Sæl Eygló.

Eins og þú veist setti Sveinbjörg  oddviti Framsóknar í Reykjavík fram stefnu í kosningabaráttunni sem fólk ekki aðeins í sér fordóma gegnum einum þjóðfélagshópi, heldur líka hreina og beina atlögu að mannréttindákvæðum stjórnarskrárinnar.

(„Á meðan við erum með þjóðkirkju eigum við ekki að úthluta lóðum undir hús eins og moskur.“ Jafnframt sagði Guðfinna Jóhanna Guðmundsdóttir í öðru sæti framboðslista flokksins: „Borgarstjórnaflokkur Framsóknarflokksins mun leggja til að lóðaúthlutun til byggingar Félags múslima á Íslandi verði dregin til baka komist flokkurinn í borgarstjórn.“)

Þú neitaðir á Bylgjunni í gærmorgun að taka afstöðu til þessara orða og sagðir, ótrúlegt nokk: „Í kosningabaráttu er ýmislegt látið flakka.“

Viltu nú vera svo almennileg að svara eftirfarandi spurningu:

Finnst þér í raun og veru réttlætanlegt að þú sitjir áfram sem ráðherra í ríkisstjórn eftir að þú hefur lýst því yfir að stefna sem gengur í berhögg við stjórnarskrána sé bara eitthvað sem „látið er flakka“ í kosningabaráttu og engin ástæða sé til að gera veður út af seinna meir?

Hefur þú ekki sem þingmaður og ráðherra, sem unnið hefur eið að stjórnarskránni, meiri skyldum að gegna við grunnlög okkar en þetta?

Tvívegis síðustu vikuna hef ég verið sakaður um það opinberlega að styðja ódeyfðan umskurð stúlkubarna.

Já, og ekki bara styðja – heldur hefur því verið haldið fram að slíkar aðgerðir gleðji mig alveg sérstaklega.

Þetta gerðist á Facebook og blogginu, og ástæðan fyrir þessum ásökunum var sú að ég hafði gagnrýnt forkólfa Framsóknarflokksins fyrir að gefa útlendingaandúð undir fótinn með því að vilja svipta múslima á Íslandi þeim mannréttindum sem aðrir njóta.

Þá fékk ég sem sagt yfir mig daunilla súpu þar sem ég var sakaður um að styðja allt það versta og andstyggilegasta sem nokkrir múslimar hafa nokkru sinni tekið upp á í gegnum tíðina. Ég lét þetta að mestu yfir mig ganga, svolítið leiður þó, en þegar ég var semsagt sakaður um að vera sérstakur stuðningsmaður þeirrar svívirðu sem umskurður stúlkubarna er, þá var mér öllum lokið.

Og ég hugsaði með mér: Hverju er Framsóknarflokkur Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar eiginlega búinn að sleppa lausu?

Annar þeirra sem sletti þessu framan í mig var stútungskarl sem ég hafði stundum tekið eftir í athugasemdum internetsins. Hann virtist dálítið forkostulegur íhaldskurfur, skammaði mig stundum nokkuð harkalega fyrir að tala ekki af tilhlýðilegri virðingu um Davíð Oddsson en var hreint ekki dónalegur.

Nú var hins vegar eins og runninn væri á hann berserksgangur. Alls konar furðuleg fúlmennska um múslima fór að buna upp úr honum. Og endaði, fyrir mína parta, með fyrrnefndri ásökun um að ég væri augsýnilega stuðningsmaður hinna viðbjóðslegustu ofbeldisverka gegn smástúlkum af því ég hefði vogað mér að anda á Sveinbjörgu Birnu Sveinbjörnsdóttur og Guðfinnu Jóhönnu Guðmundsdóttur.

Hann var ekki einn á ferð, þessi maður.

Ég hygg að allir þeir sem tóku í sama streng og ég á samskiptamiðlum og bloggi hafi mátt reyna eitthvað svipað undanfarna tíu daga. Allt í einu fylltust allir þræðir og síður af andsvörum og athugasemdum frá fólki sem lítið hafði borið á fram að þessu.

