Það er klassískt bragð fasistastjórna um allan heim og á öllum tímum að magna upp ótta almennings við meira eða minna ímyndaðan óvin, sem engum sé treystandi til að fást við nema hinum hermannlegu fasistum með stjórnartaumana.

En þjóðin verði þá að sameinast um að fylgja sinni fasistastjórn fram í rauðan dauðann.

Ríkisstjórn Íslands er auðvitað ekki fasistastjórn, ég vil taka það mjög skýrt fram.

En þeim mun undarlegra er að stjórnvöld hér virðast ætla að þiggja þetta bragð úr brellubók fasista.

Nú á nefnilega allt í einu að telja okkur trú um að svo ógurleg yfirvofandi ógn steðji að okkur að nauðsynlegt sé að almenna löggan á Íslandi hafi sífellt við hendina hríðskotabyssur, jafnvel í hverjum einasta lögreglubíl.

Glæpamenn og hryðjuverkamenn séu nefnilega svo vel vopnum búnir.

Þetta er auðvitað bara bull.

Víkingasveitin hefur sinnt fullvel þeim verkefnum lögreglunnar þar sem grípa hefur þurft til vopna.

Og reyndar væri meiri ástæða til að huga betur að verklagsreglum hennar heldur en að koma fleiri byssum í hendur almennu löggunnar.

Ekki verður betur séð en stjórnendur víkingasveitarinnar (ekki óbreyttir víkingasveitarmenn) beri heilmikla ábyrgð á hörmungaratburðinum í Árbæ síðastliðinn vetur þegar maður var drepinn af lögreglunni. Víkingasveitarmenn á vettvangi áttu líf sitt að verja, en til þessarar stundar átti aldrei að þurfa að koma.

Ef ekki tókst betur til en þetta þessa hörmungarnótt í Árbænum þegar hin þrautþjálfaða víkingasveit var á ferð (sem oftast hefur sinnt sínum verkum vel og snöfurlega), hvað getur þá hent ef hríðskotabyssur verða komnar í alla lögreglubíla og misvel þjálfaðir menn í misgóðu sambandi við misvel undirbúna yfirboðara eiga að taka skyndiákvörðun um hvort byssum skuli beitt?

Eða þegar skapofsamenn innan lögreglunnar eru með byssu innan seilingar?

Því skapofsamenn eru til innan lögreglunnar.

En það sem ég vildi sagt hafa:

Víkingasveitin hefur dugað hingað til, og það eru engin teikn á lofti um að vopnaburður glæpamanna sé að aukast.

Engin.

Af hverju er því þá haldið stíft að okkur – til að réttlæta hríðskotabyssurnar 150 eða 200 eða hvað þær eru?

Af hverju þarf svona margar?

Hver ákvað þessa tölu? Hvernig var hún fundin út? Hver mat þörfina?

Það hversu talsmenn byssuvæðingar lögreglunnar eru á hálum ís má vel sjá hjá hinum ljóngáfaða Vilhjálmi Árnasyni alþingismanni Sjálfstæðisflokksins.

Hann þvaðrar þessa vitleysu um að bófar landsins séu orðnir svo þrælvopnaðir að löggan verði að bregðast við og koma sér upp þessum hríðskotabyssum.

En svo ræðst hann harkalega á fjölmiðla og alþingismenn sem skýra frá málinu og finnst ástæða til að ræða það.

Þeir ættu að skammast sín.

Og á útvarpi Sögu í morgun mun hann hafa skammast blóðugum skömmum yfir því að hríðskotabyssueign löggunnar væri upplýst í fjölmiðlum.

Af hverju?

Af því að nú hafa glæpamennirnir fengið fregnir af því!

Hann hefur sem sagt búist við því að hinir (meintu) þungvopnuðu glæpamenn myndu ekki fatta það að lögreglumennirnir væru komnir með hríðskotabyssur líka!

En núna – fyrst þeir eru búnir að frétta af þessu – hvað eru glæpamennirnir að gera þá?

Jú – Vilhjálmur Árnason hefur sannfrétt að bófarnir hafi skotið á fundi og ákveðið að nú verði þeir að koma sér upp byssum til að svara byssueign löggunnar.

En var ekki byssueign þeirra einmitt kveikjan að byssuvæðingu löggunnar?

Hvaða ansans heilaspuni er þetta?

