… hefur nú minni áhrif í íslenskum utanríkismálum og stórpólitík en manneskja sem heldur að hungursneyð ríki í Evrópu og Malta sé ekki sjálfstætt ríki.

Það er fallega komið fyrir ykkur, góðu vinir mínir í Sjálfstæðisflokknum.

Ég er svo gamall að ég man þá tíð þegar formenn Sjálfstæðisflokksins áttu að vera ábyggilegir menn sem hægt var að treysta.

Ég man eftir því þegar Bjarni Benediktsson eldri dó árið 1970. Ég fann að það var heilmikið áfall fyrir fólk. Og ég heyrði í kringum mig að þótt Bjarni hefði verið umdeildur um margt, þá hefði hann alltaf verið maður fyrir sinn hatt og staðið við orð sín.

Geir Hallgrímsson var beinlínis orðheldnin holdi klædd. Hann var líka umdeildur, þótt af allt öðrum orsökum væri en Bjarni Ben, en það hefði aldrei hvarflað að nokkrum manni að hann gæfi út innistæðulausa tékka.

Þorsteinn Pálsson, það var augljóst að hvað sem öðru leið, þá var honum mjög í mun að koma heiðarlega fram.

Davíð Oddsson? Já, margt mátti um hann segja. En að hann gæfi landsmönnum hátíðlegt kosningaloforð og sviki það svo níu mánuðum seinna – nei, slíkt var ekki stíll Davíðs.

Geir Haarde átti við sín vandamál að stríða, eins og aðrir. En blákaldar lygar hefði hann aldrei borið á borð.

Núna er formaður Sjálfstæðisflokksins bersýnilega maður sem er ekki hægt að treysta.

Maður sem ekki stendur við orð sín.

Maður sem gefur út gúmmítékka.

Maður sem kemur ekki heiðarlega fram.

Maður sem gefur hátíðlegt kosningaloforð og svíkur það svo blákalt níu mánuðum seinna.

Og af hverju gerir maðurinn þetta?

Er það fyrir heill lands og þjóðar sem hann gengur svo á bak orða sinna?

Ónei.

Hann er sjálfur þeirrar skoðunar – það vitum við öll – að heiðarlegast hefði verið og affarasælast að klára viðræðurnar við Evrópusambandið.

Svo hann gengur ekki bara á bak orða sinna, heldur líka sannfæringar sinnar.

Er það þá fyrir flokkinn sinn sem hann fórnar svona orðspori sínu?

Ónei.

Það er vissulega fámenn klíka í flokknum sem beinlínis heimtaði að hann sviki hátíðlegt kosningaloforð sitt, en aðrir andstæðingar aðildar að ESB hefðu sætt sig við þá ákvörðun að ljúka viðræðum ef hann hefði verið nógu mikill „statesman“ til að leiða þeim fyrir sjónir að það væri réttast að gera.

En Bjarni Benediktsson yngri er ekki slíkur „statesman“.

Hann er jú bara maður sem á embætti sitt því að þakka að hafa verið hálfkjökrandi í sjónvarpinu.

Og hann fórnar orðspori sínu – og flokksins alls, ef svo ber undir – fyrir Sigmund Davíð Gunnlaugsson og Gunnar Braga Sveinsson.

Svona er komið fyrir Sjálfstæðisflokknum.

Blóðbaðið í Úkraínu er skelfilegt, eiginlega þyngra en tárum tekur.

Ég hef þegar gagnrýnt „skýringar“ utanríkisráðherra Íslands á því sem þarna er að gerast.

Aðrir hafa aftur á móti leitað þeirra í aldagömlum þjóðernis- og tungumálalínum.

Ég leyfi mér að vara eindregið við þeim skýringum líka.

Vissulega er ákveðin togstreita milli svæða í Úkraínu.

En ástæðan fyrir blóðbaðinu nú hefur ekkert með þá togstreitu að gera.

Í bili að minnsta kosti er ekki hætta á neinni „borgarastyrjöld“ milli annars vegar úkraínskra og hins vegar rússneskra þegna.

Blóðbaðið nú hefur nefnilega ekkert að gera með andúð alþýðufólks hvert á öðru.

Það sem þarna hefur gerst er að fólkið er orðið þreytt á spillingu og mannréttindabrotum úkraínsku stjórnarinnar.