Fáeinir reyndu að vera málefnalegir, þótt þeim veittist reyndar ótrúlega erfitt að skilja að moskumálið snýst um þau grundvallarmannréttindi sem við viljum að samfélag okkar sé byggt á – en hvorki um skipulagsmál né álit okkar á einum trúarbrögðum frekar en öðrum.

En aðrir – og því miður voru þeir ófáir – opinberuðu sig sem hatursfulla rasista og ekkert annað. Víst höfðu forkólfar Framsóknarflokksins verið gagnrýndir hástöfum. En jafnvel harkalegasta gagnrýnin sem framsóknarmenn urðu fyrir komst ekki í hálfkvisti við þann sora sem nú var fiskaður upp úr dýpstu ræsunum til að sletta framan í þá sem gagnrýndu.

Samanber þær ásakanir sem ég varð fyrir, að ég styddi þessi grimmdarverk gegn smástúlkum.

Ég reyni að kveinka mér ekki sérstaklega undan því. Ég þykist að vísu síst eiga þetta skilið, enda hef ég aldrei verið stuðningsmaður íslams sem mér finnst persónulega alveg ámóta órökrétt og stundum skaðleg eins og öll önnur trúarbrögð. Og ég skal viðurkenna að það fauk í mig að vera sakaður um að styðja ofbeldisverk gegn börnum.

En mergurinn málsins er samt aðallega þessi:

Með því að gefa útlendingaandúðinni undir fótinn hafa forkólfar Framsóknarflokksins sleppt lausum nokkrum ansi ógeðfelldum og ofstopafullum rasistum* sem hingað til hafa sýnt sóma sinn í að láta ekki mikið á sér bera opinberlega.

Af því þeir vissu að það var þegjandi samkomulag um það í samfélagi okkar að skoðanir þeirra ættu ekki upp á pallborðið.

Og við myndum fordæma það afdráttarlaust ef þeir hefðu sig um of í frammi.

Núna er hins vegar kátt í bæ hjá rasistum þessa lands. Þeir voru á góðri leið að leggja undir sig útvarpsstöð, núna telja þeir sig vera búnir að eignast stjórnmálaflokk líka.

Í þessu liggur ábyrgð Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar, Sveinbjargar Birnu Sveinbjörnsdóttur og Guðfinnu Jóhönnu Guðmundsdóttur.

Mér dettur ekki í hug að halda því fram að þau persónulega séu rasistar. En með hátterni sínu hafa þau fært einhverja ógeðfelldustu þætti samfélagsins upp á yfirborðið, úr skúmaskotunum þar sem þeir þrifust áður.

Þau hafa gefið forstokkuðum rasistum rödd, lögmæti og jafnvel stolt.

Og ekki bara þau þrjú. Líka allir þeir framsóknarmenn aðrir sem ekki rísa upp og mótmæla því að flokkurinn leggist í svo hræðilega lágkúrulegar atkvæðaveiðar eins og nú var gert.

Eygló Harðardóttir, Karl Garðarsson, Sigurður Ingi Jóhannsson, Willum Þór Þórsson og þau hin í þingflokki Framsóknarflokksins: Af hverju mótmæla þau ekki? Vilja þau sitja uppi með ábyrgðina?

Eru atkvæðin svo sæt að það skipti þetta fólk engu þótt á bak við sum þeirra séu fúlustu pyttir samfélagsins?

Þar sem nú kraumar allt af gleði yfir því að loksins hafi verið tekið mark á þeim!

Ég ítreka: Í þessu liggur ábyrgð Framsóknarflokksins. Vill hann fara þessa leið? Vill hann þessi atkvæði? Vill hann þessar raddir?

Vill hann þessa nýju ímynd sem rasistarnir dragast nú að eins og mý að mykjuskán?

—

*) Það er auðvitað spurning hvort nota eigi orðið rasistar um þá sem hatast við fólk tiltekinna trúarbragða, fremur en tiltekinna kynþátta – hvað sem það orð nú þýðir. En til hagræðingar nota ég það samt hér.

