Þögn Sigmundar Davíðs um hina ótrúlegu fordóma oddvitans í Reykjavík er orðin ærandi.

Athugið að ekki er aðeins um að ræða hrikalega fordóma, heldur líka augljóst og borðliggjandi bull.

Það ætti því ekki að þurfa mikið að velta vöngum yfir málinu – hver sanngjarn stjórnmálamaður sem vill láta sig alvarlega hlýtur að fordæma ummæli oddvitans afdráttarlaust.

En Sigmundur Davíð lætur ekki ná í sig.

Hann getur ekki tekið fyrirvaralausa og siðferðilega afstöðu í svo mikilsverðu máli.

Forsætisráðherra Íslands felur sig meðan spunadoktorar hans eru að reyna að kokka eitthvað upp, til að bjarga því sem bjargað verður.

Það er skammarlegt.

Og ekki bara hjá Sigmundi Davíð.

Eygló Harðardóttir lætur heldur ekki ná í sig.

En innilega ómerkilegt.

Sægreifarnir hafa lengi skákað í því skjólinu að þeir séu hinir sönnu vinir þess fólks sem býr utan höfuðborgarsvæðisins.

Óvinir fólksins í sjávarbyggðunum séu skeytingarlaust kaffihúsahyski úr Reykjavík.

Þetta hefur auðvitað aldrei verið satt.

Og sjaldan hefur þessi lygi verið auðsæ og þessa dagana.

Auðvitað ættu stjórnvöld í landinu að taka nú ærlega til hendinni og gera sægreifunum ljóst hverjir eiga auðlindina sem þeir græða svo botnlaust á.

En því miður eru núverandi stjórnvöld í vasanum á sægreifunum.

Ég tek ofan minn andlega hatt fyrir frændfólki mínu á Djúpavogi og öllum öðrum sem reyna að sporna gegn grægði og skeytingarleysi sægreifanna um annað fólk í þessu landi.

Af einhverjum ástæðum get ég ekki birt hér hið mynd af hinu áhrifaríka vídjói þeirra Djúpavogsbúa, en hér að neðan er linkur á það.

Horfið á það öll – og íhugið svo hvað þið getið gert til að sporna gegn því Íslandi ójöfnuðar sem fylgir sægreifunum.

Hér er myndbandið.

Lesa áfram »

Sigmundur Davíð segist ekki skilja af hverju þingmenn stjórnarandstöðu hafi verið á móti því að staðið væri við fyrirheitin hans.

Nú ætla ég ekki að tala fyrir þingmenn eða stjórnarandstöðuna eða aðra en sjálfan mig.

En ég var og er á móti þessu fyrst og fremst af því með þessu er einmitt EKKI staðið við fyrirheit Sigmundar Davíðs.

Hann lofaði því skýrt og greinilega að vondir útlendingar yrðu látnir borga þetta, en nú er raunin sú að við borgum þetta sjálf (það er að segja börnin okkar).

Ég þarf að segja fimmtán ára syni mínum það.

Að stjórnmálamenn nútímans séu að dömpa á hann enn meiri skuldum frá hruninu.

Og ekki voga ykkur framsóknarmenn að reyna þræta fyrir að þessi er raunin.

Við erum ekki – þótt Sigmundur Davíð virðist trúa því í einlægni – fífl.

Ég sé enga ástæðu til að hrópa húrra fyrir venjulegri millifærslu, eins og Framsóknarflokkurinn hefur stundað í áratugi, sér í lagi ekki þegar hérna er í alltof miklum mæli verið að færa peninga frá þeim verr settu til hinna betur settu.

Þetta er nú ástæðan fyrir að ég er á móti þessu, og því munu ekki breyta neinir hrokkagikksstælar né smeðjulegt yfirlæti eins og Sigmundur Davíð er í vaxandi mæli að tileinka sér.

Ég hef búið hér lengur en Sigmundur Davíð, ég hef séð þetta allt saman áður (þó sjaldan hafi það verið jafn óforskammað og nú) og ég mun aldrei falla fyrir því þegar ómerkilegir stjórnmálamenn beita bellibrögðum til að kaupa sér atkvæði.

Eins og mál líta út núna virðist sem stór hluti af hinu dularfulla neyðarláni Seðlabanka Íslands til Kaupþings 6. október 2008 hafi endað í skattaskjóli í Karíbahafi.

Hinu „dularfulla“ neyðarláni segi ég, vegna þess að heimildum ber nú saman um að öllum, og ekki síst Seðlabankanum hafi átt að vera fullkomlega ljóst þegar þarna var komið að Kaupþingi yrði ekki bjargað.