Og stjórnin bregst við með enn meiri mannréttindabrotum og síðan manndrápum.

Sjálfsagt eru í hópi mótmælendanna allskonar ófélegir fuglar eins og alltaf safnast saman þar sem verða læti. Og gera illt verra.

En það er ekki ástæðan fyrir upphafi þessa blóðbaðs.

Ástæðan fyrir því er þessi:

Ofbeldi ríkisstjórnar sem ekki vill fara frá kjötkötlum sínum.

Kannski tekst ríkisstjórninni að lokum að telja fólki trú um að skipting þess eftir aldagömlum þjóðernis- og tungumálalínum sé einhvers konar rót að þessum átökum.

Það tókst valdagírugum morðhundum Júgóslavíuríkjanna sorglega vel á sínum tíma.

En ég ítreka – það var ekki fólkið sjálft sem fór að ráðast hvert að öðru í Kænugarði.

Það var ríkisstjórnin sem réðist á fólkið.

Punktur.

Og við eigum ekki að reyna að „skilja“ framferði kúgunarstjórnar eins og valdaklíku Janukovych með því að blanda í það einhverri gamalli sögulegri togstreitu.

Íslendingar snobba voðalega fyrir gáfum.

Ég sjálfsagt líka.

Ein afleiðing þess er sú að „heimskur“ er einhver voðalegasti dónaskapur sem hægt er að láta út úr sér um annan mann á Íslandi.

Mér finnst það eiginlega sjálfum.

Ég hef gegnum tíðina óhikað gagnrýnt allskonar ráðamenn fyrir allt mögulegt.

Svo ég nefni dæmi frá allra síðustu vikum:

Ég hef gagnrýnt Sigmund Davíð fyrir hroka og skeytingarleysi um skoðanir annarra.

Frosta Sigurjónsson fyrir lygar.

Hönnu Birnu Kristjánsdóttur fyrir lygar og yfirgang.

Bjarna Benediktsson fyrir valdhroka.

En ég á í alvöru talað voðalega erfitt með að kalla einhvern heimskan.

Mér finnst það svo óttalega dónalegt.

En hvað á að segja um fullyrðingar eins og þær að Ísland sé of velmegandi til að Evrópusambandið geti tekið á móti því?

En að Evrópusambandið hafi ýtt undir óöldina í Úkraínu?

Hvað er þetta annað en glórulaus heimska?

Ég verð að votta Gísla Marteini Baldurssyni ósvikna aðdáun fyrir frammistöðu sína í viðtalinu við Sigmund Davíð Gunnlaugsson.

Ekki aðeins fyrir það hvernig hann reyndi að halda manninum við efnið.

Og náði reyndar að fá frá ráðherranum ýmsar ansi merkilegar fullyrðingar – ég vona að einhver skrifi viðtalið upp svo hægt verði að rannsaka það nákvæmlega.

En einnig og ekki síður fyrir að halda ró sinni þótt forsætisráðherra sýndi þarna slíkan hroka, yfirgang og dónaskap að ég hef aldrei orðið vitni að öðru eins í sjónvarpsviðtali.

Ekki hefði ég að minnsta kosti getað haldið ró minni andspænis þessu.

Maðurinn var algjörlega stjórnlaus.

Mig setti eiginlega hljóðan þegar ég las frásögn Eyjunnar af ræðu Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar á Viðskiptaþingi.

Sjá hérna.

Í fyrsta lagi hinn dæmalausi hroki. Allir sem ekki eru sammála honum eru annaðhvort vitlausir eða hafa eitthvað illt í hyggju, nema hvorttveggja sé.

Í öðru lagi – hvernig vogar Sigmundur Davíð sér að gefa það í skyn að þeir, sem vilja ganga í Evrópusambandið af því þeir telja hagsmunum landsmanna best borgið með því, eða vilja alla vega ganga rækilega úr skugga um það með áframhaldandi viðræðum, að þeir vilji „selja sjoppuna“ eins og hann kemst svo smekklega að orði?

Það er að segja selja landið, og/eða selja sig.

Hvernig vogar hann sér?

Þegar Bjarni Benediktsson stóð í pontu á Alþingi á síðasta kjörtímabili og galaði til Jóhönnu Sigurðardóttur að „skila lyklunum“, þá trúði ég því og treysti að um klaufaskap hefði verið að ræða.