Það er verið að gera grín að okkur.

Forráðamenn veiðiárinnar í Norðurárdal ætla að bjóða Bjarna Benediktssyni og Sigmundi Davíð Gunnlaugssyni í veiði á fimmtudaginn.

Það er í sjálfu sér siðlaust, en svo hafa þeir ákveðið að sparka í fólk sem hefur áhyggjur af siðferði í íslenskum stjórnmálum með því að halda því fram að boðsferðin sé til að bæta ímynd laxveiða í hugum almennings!

„Hann seg­ir að laxveiðin hafi verið kom­in með ímynd bruðls og óhófs en því ættu Sig­mund­ur Davíð og Bjarni að geta breytt með nær­veru sinni,“ segir í samtali mbl.is við Einar Sigfússon sölustjóra árinnar.

Sjá hér.

Finnst ykkur þetta ekki fyndið? Að það sé til að bæta ímyndina á veiðistað þar sem dagurinn kostar 160-170 þúsund kall að bjóða tveimur milljónamæringum að renna fyrir lax?

Tveimur milljónamæringum sem áttu ríka pabba sem auðguðust í hagkerfi helmingaskiptanna.

Ég vona að minnsta kosti að þetta hafi átt að vera fyndið.

Ef ekki – ef Norðurárdalsmenn hafa í alvöru trúað því að það gæti slegið á ímynd bruðls og óhófs við laxveiðar að bjóða þessum tveimur mönnum í veiði – þá eru þeir svo skyni skroppnir að það er einfaldlega ótrúlegt.

Og það er eiginlega jafn ótrúlegt að þeir tvímenningar skuli þiggja þetta boð.

Forsætisráðherra og fjármálaráðherra!

Það er að segja: Það er ótrúlegt þangað til maður man um hvaða tvo einstaklinga er hér að ræða.

Sigmund Davíð Gunnlaugsson og Bjarna Benediktsson.

Þá er maður skyndilega ekki hissa lengur.

Hér er rétt að vekja athygli á að ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur setti sér siðareglur:

„Ráðherra þiggur að jafnaði ekki boðsferðir af einkaaðilum nema opinberar embættisskyldur séu hluti af dagskrá ferðarinnar.“

Ríkisstjórn Sigmundar Davíðs hefur ekki séð ástæðu til að setja sér siðareglur.

Auðvitað ekki.

Karl Th. Birgisson skrifaði í dag fínan pistil um Framsóknarflokkinn á sína Herðubreið, þið getið lesið hann hér.

Ég vona að mér fyrirgefist að vitna í sjálfan mig, en ég skrifaði þetta hér þegar ég birti hlekk á pistil Karls á Facebook:

Þetta er góð grein hjá Karli Th. og skiljanlegt að hann reyni að komast hjá því að eitra líf sitt með því að hugsa of mikið um Framsóknarflokkinn, eins og nú er komið fyrir þeim vesaling.

(Eins gott að Eysteinn frændi minn þurfti ekki að lifa þetta!)

Ég á ekki alveg eins auðvelt með þetta og Karl.

Mér finnst Framsóknarflokkur Sigmundar Davíðs hafa farið svo langt út úr siðuðu samfélagi með þessari viðurstyggilegu kosningabrellu að við það verði varla unað.

Það er auðvitað huggun harmi gegn að rasistarnir sem Sveinbjörg, Guðfinna Jóhanna og Sigmundur Davíð vöktu upp til að ná markmiðum sínum, þeir munu verða sviknir eins og allir aðrir kjósendur Framsóknarflokksins.

En skömm þeirra er samt ógurleg að hafa öslað vísvitandi út í þennan flór.

Jæja – stór sigur Samfylkingar undir forystu Dags B. Eggertssonar í Reykjavík gekk eftir.

Þegar til lengdar lætur eru það auðvitað þau tíðindi úr Reykjavík sem skipta mestu máli.

Til lukku, Dagur, þetta var vel að verki staðið.

