Ég ætla ekki að segja upp áskriftinni minni að DV.

Ég lít svo á að blað af því tagi sem DV hefur verið að undanförnu sé nauðsynlegt og íslensk fjölmiðlaflóra væri miklum mun óskemmtilegri án þess.

Þótt Reynir Traustason hafi verið öflugur og áberandi sem karakter blaðsins og nokkrir fleiri mjög góðir starfsmenn séu nú hættir störfum, þá er best að gefa blaðinu áfram séns.

Ég þekki Hallgrím Thorsteinsson að góðu einu, veit að hann vill vel og að ennþá eru mjög færir starfsmenn á DV.

Ég ætla því sem sagt að sjá til.

En eitt get ég þó ekki stillt mig um að taka fram.

Hinir nýju stjórnarherrar blaðsins – Sigurður G. Guðjónsson og Þorsteinn stjórnarformaður – þeir ættu að panta sér nú þegar námsskeið í mannlegum samskiptum.

Látum vera aðfarir þeirra við að ná völdum á blaðinu.

En yfirgangsfullur hroki þeirra beggja eftir að sigri var náð – hann var voða mikið fimm ára.

Að mæta skellihlæjandi með hatt niður á ritstjórnarskrifstofur DV daginn eftir fundinn örlagaríka – fannst þér það voða þroskað, Sigurður G.?

Og einmitt það rétta sem maður átti að gera starfsfólki sem var ringlað og sumt í sárum?

Eða pratið um „faglegu rannsóknina“ … þarf að hafa um það einhver orð?

Má maður leyfa sér að vona að þetta hafi verið „fall er fararheill“ syndrómið?

Ég vona altént í einlægni að þeim Sigurði G. og Þorsteini takist vel upp við að stýra blaðinu fjárhagslega, en umfram allt að þeir muni láta Hallgrím og hans fólk í friði við að skrifa blaðið.

Verði ég var við annað, þá mun ég þó auðvitað strax segja upp blaðinu; það segir sig sjálft.

Áðan var ég að koma hjólandi úr Vesturbæjarlauginni og á gatnamótum Hofsvallagötu og Hringbrautar hjólaði ég framhjá manni sem mér sýndist í fyrstu vera Þór Eldon tónlistarmaður og skáld. Þá hafði ég þó skömm sé frá að segja ekki leitt hugann að Þór Eldon í háa herrans tíð og áreiðanlega ekki séð hann í mörg mörg ár. En ég sá fljótt að þetta var ekki Þór Eldon, þótt maðurinn væri vissulega svolítið svipaður honum að yfirbragði.

Svo hjólaði ég áfram sem leið lá austur Hringbrautina og á móts við Útilegumann Einars Jónssonar kom svartklæddur maður hjólandi á móti mér og úr því sem komið er þá þarf varla að taka fram að það var auðvitað Þór Eldon.

Frétt DV um að Hanna Birna Kristjánsdóttir hafi haft samband við Stefán Eiríksson þáverandi lögreglustjóra í Reykjavík og freistað þess að hafa áhrif á rannsókn undir stjórn hans um embættisfærslur hennar sjálfrar, sú frétt er bersýnilega rétt.

Í fréttinni felst svo grafalvarleg ásökun í garð Hönnu Birnu að ef fréttin væri röng, þá myndi Stefán að sjálfsögðu bera hana afdráttarlaust til baka.

En það gerir hann ekki. Hann segir aðeins í yfirlýsingu á Twitter að honum hafi þótt tímabært að skipta um starf.

Sem er einmitt nákvæmlega það sem kom fram í DV-fréttinni!

Stefán hafi talið tímabært að hætta þegar svona var komið.

Þegar RÚV bauð honum sérstaklega upp á að bera frétt DV til baka gerði hann það ekki – sjá hér.

Athyglisvert er líka að Sigríður Friðjónsdóttir ríkissaksóknari – sem DV segir að Stefán hafi rætt málið við – hefur heldur ekki borið þetta til baka.

Hún segir aðeins við DV að hún telji ekki við hæfi að hún ræði þetta mál við fjölmiðla. Og hefur ekki látið RÚV ná í sig í morgun.

Það er sama sagan og með Stefán – ef fréttin væri röng myndi Sigríður varla hika eitt andartak við að bera hana til baka, hvað sig snerti.

Ég skil raunar ekki afstöðu Stefáns og Sigríðar.