Bjarni hefur stundum verið svolítið seinheppinn í orðavali, og ekki kannski síst þegar honum finnst mikið liggja við að vera töff eða sniðugur.

Eins og þegar hann sagðist vera eins og skyr eftir eitthvert formannskjörið í Sjálfstæðisflokknum.

En orð Bjarna um lyklana – í besta falli vonaði ég að þau ættu að merkja að Jóhanna ætti að skila lyklunum til þjóðarinnar, sem síðan gæti ráðstafað þeim upp á nýtt.

En umfram allt vonaði ég að þau merktu ekki það sem þó virtist liggja beinast við:

Að Bjarni liti svo á að Sjálfstæðisflokkurinn „ætti“ stjórnarráðið en formaður Samfylkingarinnar hefði komist yfir lyklana að því með einhverjum óeðlilegum hætti.

Ég vildi ekki trúa slíkum dómadags hroka upp á Bjarna.

Ég kunni nefnilega býsna vel við hann, þrátt fyrir allt.

Ég skrifaði meira að segja heila þrjá pistla honum til stuðnings í fyrra, þegar Hanna Birna Kristjánsdóttir sótti að honum með lúalegum hætti. Sjá hérna og hérna og hérna.

Því vildi ég sem sagt trúa því að orð Bjarna um lyklana hefðu verið mistök.

En því miður – ég hef eina ferðina enn reynst hafa rangt fyrir mér þegar málið snýst um óbilandi trú mína á mannfólkinu.

Í viðtali við Austurfrétt í gær kastaði Bjarni af sér sauðargærunni, er ég hræddur um.

Og sýndi sitt rétta andlit.

Sjá hérna.

Bjarni segir þarna orðrétt: „Það var eitthvað rangt þegar við vorum ekki í ríkisstjórn. Eitthvað öfugt við það sem ætti að vera.“

Ef þetta væri ekki svona ömurlega hrokafullt, þá væri þetta næstum fyndið.

Þeir sem áttu sök á hruninu, sem hefur valdið stærstum hluta landsmanna allskonar þjáningum, stórum og smáum, og auðvitað helst þeim sem minnst máttu sín – þeir voru nálega allir (fyrir utan framsóknarmenn) flokksbræður Bjarna – stjórnmálamenn, bankamenn, kaupsýslumenn.

Margir þeirra voru meira að segja nánir vinir og venslamenn Bjarna sjálfs.

Og þetta gerðu þeir innblásnir af hugmyndafræði flokksins eftir að klíka Davíðs og Hannesar náði þar völdum.

Samt finnst honum „eitthvað rangt“ við að þeir félagarnir hafi ekki verið í ríkisstjórn eftir þessi ósköp.

Hvar er auðmýktin gagnvart þjóðinni?

Og því verkefni sem þjóðin taldi sig vera að kjósa Bjarna til að taka að sér.

Sú auðmýkt er greinilega ekki til í fari Bjarna Benediktssonar.

Hann var augljóslega bara að hrifsa aftur lyklana „sína“.

Enda hefur hann – nú þegar lyklunum hefur verið náð – bara hugsað um eitt.

Skítt með þær rjúkandi rústir sem hrunavinir hans skilja eftir sig.

Nema hvað, jú, hann er vissulega að vinna á fullu við að bæta kjörin.

Að bæta kjörin hjá sægreifunum og ríka fólkinu.

Flokksbræðrum sínum, vinum og venslamönnum.

Valdamenn, sem trúa því í raun og veru að þeir eigi sjálfkrafa skilið að fara með lyklavöldin í samfélaginu, og allt annað sé „öfugt“ – þeir eiga ekki að hafa völd.

Verst er auðvitað að það var þjóðin sjálf sem lyfti þessum flokki hans Bjarna til þeirra valda sem hann meðhöndlar síðan af slíkri forakt á henni.

Eitt af því skemmtilegra sem ég hef gert undanfarið er að halda námsskeið hjá Endurmenntunarstofnun Háskóla Íslands um ýmisleg söguleg efni. Þau eru fyrir almenning, enda er ég sjálfur bara almenningur í þessum fræðum, og markmiðið er fyrst og fremst að kynna fyrir fólki svolítið af þeirri dramatík og furðum öllum sem sagan býður upp.