Er nema furða að það læðist að manni sá grunur að allar þessar vélbyssur sé fyrst og fremst ætlaðar til að hafa hemil á mannfjölda en ekki fámennum hópum glæpamanna?

Fyrst röksemdirnar fyrir byssuvæðingunni eru allar í þessu skötulíki.

Í dag hringdi til mín maður og sagði mér sögu.

Sanna sögu.

Hann hafði verið að keyra yfir heiði að vetrarlagi – nýlega.

Og keyrði framhjá tveimur stúlkum sem höfðu lent í vandræðum, misst bílinn sinn út af veginum.

Þær voru ómeiddar en nokkuð kaldar og hraktar.

Lögreglubíll kom aðvífandi.

Lögreglumennirnir voru úr almennu löggunni á svæðinu, og voru hinir hjálplegustu við stúlkurnar.

Ekkert undan því að klaga.

Fyrr en maðurinn stakk upp á því við lögreglumennina að þeir toguðu bíl stúlknanna upp á veg aftur.

Þeir þvertóku fyrir það.

Af hverju? Voru þeir ekki með kaðal?

Jú, þeir voru með kaðal.

Af hverju þá? Voru þeir svona latir, eða illmenni?

Nei, alls ekki. Þeir hefðu einmitt endilega viljað draga bíl stúlknanna upp á veg svo þær gætu haldið áfram ferð sinni.

En þeim var stranglega bannað af sínum yfirmönnum að gera þvíumlíkt.

Ástæðan var sú að við slíkar aðfarir getur það hent – sjaldan, en það getur hent – að bíllinn sem reynt er að draga verður fyrir tjóni.

Og yfirmenn lögreglumannanna vildu ekki að almennir lögreglumenn tækju þá áhættu að fara út í aðgerðir sem gæti kostað tryggingatjón.

Maðurinn spurði þá lögreglumennina:

„Hva, eruð þið ekki fullfærir um að meta hvenær einhverjar líkur eru á að eitthvert tjón verði ef þið standið frammi fyrir því að draga bíl?“

Og annar þeirra svaraði:

„Jújú, við gætum það vel. En yfirmenn okkar treysta okkur bara ekki til þess. Ef tjón verður, þá verðum við sjálfir að borga það. Og því er okkur einfaldlega alveg bannað að gera nokkuð af þessu tagi.“

Ég gleymdi að spyrja hvað orðið hefði um stúlkurnar tvær. En tilgangur mannsins með því að segja mér þessa sögu kom í ljós að lokum.

Þá spurði hann mig:

„Ef almennum lögreglumönnum á löggubílunum sínum er ekki treyst til að taka ákvörðun um hvort draga skuli bíl eða ekki, hvernig stendur á því að það á að treysta þeim til að taka ákvörðun um að beita hríðskotabyssum?“

Vitiði, nú er þetta hætt að vera fyndið.

Reyndar tek ég bara svona til orða – þetta hefur aldrei verið fyndið.

Stjórnsýsla þessarar ríkisstjórnar er, sýnist mér, sú versta hjá nokkurri ríkisstjórn á seinni tímum.

Örfá nýleg dæmi.

Sigurður Ingi Jóhannsson atvinnuvegaráðherra ákveður að flytja Fiskistofu út á land í algjörum flumbrugangi.

Og tuddast áfram með það af algjöru virðingarleysi við starfsfólk, góðar stjórnsýsluhefðir og almenna skynsemi.

Eygló Harðardóttir ákveður að flytja Barnaverndarstofu út á land í álíka flumbrugangi.

Þótt öllum megi vera ljóst að sú ákvörðun sé ekki tekin með hagsmuni þeirra í huga sem eru okkar mestu og bestu djásn: en það eru börnin.

Auðvitað er slíkur flumbrugangur í garð starfsmanna Fiskistofu og skjólstæðinga Barnaverndarstofu ekki fyndinn.

En ég tók sem sé bara svona til orða.

Það má halda því fram að það sé fyndið þegar forsætisráðherra tilkynnir öllum á óvart að beinagrind af stórum hval verði flutt á sýningarstað í kjördæmi hans, þótt enginn hafi verið spurður eða látinn vita og það sé ekki einu sinni pláss á Húsavík fyrir beinagrindina, en þótt þetta sé fyndið, þá er það líka dæmi um þá ömurlegu stjórnsýslu sem einkennir þessa ríkisstjórn.