Nú í morgunsárið viðurkenni ég hins vegar fúslega að mér þykir súrt í broti að Framsóknarflokkurinn skuli hafa náð tveimur mönnum inn – og að því er virðist helst á kostnað Bjartrar framtíðar sem fékk töluvert minna fylgi en kannanir höfðu sýnt.

Og hinn nýi Framsóknarflokkur fordómanna sýnir sitt nýja andlit með sigri hrósandi yfirlýsingum hinna nýju borgarfulltrúa um að fyrsta verk þeirra verði að leggja fram tillögu um að svipta múslima lóðinni undir mosku sína.

Þó það sé margbúið að sýna fram á að það sé ekki hægt.

Hafi leikið einhver minnsti vafi á um út á hvað hinn nýi flokkur gengur, þá er sá vafi nú úr sögunni.

Einu sinni var Framsóknarflokkurinn stjórnmálaarmur Samvinnuhreyfingarinnar.

Nú hefur Útvarp Saga eignast stjórnmálaarm.

Það er augljóst að þær árásir sem Framsóknarflokkurinn sætti fyrir umbreytingu sína yfir í pópúlískan flokk útlendingaandúðar virkuðu öfugt á nokkurn hluta Reykvíkinga.

Stór stjórnmálaflokkur, flokkur forsætisráðherra landsins, keyrir sína kosningabaráttu á að efla fordóma í garð 400 manna söfnuðar í Reykjavík, sem aldrei hefur gert nokkrum manni nokkurn hlut.

Flokkurinn er hirtur fyrir opinberlega af fjölda manns, meira að segja af nokkrum hugrökkum sálum innan úr eigin röðum, en svo og svo margir borgarbúar bregðast þá við með því að fá samúð … ekki með þeim ofsótta, heldur með stjórnmálaflokknum.

Hrekkjusvínið á skólalóðinni á altso öruggan stað í hjarta þessara samborgara minna.

Það er ekki að öllu leyti viðfelldin tilhugsun.

Og kannski óviðfelldnast af öllu að fylgið virðist í svo miklum mæli tekið frá Bjartri framtíð, afsprengi Jóns Gnarr sem varði allri sinni borgarstjóratíð í að berjast óvægilega gegn fordómum – og með góðum árangri, héldum við.

Fróðlegt.

Sá góði stuðningur sem Dagur B. Eggertsson og Samfylkingin njóta í Reykjavík á ýmsar stoðir.

Borgin hefur verið prýðilega rekin síðustu árin og það hefur ríkt ró og festa í stjórnsýslunni. Dagur á sinn þátt í því, og borgarstjórnarflokkur sá sem hann leiðir er líka öflugur.

Dagur er því „a safe pair of hands“ eins og það er stundum orðað á ensku. Það má treysta honum. Og hann virkar eins og hann sé enn í stöðugri framför.

Sjálfum hefur mér þótt einna skemmtilegast við Dag af hve mikilli virðingu og þó húmor hann tókst á hendur það óvænta verkefni að vera hjálparkokkur Jóns Gnarr í borginni. Sumir stjórnmálamenn hefðu látið fara í taugarnar á sér að þurfa að standa í skugga svo óvenjulegs samstarfsmanns sem Jóns. Stubbvaxin egó hefðu átt erfitt með að þola það.

En Dagur leysti þetta óaðfinnanlega af hendi. Það sannar manni að hann er engin smásál.

Menn segja sem svo: Á nú að fara að þagga niður vissar skoðanir af því þær njóta ekki fylgis meirihlutans?

Í nafni pólitískrar rétthugsunar, guð varðveiti oss!

En gætum okkar á því, börnin góð, því allar skoðanir eru jú jafn réttháar!

Er það ekki?

Stutta svarið við því er einfaldlega: Nei.

Skoðanir sem ganga út á að mismuna fólki eru ekki jafn réttháar og aðrar skoðanir.

Auðvitað mega þær heyrast og ekki á að þagga þær niður.

En feli þær í sér mismunun og skerðingu á mannréttindum annarra (á hvaða forsendum sem er), þá geta þær ekki verið jafn réttháar og aðrar.