Í næstu viku byrjar nýtt svona námsskeið. Það fjallar um Býsansríkið svokallaða, öðru nafni Austurrómverska ríkið, sem hélt velli í 1.000 ár eftir að Rómveldi í vestri var fallið í duftið. Ég ætla að segja sögu keisaranna í Miklagarði og þegna þeirra frá svona árinu 800 og fram til hinna beisku endaloka þegar Tyrkir náðu höfuðborg ríkisins um miðjan fimmtándu öld og gerðu að Istanbúl.

Og athyglinni verður sérstaklega beint að væringjunum svokölluðu, norrænum mönnum sem mynduðu lífvarðasveitir keisarans hluta af þessum tíma. Og væringjasveitirnar blönduðust jafnvel keisaraættinni, eins og lesa má um hérna og svo kemur framhaldið hérna.

Keisarinn sem gegndi því athyglisverða nafni Mikael drykkjuhrútur gerði danskættaða væringjaprinsessu að hjákonu sinni og þurfti að finna leið til að óskilgetinn sonur þeirra gæti erft ríkið. Það tókst en með mjög óvæntum afleiðingum fyrir keisarann sjálfan.

Hérna eru svo allar upplýsingar um þetta námsskeið, það er enn hægt að skrá sig á það – það eru fjögur kvöld, tveir tímar í senn – sjálfum finnst mér æ skemmtilegra eftir því sem fleiri mæta.

Nú eru Rússar byrjaðir að hóta þeim gestum sínum í Sotjí sem kynnu að vilja lýsa andúð sinni á ofsóknum þeirra gegn samkynhneigðum og transfólki.

Sjá hér.

Þegar Rússar byrja að hóta fólki, þá kennir sagan okkur að það sé því miður full ástæða til þess að taka mark á þeim hótunum.

Nógu slæmt var að Ólafur Ragnar Grímsson og Illugi Gunnarsson og Eygló Harðardóttir skyldu hafa ákveðið að fara í sína skemmtireisu til Sotjí þótt þeim væri vel kunnugt um að stjórnvöld þar í landi fótumtroða mannréttindi – sem gengur beinlínis gegn ólympíuandanum marghrjáða.

Og vitandi að stjórnvöld myndu nota heimsóknir málsmetandi fólks til að réttlæta framferði sitt.

En ennþá verra er að þau þrjú skuli halda fast við heimsókn sína, nú þegar beinar hótanir eru farnar að dynja á þeim sem kynnu að vilja nota sér tjáningarfrelsi sitt til að lýsa skoðunum sínum á mannréttindabrotunum.

Ég hef skömm á þessu.

Það er full ástæða til að vekja sérstaka athygli á fínu viðtali Egils Helgasonar við Guðrúnu Johnsen sem flutt var á RÚV í gærkvöldi.

Hérna er viðtalið, og ég mæli með að fólk horfi endilega á það í heild, en hérna er svo samantekt Eyjunnar á því helsta sem Guðrún hafði að segja.

Í viðtalinu er mjög vel farið yfir helstu atriðin í bókinni sem Guðrún hefur skrifað um bankahrunið, og það er afar hressandi að sjá hvað hún er afdráttarlaus og skorinorð.

Það er næstum fyndið, hvað maður verður undrandi og feginn því að sjá manneskju tjá sig um hin stórpólitísku deilumál hér á landi sem augljóslega tekur ekkert tillit til hagsmunahópa og smákónga.

Sagan sem hún segir kemur kannski ekki beinlínis á óvart – en það er mjög gott að fá þessa áréttingu á atburðarásinni, nú þegar farið var að bera á því að tilraunir smákónganna til að endurskrifa söguna væru kannski að skila einhverjum árangri.

Þá meina ég bæði stjórnmálamenn og bankamenn og talsmenn þeirra.

Augljóst er – hvað sem öðru líður – að í alvöru stjórnkerfi væri löngu búið að hefja allsherjar rannsókn á Seðlabankanum og starfsemi hans í aðdraganda hrunsins.

Þörfin á því kemur mjög skýrt fram í máli Guðrúnar.

Því þar hefur vart staðið steinn yfir steini.