Og að þetta væri eins og að henda peningum út í loftið.

Sem og kom á daginn.

Gallinn er sá að þetta voru ekki prívatpeningar Davíðs Oddssonar og annarra bankastjóra Seðlabankans. Þá hefðu þeir auðvitað mátt taka með þeim hvaða vitfirringslegu áhættu sem þeim sýndist.

Þetta voru peningarnir okkar.

Milljarðatugir sem glötuðust með einni skyndiákvörðun Davíðs og félaga í hádeginu þennan örlagaríka dag.

Við höfum lengi vitað af því að til er upptaka á samtali aðalbankastjóra Seðlabankans og Geirs Haarde þar sem þeir ræða þetta „lán“ til Kaupþings.

Við höfum viljað fá að heyra samtalið en okkur hefur hingað til verið sagt að það komi okkur ekki við.

Núna gengur það ekki lengur.

Ef við eigum ekki rétt á því að fá að vita með hvaða furðulega hætti sú ákvörðun var tekin að fleygja milljarðatugunum okkar út um gluggann, þá er lítils virði að búa í þessu samfélagi.

Sjálfstæðisflokkurinn og Framsóknarflokkurinn lýstu skýrum vilja til þess fyrir ári að þeir vildu ekki að Ísland gengi í Evrópusambandið.

En jafn skýrt var að þjóðin ætti að hafa síðasta orðið um hvort umsóknin fræga yrði dregin til baka.

Með því að ætla sér að draga umsóknina til baka án þjóðaratkvæðagreiðslu hafa Bjarni Benediktsson, Sigmundur Davíð og Gunnar Bragi því gerst ósannindamenn – sem gerir þá að ómerkilegum stjórnmálamönnum.

En ekki bara þeir leiðtogarnir – heldur líka allir þeir fótgönguliðar í þingflokkunum tveim sem ætla að taka þátt í að ganga gegn bæði skýrum vilja þjóðarinnar og eigin kosningaloforðum.

Þau eru ekki bara „traustur þingmeirihluti“ Gunnars Braga og Sigmundar Davíðs og Bjarna Benediktssonar, einhver grár andlitslaus massi.

Þau eru líka einstaklingar með samvisku.

Willum Þór Þórsson er ekkert stikkfrí.

Valgerður Gunnarsdóttir getur ekkert afsakað sig með því að hún sé bara að hlýða fyrirskipunum.

Elsa Lára Arnardóttir verður að eiga það við samvisku sína hvort hún vill í upphafi stjórnmálaferils, sem án efa gæti orðið langur og glæstur, ganga í berhögg við augljósan vilja þjóðarinnar sem réði hana til þingstarfa.

Brynjar Níelsson verður að gera upp sig hvort honum finnist í rauninni lýðræðislegt að þjóðin fái ekki sjálf að taka þá mikilvægu ákvörðun sem hér um ræðir eða hvort hann ætlar glaðbeittur að eltast skottið á Gunnari Braga í málinu.

Jóhanna María Sigmundsdóttir þarf að íhuga hvernig hennar orðspor í pólitík á að verða.

Þetta snýst nefnilega ekki bara um þrjá fjóra ofstækisfulla foringja.

Þetta snýst líka um fótgönguliðana sem ætla bersýnilega bara að gera það sem þeim er sagt.

Skítt með kosningaloforð.

Skítt með vilja þjóðarinnar í skoðanakönnunum.

Skítt með mótmælafundi á Austurvelli.

Skítt með 56.000 undirskriftir.

Og það sem verst er:

Skítt með heilbrigða skynsemi sem hlýtur þó að segja hverjum ærlegum manni að svona mikilvæga ákvörðun eins og um ESB á ekki að taka nema hafa allar upplýsingar í höndunum – það er að segja fullbúinn samning.

En þau Willum Þór, Valgerður, Elsa Lára, Brynjar og Jóhanna, þau ætla bara að segja skítt með þetta allt og líka skítt með heilbrigða skynsemi.

Við ætlum öll að gera eins og Gunnar Bragi Sveinsson leggur okkur fyrir, segja þau.

Það eitt er rétt, segja þau.

Furðuleg vinnubrögð virðast í gangi hjá Framsóknarflokknum í sambandi við leitina að oddvita í Reykjavík. Þar stendur greinilega yfir dauðaleit að bara einhverjum sem fæst til að leggja nafn sitt við flokkinn, og viðkomandi virðist mega ráða alveg sjálfur eða sjálf hvaða mynd flokkurinn á að taka á sig.