En nú er mælirinn fullur.

Þessi ríkisstjórn ætlar að gera þá grundvallarbreytingu á íslensku samfélagi að héðan í frá verði almennir lögreglumenn ævinlega með vélbyssu innan seilingar, og þessa breytingu á að gera án þess að nokkur sé látinn vita – og án þess að nokkrar umræður fari fram um þetta gríðarlega mikilsverða mál í samfélaginu.

En þegar DV hefur upplýst um málið og menn eru að velta fyrir sér hvaðan byssurnar koma, þá er tilkynnt um það …

(Og haldið ykkur nú fast)

… Á FACEBOOK-SÍÐU AÐSTOÐARMANNS FORSÆTISRÁÐHERRA!

Þetta er stjórnsýsla ríkisstjórnar Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar.

Aðstoðarmaður forsætisráðherra hælist um á Facebook-síðu sinni að Norðmenn hafi gefið vélbyssurnar – og hí á ykkur og spæling á ykkur, þið þarna asnar, sem hélduð að við þyrftum að borga fyrir byssurnar.

En svo gáfu Norsararnir okkur þær bara, na-na-na-na!

Sem sagt, Norðmenn gefa íslensku lögreglunni 200 vélbyssur (af hverju???) og með þær stórmerkilegu upplýsingar er fyrst farið eins og mannsmorð, en síðan er því slett fram á Facebook af einhverjum pólitískum spunadoktor.

Fyrirgefiði – en þetta væri ekki fyndið þó það gerðist í Langburtístan.

Að þetta gerist á Íslandi er þyngra en tárum taki.

(Og svo kemur í ljós nokkru seinna að menn virðast að minnsta kosti tvísaga um hvort um gjöf eða kaup var að ræða.)

Mér finnst komið nóg.

Meira en nóg.

Viðtalið við Geir Haarde sem sýnt var á Stöð 2 í dag er athyglisvert fyrir margra hluta sakir.

Að sjálfsögðu hlýtur Geir að horfa á hlutina frá sínum eigin sjónarhóli, það er ekki hægt að fara fram á annað.

Ég verð samt að segja að ég hristi bara hausinn þegar hann lýsti búsáhaldabyltingunni og þeim dögum þegar ríkisstjórn hans var að hrökklast frá.

Hann gaf þar ýmislegt í skyn um samsæri vondra samfylkingarmanna sem hefðu svikið sig og/eða Sjálfstæðisflokkinn.

Þetta er að verða plagsiður sjálfstæðismanna – að fullyrða að stjórnin hafi fallið út af einhverju pólitísku plotti.

Oftast er þó reyndar VG kennt um, sá flokkur hafi á einhvern hátt stýrt búsáhaldabyltingunni.

Það er eins og sjálfstæðismenn geti ekki og vilji ekki horfast í augu við það sem gerðist.

Sem var einfaldlega það að fólki fannst svívirða og móðgun við sig – þolendur hrunsins – að ríkisstjórnin sem hafði látið reka á reiðanum í 17 mánuði skyldi ætla að sitja áfram eins og ekkert hefði í skorist.

VG kom þessari búsáhaldabyltingu ekkert við.

Og þaðan af síður Samfylkingin.

Samfylkingin sá um síðir sæng sína upp reidda, og sleit stjórnarsamstarfinu – en það gerði hún bara af því forysta hennar hafði seint og um síðir áttað sig á því að fólk lét ekki bjóða sér að hrunstjórnin sæti sem fastast og ræddi sölu brennivíns í matvörubúðum þegar fjöldauppsagnir dundu yfir um hver einustu mánaðamót.

Reynið að horfast í augu við þetta, sjálfstæðismenn.

Stjórnin hans Geirs varð að fara frá af því hún hafði klúðrað öllu.

Af því fólkinu blöskraði.

Ekki út af pólitísku plotti.

Tveimur blaðamönnum DV, þeim Jóni Bjarka Magnússyni og Jóhanni Páli Jóhannssyni, má öllum öðrum fremur þakka að lekamálið í innanríkisráðuneytinu komst í þvílíkt hámæli sem orðið er.