Finnst hvorugu þeirra að það komi almenningi á Íslandi við að ráðherra hagi sér eins og Hanna Birna?

En það skiptir samt ekki öllu máli.

Mestu skiptir að með því að bera fréttina EKKI til baka, þá staðfesta þau að hún er rétt.

Því miður.

En Hanna Birna ætlar enn að troða í spínatinu.

Frétt DV í morgun um að Stefán Eiríksson lögreglustjóri á höfuðborgarsvæðinu hafi hætt vegna fjandskapar Hönnu Birnu Kristjánsdóttur dómsmálaráðherra í sinn garð er ekkert minna en hrollvekjandi.

Þetta er einhver ömurlegasta frétt sem ég hef séð lengi af innlendum vettvangi.

Sé eitthvað hæft í því að dómsmálaráðherra hafi bæði hringt í lögreglustjórann og kallað hann á teppið vegna rannsóknar lögreglunnar á mögulegum afglöpum ráðherrans sjálfs, og Stefáni hafi verið orðið ófært að sinna sínu starfi vegna þess, þá kallar það auðvitað á tafarlausa afsögn Hönnu Birnu.

Slík valdníðsla er einfaldlega ólíðandi í lýðræðisþjóðfélagi.

Því miður fyrir nýjan lögreglustjóra í Reykjavík, sem Hanna Birna valdi sjálf í starfið án auglýsingar, þá kasta þessi ósköp líka skugga yfir hann – eða réttara sagt hana. Það er kannski ekki víst að Hanna Birna hafi gert Sigríði Björk Guðjónsdóttur sérstakan greiða með þessari aðferð við að koma henni í starf, sem hún er þó svo augljóslega virkilega hæf til að gegna.

En látum það vera.

Það mikilvæga í málinu er að fá úr því skorið hvort frétt DV um samskipti Hönnu Birnu og Stefáns Eiríkssonar sé rétt.

Það er svo alvarlegt mál, ef rétt reynist, að Hanna Birna hafi sem ráðherra hafi lagst af fullum þunga á jafn mikilvægan embættismann og lögreglustjórann í Reykjavík, og reynt að hafa þannig áhrif á rannsókn á verkum hennar sjálfrar, að hvorki Stefán né Hanna Birna hafa leyfi til að segja ekki allan sannleikann í málinu.

Þetta er hlutur sem almenningur í landinu á skilyrðislausan rétt – já, kröfu – á að fá að vita.

Loftárásir Ísraela á Gaza halda áfram.

Þrátt fyrir allan venjulegan diplómatískan þrýsting.

Sá þrýstingur dugar ekki lengur.

Ísraelsmenn þurfa að fá skýr skilaboð um að jafnvel gamlar vinaþjóðir séu tilbúnar til að slíta við þá stjórnmálatengsl ef þeir láta ekki af villimannlegu framferði sínu og stríðsglæpum.

Hérna er áskorun til íslenskra yfirvalda um að slíta stjórnmálasambandi við Ísrael.

Þessari undirskriftasöfnun mun ljúka laust upp úr hádegi, og hún verður þá afhent utanríkismálanefnd Alþingis sem fundar um málið í dag.

Það eru síðustu forvöð að skrifa undir og lýsa með því eindreginni andúð sinni á framferði Ísraels.

Og hvetja íslensk stjórnvöld til að sýna tennurnar.

„Bardagahvötin er eðli Arabans. Hann er óvinur í eðli sínu. Persónuleiki hans leyfir honum ekki málamiðlanir. Það skiptir ekki máli hvaða mótspyrnu hann mætir, eða hvaða verð hann þarf að greiða. Tilvera hans er endalaust stríð.“ 

Ef einhver hefði vogað sér að segja þetta um Bandaríkjamenn, eða Rússa, eða Gyðinga, eða Afríkumenn, eða Kínverja, eða Japani, þá hefði sá hinn sami verið úthrópaður sem fordómafullur rasisti.

En maðurinn sem sagði þetta naut reyndar heilmikillar virðingar í heimalandi sínu Ísrael, þar sem hann hlaut ýmsar viðurkenningar fyrir fræðastörf sín.

Og ól upp þrjá stráka.

Hann hét Benzion Netanyahu og var faðir Benjamins Netanyahus, núverandi forsætisráðherra Ísraels.

