hann hætti að styðja stjórnina.
Sjálfur hafði hann ekkert samband við grasrótina í flokknum – heldur tók bara sína ákvörðun einn og sjálfur.
„Foringjaræðið“ sem hann sýndi almennum félögum í VG á Suðurlandi var sem sé algjört.
Ég veit að þingmönnum ber að fylgja samvisku sinni.
En þýðir það að þeir mega hafa að engu álit þeirra kjósenda sem kusu þá á Alþingi?
Mér finnst þetta frekar leiðinlegt, því á sínum tíma fannst mér sérlega ánægjulegt að Atli Gíslason væri kominn á Alþingi.
Svona prinsipmaður.
En kvart hans undan „foringjaræði“ um leið hann sjálfur lýsir í reynd frati á vilja kjósenda sinna, er það heilagt prinsip?
Nú kemur á daginn að nákvæmlega sama gildir um Ásmund Einar Daðason.
Hann hefur ekki haft samráð við neinn í sínu kjördæmi.
En hefur kvartað sáran undan „foringjaræði“ rétt eins og Atli.