Ef þeir hefðu ekki sýnt þá þrautseigju sem þeir hafa gert, þá myndum við ekki vita um þau glöp sem framin voru þegar röngum upplýsingum um prívatmálefni var dreift úr innanríkisráðuneytinu.

Dugnaður þeirra og atorka verða á endanum áreiðanlega til þess að pólitískir útsendarar í ráðuneytum hugsa sig vel um áður en þeir gera annað eins.

Þá verður almennt viðurkennt að þeir Jón Bjarki Magnússon og Jóhann Páll Jóhannsson hafi bætt samfélag okkar.

Það hefur raunar þegar verið viðurkennt með blaðamannaverðlaunum sem þeir hlutu fyrir vinnu sína við þetta mál.

Þeir munu geta gengið frá lekamálinu hnarreistir, og orðspor þeirra gott.

Spurning hvert verður orðspor Þóreyjar Vilhjálmsdóttur.

Hún er nú farin í mál við þá tvímenninga (sjá hér) og krefur þá um háar miskabætur.

DV gerði nefnilega ein mistök í málinu.

Á einum tímapunkti var því slegið föstu í blaðinu að Þórey væri sá „starfsmaður B“ sem helst var grunaður um lekann úr ráðuneytinu.

Þetta var leiðrétt örfáum tímum eftir að blaðið kom út, og DV baðst kurteislega afsökunar á mistökum sínum.

Það var Gísli Freyr Valdórsson, hinn aðstoðarmaður Hönnu Birnu Kristjánsdóttur, sem var „starfsmaður B“ en ekki Þórey.

Þetta voru leið mistök, auðvitað, en DV brást hratt við og baðst sem fyrr segir afdráttarlaust afsökunar, strax og mistökin urðu ljós.

Núna – bráðum fjórum mánuðum seinna – ætlar Þórey í mál við Jón Bjarka og Jóhann Pál.

Ég á mjög bágt með að trúa því að þeir verði dæmdir fyrir eitt eða neitt. Þeir gerðu mistök sem þeir áttuðu sig á, leiðréttu og báðust afsökunar á.

Fyrir hvað ætti að dæma þá?

Vandræði Þóreyjar í lekamálinu eru ekki þeim Jóni Bjarka og Jóhanni Páli að kenna.

Þau eru sök Hönnu Birnu Kristjánsdóttur yfirmanns hennar.

Það stóð upp á Hönnu Birnu að útkljá málið. Það hefur hún ekki gert enn.

Engir peningar sem Þórey kann að særa út úr Jóni Bjarka og Jóhanni Páli (ef svo ólíklega fer) geta breytt því hvernig þetta mál er vaxið og hverjir fara út úr því með sóma.

Hér hæfir að vitna til orða Jóns Trausta Reynissonar fyrrum framkvæmdastjóra og þar áður ritstjóra DV sem skrifar á Facebook:

„Ég held að meiðyrðalöggjöfin hafi ekki verið sett til þess að gerendur í stjórnmálum gætu eyðilagt fjárhag ungra blaðamanna vegna mistaka sem voru leiðrétt strax með tilkynningu og afsökunarbeiðni á fjölmiðla landsins. Það er alveg ljóst að það var enginn ásetningur að baki. Allir geta gert mistök í starfi, en það búa ekki allir við að þau setji persónulegan fjárhag þeirra í uppnám. Þetta er hrein hefndaraðgerð enda er ekkert að sanna.“

Kannski Hanna Birna í sinni neyðarlegu vörn klappi Þóreyju á kollinn fyrir þessa málshöfðun.

Annan sóma mun hún ekki hafa af málinu.

Bæði DV og Fréttablaðið lentu í ólgusjó fyrir skömmu þegar eigendavald og ritstjórnarhagsmunir virtust vegast á, en upp á slíkt er aldrei skemmtilegt að horfa.

Auðvitað er ekki komin löng reynsla á nýja yfirmenn á ritstjórnum blaðanna, og best að bíða með að fella einhverja endanlega dóma þar um.

En efni í báðum blöðunum í morgun bendir sem betur fer til þess að þau hafi ekki endilega skaðast til langframa af þessum róstum.