Hann sagði þetta ekki í einhverjum ungæðislegum bjánaskap, heldur árið 2009, rétt áður en hann dó í hárri elli.

Ekki er það algengt að í leiðara svo lágróma blaðs sem Fréttablaðsins sé stjórnvöldum í öðru landi líkt við nauðgara.

En það gerðist í morgun, og leiðarinn er reyndar alveg prýðilegur.

Ágæt er til dæmis ábending leiðarahöfundar um að framferði Ísraels sé það sama nú og verið hafi áður en Hamas kom til sögunnar. Ísraelsmenn og talsmenn þeirra geta því ekki notað Hamas sem afsökun fyrir grimmdinni sem Ísraelsmenn sýna.

Sjá hér – Óli Kristján Ármannsson skrifar hann.

Orðalagið er til marks um hve fólki blöskrar gjörsamlega framferði Ísraels á Gazasvæðinu.

Ég hvet alla sem vettlingi geta valdið til að mæta á útifund samtakanna Ísland-Palestína á Ingólfstorgi í Reykjavík klukkan fimm í dag.

Og sömuleiðis hvet ég alla til að skrifa undir áskorun þess efnis að Ísland slíti stjórnmálasambandi við Ísrael.

Nærri 6.000 hafa þegar skrifað undir þótt undirskriftasöfnunin hafi ekki verið á netinu nema í tæpa tvo sólarhringa.

Hún mun aðeins standa fram á morgundaginn og verður afhent meðlimum utanríkismálanefndar Alþingis þegar hún kemur saman til fundar um málið á morgun.

Það er löngu fullreynt að diplómatískar aðferðir duga ekki gegn Ísrael.

Slit á vinatengslum við þetta ofsaríki er hins vegar leið sem vert er að prófa, þó ekki væri til annars en lýsa andstyggð okkar skýrt og skorinort.

Hérna er undirskriftasöfnunin.

Textinn er svohljóðandi:

Við undirrituð hvetjum íslensk stjórnvöld til að slíta nú þegar stjórnmálasambandi við Ísrael vegna nýjustu atburða á Gaza.

Jafnvel þótt viðurkenndur sé réttur Ísraels til að snúast til varnar gegn hryðjuverkaárásum þykir okkur augljóst að hernaður Ísraels nú fari langt fram úr því sem eðlilegt getur talist. Með þeim hernaði hafa Ísraelsmenn nú þegar drepið hundruð saklausra óbreyttra borgara. Þar á meðal eru tugir barna.

Framferði Ísraels er ólíðandi, og Ísraelsmenn hafa margoft sýnt að þeir hirða ekkert um ályktanir og fundargerðir. Íslendingar verða að sýna að þeir verða ekki framar þátttakendur í því hálfkáki sem mótmæli gegn hernaðarárásum Ísraels á saklaust fólk eru venjulega.

Hið eina sem hugsanlega gæti sent Ísraelsmönnum nógu sterk skilaboð væri að slíta stjórnmálabandi við þá. Við förum fram á að það verði gert nú þegar.

Ég sé í Fréttablaðinu að veitingastaðurinn Hornið er 35 ára í dag.

Sjá hérna.

Það er full ástæða til að óska eigendunum Valgerði og Jakobi hjartanlega til hamingju með áfangann.

Þau hafa ekki aðeins haldið úti þessum fína og huggulega stað öll þessi ár, heldur eru þau líka meiri brautryðjendur í henni Reykjavíkurborg en margir gera sér grein fyrir.

Þegar Hornið var stofnað 1979 var miðborg Reykjavíkur nánast dauður staður, sér í lagi á kvöldin.

Strax klukkan sex var öllu skellt í lás, og napur vindurinn einn fór þar um götur þangað til morguninn eftir.

Þangað var eiginlega ekkert að sækja, þótt þar væru reyndar svona tveir fyllerísbrunnar.

(Þangað kom fólk á leigubílum, drakk sig út úr fullt, fór.)

Eftir að Hornið opnaði hafði maður allt í einu ástæðu til að fara í bæinn á kvöldin.

Og þannig fóru að rofna þau klakabönd sem verið höfðu á miðbænum.

Ég er sannfærður um að Hornið hafi þar skipt miklu máli.

Í mörg ár var ég fastagestur á Horninu.

Ég þurfti ekki einu sinni að tala við þjónana þegar ég kom – það vissu allir að ég ætlaði að panta pizzu númer 26.