Samanber hið undarlega framboð Guðna Ágústssonar sem virðist á tímabili hafa átt að snúast eingöngu um það áhugamál Guðna að hafa flugvöll á tilteknum stað í Reykjavík.

En auðvitað er það ekki svo að framboð Framsóknarflokksins muni eingöngu snúast um persónu oddvitans, sem finnst að lokum. Þótt borgarmálefni og landsmálefni séu ekki að öllu leyti þau sömu, þá mun oddvitinn til dæmis þurfa að svara fyrir að vera í framboði fyrir flokk sem ætlar að rífa okkur úr ESB-ferlinu, þvert gegn vilja þjóðarinnar.

Áðan var ég á göngu frá Hlemmi og niður Laugaveginn. Þá bar það til tíðinda að þegar ég var nýlega kominn yfir Snorrabrautina fylltist ég skyndilegri og næstum ómótstæðilegri hvöt til að fara í Stjörnubíó eins og það leit út nýuppgert eftir brunann 1973, kaupa mér brakandi hrískúlur og horfa á ítalska mynd.

Ég þurfti verulega að harka af mér til að kveða niður þessa hvöt og halda áfram ferð minni, en það hjálpaði óneitanlega til, að hrískúlur eru núna ólystugar feitar súkkulaðiklessur og það er búið að loka Stjörnubíói fyrir löngu og ítalskar myndir eru ekki lengur sýndar á almennum sýningum í Reykjavík.

Ég man þegar Íslendingar ætluðu að verða ríkir á fiskeldi.

Fiskeldisstöðvar spruttu þá upp hvar sem hægt var að koma þeim fyrir í sjónum.

Það fór eins og það fór.

Næst man ég að Íslendingar ætluðu að verða ríkir á loðdýraeldi.

Þá var allt í einu komið minkabú í hvern krók og kima.

Það fór líka eins og það fór.

Svo ætluðum við að verða rík á bankaviðskiptum og hlutabréfabraski.

Úff, þarf nokkuð að rifja upp hvernig það fór?

Nú ætlum við öll að verða rík á útlenskum ferðamönnum.

Hér í miðbæ Reykjavíkur eru túristaíbúðir og smáhótel í nánast hverju húsi, og fullt af stórum hótelum og ennþá fleiri að rísa út um allt.

Þetta minnir óneitanlega á minkabúin og fiskeldisstöðvarnar.

Og við ætlum að græða heil ósköp, þótt þegar séu komin á loft merki þess að við séum um það bil að fara frammúr okkur.

Eins og þessi frétt hér um að verðið á gistingu hér sé orðið svo hátt að heiðarlegum ferðamönnum blöskri peningaplokkið.

Ég held það sé orðið tímabært að við förum að hugsa mjög alvarlega okkar gang.

Með fullri og djúpri virðingu fyrir íslenskri náttúru, þá er hún ekki svo stórkostleg og einstök að ferðamenn muni til lengdar láta bjóða sér hvaða okur sem er.

Þeir eru farfuglar og við gætum dottið úr tísku jafn hratt og við komumst í tísku um árið.

Ferðamenn koma hingað að sjá lítt snortna náttúru, en hana munu þeir eins geta upplifað í Kanada, sums staðar í Bandaríkjunum, á Grænlandi, í Noregi, norðurhluta Svíþjóðar, Finnlandi, Rússlandi … að ég nefni ekki Nýja-Sjáland.

Og ef þeim finnst að hér sé bara verið að arðræna þá, þá fara þeir frekar þangað.

Tala nú ekki um ef um hina meintu ósnortnu náttúru okkar verður búið að leggja raflínur um allt – jafnvel um sjálfan Sprengisand.

Þá fara þeir bara.

Ég held við verðum að fara að hugleiða þennan möguleika.

Við gætum setið eftir í nýbyggðu rándýru hótelunum okkar og pressað handklæði allan liðlangan daginn en það kemur aldrei neinn.

Kæru framsóknarmenn.

Ég veit að stundum þarf að gera fleira en gott þykir.

Þið hafið stöku sinnum – vegna skorts á öðrum skárri – þurft að troða upp með dálítið misjafna sauði sem frambjóðendur.

Þið hafið neyðst til þess einstaka sinnum að tefla fram frambjóðendum sem hafa notað tækifærið til að maka krókinn og skipað sjálfa sig í feitar stöður á vegum ríkisins eða notað aðstöðu sína til að komast yfir eitt og annað sem ella hefði lent í öðrum höndum.

Og út úr sárri neyð hafiði jafnvel þurft að horfa á framboðslistum ykkar upp á fólk sem hefur vílað og dílað til að vinir þeirra og peníngafélagar eignist banka og ég veit ekki hvað og hvað.