DV hefur – þvert ofan í það sem ýmsir spáðu – alls ekki hætt að skrifa um lekamál Hönnu Birnu Kristjánsdóttur, og í dag er í blaðinu ágæt og þörf samantekt á því hvernig ráðandi öfl í samfélaginu eru nú farin að herða tök sín með því að gagnrýna hart og jafnvel grafa markvisst undan eftirlitsaðilum þeim, sem eiga að gæta einmitt þeirra sömu afla.

Það er eitt helsta hlutverk fjölmiðla að hafa ætíð vakandi auga með slíkum ráðandi öflum – og samantektin er góð.

Hún opnar vonandi augu einhverra fyrir því sem er að gerast.

Fréttablaðið sýnir hins vegar metnað með forsíðufrétt um fyrirtæki sem þegið hefur milljónatugi af ríkinu síðustu fimm árin fyrir einhverjar rannsóknir á æskulýð landsins.

Fyrirtækið er í eigu konu sem var innsti koppur í búri Sjálfstæðisflokksins, aðstoðarmaður Davíðs Oddssonar og fleiri ráðherra á fyrri tíð.

Eins og allir vita, þá prédika sjálfstæðismenn gjarnan opinberlega um vonsku ríkisins en dásama einkarekstur.

Svo raða þeir sér á ríkisjötuna.

Sjálfstæðisflokkurinn dreif í að skrifa undir þennan samning við konuna í janúar 2009, þegar fyrirsjáanlegt var orðið að flokkurinn væri að hrökklast frá eftir hrunið.

Ætli fleiri flokksgæðingum hafi einmitt um þær mundir verið raðað á ríkisjötuna?

Ég hef verið alltof latur við að sækja hinar ágætu RIFF hátíðir undanfarin ár.

Núna skal verða breyting á, enda eru á hátíðinni margar fínar myndir – en þar af tvær sem ég hef beðið lengi eftir að sjá.

Annars vegar er það sænska myndin eftir Roy Andersson sem heitir því skemmtilega nafni Dúfa sem sat á grein og hugleiddi tilveruna.

Síðustu tvær myndir Anderssons eru báðar tvær óbrotgjörn meistaraverk – Söngvar af annarri hæð og Þið lifendur.

Það er erfitt að lýsa þessum myndum – þær eru kannski skyldastar smásagnasöfnum, þar sem allar sögurnar tengjast á endanum – en ekki alltaf á augljósan hátt.

Þær virðast lýsa hversdagslegu fólki við afar hversdagslega iðju (svona oftast) en svo reynist alltaf eitthvað vera á ská.

Í þeim býr sprúðlandi húmor, en líka ógn undir niðri.

Lokasenan í Okkur lifendum var alveg mögnuð í allri sinni hægð og einfaldleika.

Ef þessi nýja mynd sver sig í ætt við hinar tvær fyrri (sem ég held að hún geri) þá skulu bíógestir ekki búast við einföldum karakterum sem fylgja einföldum söguþræði.

En vonandi er hún jafn eftirminnileg og þær tvær.

Ég hlakka alla vega til eins og krakki að bíða eftir jólunum.

Hin myndin sem ég bíð eftir er Mr.Turner, mynd eftir enska leikstjórann Mike Leigh. Bestu myndir hans eru gjarnan nöturlegar svipmyndir úr hversdagslífinu en hann á fleiri strengi í hörpu sinni – og þessi mynd fjallar um síðustu 25 æviár enska málarans Turners sem uppi var um aldamótin 1800.

Hann var stórmerkilegur brautryðjandi í málaralist – eiginlega fyrirrennari expressjónista.

Ég kolféll fyrir Turner þegar ég var strákur og sá í fyrsta sinn mynd af málverkinu The Fighting Temeraire.

Mér finnst hún ennþá frábær – í sinni hátíðlegu angurværð, en hún er þó langt í frá besta mynd Turners.

Það verður gaman að sjá Leigh fjalla um þetta séní – ekki síst af því sá ágæti leikari Timothy Spall leikur Turner.

Þetta eru sem sagt þær tvær myndir á RIFF sem ég bíð spenntastur eftir – en þær eru margar athyglisverðar.

Kvikmyndahátíðir eins og RIFF eru tækifæri okkar til að sporna gegn því að öll okkar menningarneysla komi bara úr einni átt.

Hér er The Fighting Temeraire. Myndin lýsir því þegar gamalt stríðsskip, sem hafði til dæmis gegnt miklu hlutverk í orrustunni við Trafalgar, þegar Bretar sigruðu Frakka og Spánverja, var dregið af nýtísku gufubát í síðustu siglingu; það átti nú að rífa skipið.