Núorðið líður gjarnan langur tími á milli þess að ég lít inn, en andrúmsloftið er alltaf jafn þægilegt, maturinn alltaf jafn góður.

Til lukku með daginn!

Undirskriftasöfnunin með áskorun til íslenskra stjórnvalda um að slíta stjórnmálasambandi við Ísrael hefur farið ótrúlega vel af stað. Frá því síðdegis í gær hafa nærri 3.500 manns skrifað undir.

Ég hvet alla þá sem eru sammála að skrifa undir og dreifa -ég hef engin tök á öðru en svona netsöfnun, en hér er linkinn vonandi að finna.

Ef eitthvað virðist athugavert við linkinn, endilega fara þá fara á Facebook-síðuna mína og finna hann. Textinn sem fylgir undirskriftasöfnuninni er svohljóðandi:

Við undirrituð hvetjum íslensk stjórnvöld til að slíta nú þegar stjórnmálasambandi við Ísrael vegna nýjustu atburða á Gaza.

Jafnvel þótt viðurkenndur sé réttur Ísraels til að snúast til varnar gegn hryðjuverkaárásum þykir okkur augljóst að hernaður Ísraels nú fari langt fram úr því sem eðlilegt getur talist. Með þeim hernaði hafa Ísraelsmenn nú þegar drepið hundruð saklausra óbreyttra borgara. Þar á meðal eru tugir barna.

Framferði Ísraels er ólíðandi, og Ísraelsmenn hafa margoft sýnt að þeir hirða ekkert um ályktanir og fundargerðir. Íslendingar verða að sýna að þeir verða ekki framar þátttakendur í því hálfkáki sem mótmæli gegn hernaðarárásum Ísraels á saklaust fólk eru venjulega.

Hið eina sem hugsanlega gæti sent Ísraelsmönnum nógu sterk skilaboð væri að slíta stjórnmálabandi við þá. Við förum fram á að það verði gert nú þegar.

– – –

Ég veit ekki betur en fundur í utanríkismálanefnd verði um málið á fimmtudag. Það væri gott að geta lagt þessa söfnun fram þar.

Tvær mótbárur gegn slitum á stjórnmálasambandi við Ísrael færði Gunnar Bragi Sveinsson fram í fréttum í gær.

Í fyrsta lagi að einangrun ríkja á alþjóðavettvangi hefði engin áhrif.

Í öðru lagi að betra væri að setjast niður með Ísraelsmönnum og tala við þá til að lýsa hryllingi okkar á framferði þeirra á Gaza (og öðrum hernumdum svæðum).

Hvorug mótbáran er gild.

Í fyrsta lagi hefur einangrun víst haft áhrif. Gott dæmi er Suður-Afríka, þar sem einangrun landsins átti mestan þátt í að hvítir menn gáfust upp á apartheid stefnunni.

Í öðru er orðið sorglega ljóst að það þýðir ekkert að tala við Ísraelsmenn.

Prófum aðra leið – skrifum undir og slítum stjórnmálasambandi við þá.

Ég ætla að biðja ykkur að dreifa þessari undirskriftasöfnun sem víðast á netinu.

Og skrifa undir, ef þið eruð sammála texta hennar, en hann er svohljóðandi:

„Við undirrituð hvetjum íslensk stjórnvöld til að slíta nú þegar stjórnmálasambandi við Ísrael vegna nýjustu atburða á Gaza.

Jafnvel þótt viðurkenndur sé réttur Ísraels til að snúast til varnar gegn hryðjuverkaárásum þykir okkur augljóst að hernaður Ísraels nú fari langt fram úr því sem eðlilegt getur talist. Með þeim hernaði hafa Ísraelsmenn nú þegar drepið hundruð saklausra óbreyttra borgara. Þar á meðal eru tugir barna.

Framferði Ísraels er ólíðandi, og Ísraelsmenn hafa margoft sýnt að þeir hirða ekkert um ályktanir og fundargerðir. Íslendingar verða að sýna að þeir verða ekki framar þátttakendur í því hálfkáki sem mótmæli gegn hernaðarárásum Ísraels á saklaust fólk eru venjulega.

Hið eina sem hugsanlega gæti sent Ísraelsmönnum nógu sterk skilaboð væri að slíta stjórnmálabandi við þá. Við förum fram á að það verði gert nú þegar.“