Nú eru efstu menn Framsóknarflokksins að troða í spínatinu með því að reyna að halda því fram að raunverulegt áhugamál þeirra sé fátækt fólk í Reykjavík.

Þó var það alveg skýrt hjá Sveinbjörgu oddvita þeirra í upphaflegri yfirlýsingu þeirra að það átti að taka lóðina frægu af múslima af því hér sé þjóðkirkja.

Það kom fátæku fólki ekkert við.

Enda er auðvitað engin glóra í því að lóð handa trúarsöfnuði komi á nokkurn hátt í veg fyrir byggingu leiguíbúða fyrr fátækt fólk.

Guðfinna Jóhanna, númer tvö á listanum, hefur þó verið iðin við að halda þessu fram.

Ég spurði hana að því á Facebook um daginn hvernig hún kæmi þessu heim og saman.

Hún gat auðvitað ekkert komið því heim og saman, og eftir stuttar en kurteislegar umræður okkar um þetta eyddi hún þræðinum þar sem þetta var til umræðu.

Svo sendi hún mér skilaboð, þar sem hún sagðist því miður hafa eytt þræðinum áður en ég byrjaði að kommentera á hann.

Samt höfðum við bæði látið þar orð falla – auk þess sem Ólafur F. Magnússon kom við sögu.

Hvernig hægt er að kommentera á Facebook-þræði sem búið er að eyða, það veit ég ekki.

Annaðhvort var Guðfinna Jóhanna að ljúga þessu, eða önnur eðlisfræðilögmál gilda í Framsóknarflokknum en annars staðar.

Ég væri reyndar alveg til í að trúa því síðarnefnda.

Guðfinna Jóhanna er frambjóðandinn sem fékk á sig harða gagnrýni frá ungliðum Framsóknarflokksins og svaraði með orðinu:

„Krúttlegt.“

En skömmu síðar var líka búið að eyða þeim þræði.

En kannski var búið að því áður, maður veit greinilega aldrei með Framsóknarflokkinn.

Við vitum öll ósköp vel að í samfélagi 21. aldar verða vel launuð störf nær eingöngu í boði fyrir þá sem hafa menntun, menntun og meiri menntun.

Á öllum sviðum.

Við vitum líka að hið alþjóðlega kapítal mun alltaf leita uppi þau svæði þar sem tilkostnaður er minnstur fyrir framleiðsluvörur þess.

Það setur niður fabrikkur sínar þar sem það þarf sem minnst að borga.

Og bara þar.

Ef það þarf til dæmis að borga þolanlega hátt kaup, þá mun það í staðinn krefjast þess að fá orkuna gefins – eða því sem næst.

Þetta vitum við öll.

En íslenskir ráðamenn og alveg sérstaklega þeir sem tilheyra núverandi stjórnarflokkum, þeir hafa samt – þegar á reynir – aldrei hugmyndaflug til annars en grenja út nýja fabrikku hjá alþjóðakapítalinu.

Ekki styrkja menntun, ekki kennara, ekki nemendur, ekki neitt nýtt – nei, ekkert nýtt.

Nema nýja fabrikku, já, þá erum við að tala saman!

Á Íslandi er við mörg vandamál að stríða. Það eru svo til eingöngu okkar eigin heimasmíðuðu vandamál og það stendur upp á okkur að leysa þau.

En meðal þeirra vandamála er EKKI fjöldi útlendinga á Íslandi og EKKI alltof mikið af múslimum og EKKI deilur milli Íslendinga og útlendinga. Ekkert af þessu er vandamál.

Í guðs almáttugs bænum: Við skulum ekki láta óttaslegið fólk og ómerkilega stjórnmálamenn á siðlausum atkvæðaveiðum telja okkur trú um útlendingar og trúmál séu til vandræða á Íslandi.

Þetta verða ekki vandamál nema við leyfum ótta og fordómum og fúllyndi að ná tökum á okkur.

En það er óþarfi. Ég segi ykkur það satt: Það er óþarfi.

Látum það ekki gerast.

Látum það ekki gerast!