Klaufaskapur, flumbrugangur, yfirlæti og óheiðarleiki einkenna þessa ríkisstjórn.

Þær eru orðnar ótrúlega margar, uppákomurnar sem ráðherrar og helstu stuðningsmenn stjórnarinnar hafa ýmist staðið fyrir eða „lent í“.

Stundum dynja á manni þvílíkar furður að maður gleymir jafnvel aðalatriðinu í sambandi við þessa ríkisstjórn.

Það er kannski farið að snjóa svolítið yfir fyrstu verk hennar.

Þegar hún létti álögum af sægreifunum sem nú soga að sér peninga sem aldrei fyrr.

Og svo var ákveðið að gleyma auðlegðarskattinum sem lagst hafði á sérstaka vini ráðherranna – og þá sjálfa.

Önnur verk hennar síðan eru í sama dúr.

Allt er gert til að leggja lið þeim sem eiga nógan pening fyrir.

Enda vex ójöfnuður í landinu með hverju nýju misseri sem milljónamæringjarnir Sigmundur Davíð og Bjarni Benediktsson eru við stjórnvölinn.

En heilbrigðiskerfið er trassað.

Líklega til þess að við hreyfum minni andmælum þegar þeir hefjast handa um að einkavinavæða það að fullu.

„Er ekki kerfið ónýtt?“ munu þeir segja. „Hvað er þá annað til ráða en leyfa MARKAÐINUM að spreyta sig?“

Matarskattur er hækkaður – sem mun koma verst niður á þeim sem eiga minnst.

Þetta er sannarlega ríkisstjórn ríka fólksins.

„Sjáiði ekki veisluna?“ spurði Árni Mathiesen eins og frægt varð í „góðærinu“.

Þá var veislan fjármögnuð af erlendu lánsfé sem lenti svo að stórum hluta á íslensku þjóðinni.

Nú eiga hinir verst settu í landinu og „miðlungsfólkið“ að borga nýja veislu hinna ríku.

Og umráðafé skattrannsóknarstjóra er minnkað stórlega.

Af hverju skyldi það gert?

Ríkisstjórn ríka fólksins hugsar um sína.

Og við borgum.

Þetta er mjög vond ríkisstjórn.

Hún er illa mönnuð, upp til hópa, plöguð af alls konar klaufaskap, lygum, svikum og barbabrellum og þvættingi.

Hún léttir álögum af þeim ríku, skellir þeim á þá sem minna mega sín, og hirðir ekki um heilbrigðiskerfið.

Þetta er, já, mjög vond ríkisstjórn.

Ég er ekki búinn að lesa fjármálafrumvarpið, enda varla læs á svona margar tölur.

Eftir að hafa heyrt og lesið ýmislegt um þetta frumvarp, þá sýnist mér þó að eitt liggi í augum uppi.

Að það sé enn eitt dæmið um að núverandi ríkisstjórn hugsar aðeins og eingöngu um hag hinna vel stæðu í samfélaginu.

Þann hóp sem milljónamæringarnir Sigmundur Davíð og Bjarni Benediktsson tilheyra.

Hækkun matarskatts kemur mjög illa við fátækustu og verst stæðu fjölskyldur landsins.

En mun snerta fjölskyldur milljónamæringanna lítið.

Niðurfelling vörugjalda mun á hinn bóginn leiða til þess að veruleg lækkun verður á dýrum heimilistækjum og rafmagnsgræjum allskonar.

Græjum sem hinir verst settu geta vart látið sig dreyma um, en ríku krakkarnir munu nú geta endurnýjað miklu örar hjá sér.

Af einhverjum ástæðum eru ísskápar þegar orðnir tákn fyrir þessa niðurfellingu vörugjaldanna.

Jú, einhver stuðningsmaður Sjálfstæðisflokksins fagnaði því ógurlega í gær að geta nú keypt sér flottari ísskáp á hagstæðu verði.

Það er örugglega ágætt.

Þegar búið er að grilla á kvöldin verður fínt að geta stungið leifunum af kampavíninu inn í ógeðslega flotta nýja ísskápinn.

En í gamla ísskápnum fátæka fólksins verður nú minni matur.

Sveiattan.