Þið hafið neyðst til að tefla fram fólki sem þið vitið í rauninni ósköp vel að getur varla sagt satt orð af því það hugsar svo hræðilega upphátt.

Þið hafið orðið að sitja uppi með frambjóðendur sem ljúga upp kosningaloforðum og ljúga því síðan að við þau hafi verið staðið, eða þá að þau hafi aldrei verið gefin – og í versta falli reyna þessir frambjóðendur jafnvel að ljúga þessu hvorutveggja í sömu andránni.

Allt þetta hafiði þurft að þola, framsóknarmenn.

En geriði nú eitt.

Bara til að ganga ekki fram af ykkur.

Ekki tefla fram frambjóðanda sem segir subbulega klámbrandara uppfulla af kvenfyrirlitningu og hómófóbíu og allskonar ófyndnu stöffi öðru.

Ha?

Rétt áðan leitaði ég skjóls undan páskahretinu í bókabúð Eymundssonar í Austurstræti og gramsaði þar í nýjum bókum meðan hryðja gekk yfir.

Og þá sá ég eina í erlendu deildinni sem kveikti gamlar minningar.

Sumarið 1969 var ég níu ára og þá var ég settur einn upp í flugvél til Skotlands að heimsækja einkavin föður míns, Magnús Magnússon sjónvarpsmann.

Hann bjó þar uppi í sveit skammt utan við Glasgow ásamt Mamie konu sinni og fimm börnum. Elsta stelpan Sally var fimm árum eldri en ég, svo komu þær Margaret og Anna (sem alltaf var kölluð Topsy) og svo strákarnir Siggy og Jón.

Þarna var ég í tvær þrjár vikur, ef ég man rétt, og þetta var bæði yndislegur og eftirminnilegur tími.

Í hinu stóra samhengi hlutanna gerðist það helst þennan tíma að ég fékk að horfa á Armstrong og Aldrin lenda á tunglinu í beinni útsendingu. Það var auðvitað merkilegt en samt man ég líklega betur eftir ýmsu smálegu.

Mamie og Magnús með Sally nýfædda.

Markaði sem ég fór á með fjölskyldunni og ég fékk að kaupa mér nokkur myndasögublöð – og Action-Man!

Bragðinu af bökuðum baunum sem ég smakkaði þarna í fyrsta sinn.

Lyktinni af limgerðinu milli húss fjölskyldunnar og hundabúgarðsins við hliðina á.

Tungunni á hundinum fjölskyldunnar þegar hann sat undir borði og sníkti ristað brauð.

Og svo framvegis.

Magnús var mikið frá í vinnunni, svo það var Mamie sem aðallega annaðist um mig og ég varð voðalega hrifinn af henni.

Hún var einstaklega indæl, vingjarnleg og traust, glaðleg og brosmild, en aldrei uppáþrengjandi fyrir feiminn lítinn strák sem þekkti engan og kunni næstum enga ensku.

Mamie Baird Magnusson bauð einfaldlega af sér sérlega góðan þokka.

Sally og Mamie.

Því miður bar ég ekki gæfu til að halda tengslum við þessa góðu fjölskyldu en hef alltaf minnst þessa tíma með mikilli hlýju.

En það sem ég vildi sagt hafa – útí Eymundsson áðan rakst ég á splunkunýja bók eftir Sally Magnusson þar sem hún skrifar um móður sín og baráttu hennar við Alzheimer og vitglöp.

Ég sé þar að Mamie hefur verið einn snjallasti blaðamaður Skotlands á sínum tíma, þótt hún helgaði sig fjölskyldunni að mestu síðari hluta ævinnar.

En fyrir um tíu árum fór að bera á glöpum hjá henni.

Hún dó 12. apríl 2012.

Sally skrifar um brotthvarf móður sinnar úr þessum heimi af mikilli nærfærni og skilningi, segja gagnrýnendur.

Hérna er sagt frá bókinni hennar Sally.

Bókin heitir Where Memories Go, eða Hvert hverfa minningarnar.

Og þar sem ég stóð þarna í bókabúðinni og fletti bókinni rifjaðist upp fyrir mér það andartak þegar hin góða kona Mamie leit upp frá morgunverðarborði fjölskyldunnar og sá á augabragði að litli strákurinn frá Íslandi var að laumast við að gefa hundinum ristað brauð undir borði og hún brosti bara svo góðlega til mín um leið og hún hristi höfuðið örlítið og gaf mér til kynna án orða að ég skyldi klára að gefa hundinum brauðsneiðina fyrst ég var byrjaður en svo ekki gera það aftur.