Var ég ekki að fara fögrum orðum um það um daginn hvað Birgir Ármannsson væri líklega heiðarlegur maður í eðli sínu, þótt hann hefði leiðst út á einhverjar villigötur í ESB-málinu í óbilandi hollustu sinni við hinn mikla leiðtoga Sigmund Davíð Gunnlaugsson?

Mér er skapi næst að draga allan þann fagurgala til baka.

Á sameiginlegum fundi þingmannanefndar ESB og íslenskra þingmanna fyrr í dag var Birgir Ármannsson spurður um stöðug mótmæli þúsunda Íslendinga gegn gerræði ríkisstjórnarinnar og hinar 53.000 undirskriftir þar sem krafist er þjóðaratkvæðagreiðslu um framhald viðræðna við ESB.

Birgir Ármannsson er þingmaður á Alþingi Íslendinga.

Elsta þjóðþingi heims, ef mér skjöplast ekki.

En skilningur hans á lýðræðiskröfu almennings á Íslands reynist vera þessi, að því er fram kom í svari hans:

„Birgir Ármannsson, formaður utanríkismálanefndar, svaraði því þannig að undirskriftalistarnir hefðu enga formlega stöðu í þessu máli og væru skipulagðir af hagsmunaaðilum.“

Birgir Ármannsson vílaði ekki fyrir sér að gerast „umboðsmaður ógreiddra atkvæða“ þegar þjóðaratkvæðagreiðsla um stjórnarskrá stjórnlagaráðs fór á annan veg en honum hugnaðist.

Og nú fjargvirðrast hann um „formlega stöðu“ 53.000 undirskrifta, enda hafi undirskriftasöfnunin verið skipulögð af „hagsmunaaðilum“.

Og þetta er allt það sem hann hefur til málanna að leggja!

Jahérna hér.

Hve ömurlegur orðhengilsháttur!

Og það sem verra er:

Hvílíkur endemis hroki!

Ég sé það núna að Birgi Ármannssyni er ekki treystandi til að sitja á Alþingi Íslendinga.

Hann hefur ekki lýðræðisvitund til þess.

Ég vona að hann hafi sómatilfinningu til að átta sig á því sjálfur og snúa sér að einhverju öðru.

Svona þingmenn eru skaðlegir.

Ósköp er sorglegt hvernig valdníðsla og flumbugangur forkólfa ríkisstjórnarinnar hefur nú leitt jafnvel góða drengi útí forarvilpur orðhengilsháttar og svika við eigin sannfæringu, svo sem eins og þá að stjórnmálamönnum beri að standa við orð sín.

Í Vikulokunum á Rás eitt heyrði ég af nýrri „hugmynd“ Birgis Ármannssonar til að leysa vandræðin sem óstjórn Sigmundar Davíðs hefur sjálf komið sér í.

Hún er sú að Alþingi greiði atkvæði um tillögu Gunnars Braga Sveinssonar um að aðildarviðræðum við ESB verði slitið.

Væntanlega býst Birgir við því að þingið samþykki tillögu Gunnars Braga, vegna þess að hann reiknar með því að meirihluti séu sömu rollurnar og hann sjálfur – að fylgja foringjanum, enda þótt ljóst sé að með sé gengið gjörsamlega gegn vilja þjóðarinnar allrar.

En síðan eigi þjóðin sem sé náðarsamlegast að fá að greiða atkvæði um hvort hún sé sátt við niðurstöðu Alþingis, já eða nei.

Segi þjóðin nei við því, þá er komin upp sú staða að þing okkar hefur samþykkt að draga aðildarumsókn til baka, en þjóðin hefur lýst sig ósammála í atkvæðagreiðslu. Væntanlega gerist þá ekkert.

Það er aldeilis furðulegt að jafn viti borinn maður og Birgir Ármansson skuli einu sinni ímynda sér að þetta sé einhver „lausn“ í þeim vandræðum sem óstjórnin er búin að koma sér í.

Það er ekki þetta sem lofað var.

Það er ekki þetta sem þjóðin vill.

Loforðið var skýrt – að greidd skyldu atkvæði um hvort halda skyldi aðildarviðræðum áfram.

Vilji þjóðarinnar er líka skýr – að greidd skuli atkvæði um hvort halda skuli aðildarviðræðum áfram.

Það var sorglegt að hlusta á Birgi Ármannsson reyna að verjast úr þessu tilbúna hrófatildri orðabrigslanna.

Ég veit að hann er í eðli sínu heiðarlegur maður.

Og ef aðrir stjórnmálamenn hefðu borið fram svo skýrt loforð fyrir kosningar, þá hefði Birgir að sjálfsögðu verið fremstur í flokki að herma það upp á þá.

Því var súrt að heyra hann í nafni hollustunnar við Sigmund Davíð ganga gegn sínu eigin heiðarlega eðli.

Hin nýja staða í Austur-Evrópu er algjörlega óskiljanleg.

Af hverju Pútin Rússlandsforseti hefur talið sér akk í að safna í nýtt kalt stríð er í raun stórfurðulegt.

En tvær ályktanir má þó draga fyrir oss:

Í fyrsta lagi að Rússland undir núverandi stjórn er vægast sagt viðsjárverður félagi. Vonandi er hérmeð fyrir bí Rússlandsdekur forseta Íslands.

Í öðru lagi að hollast er fyrir smáríki að leita sér náins bandalags meðal gamalgróinna lýðræðisþjóða Evrópu.

Vladimír Pútin Rússlandsforseti er nú að leggja undir með hótunum og hervaldi hluta af sjálfstæðu nágrannaríki.

Það er kjarni þess sem er að gerast á Krímskaga.

Það skiptir engu hversu stór hluti íbúa á Krímskaga kann að vera af rússnesku bergi brotinn eða vilja sameiningu við Rússland – slíkt má aldrei gerast með ógnunum og hernámi. Aldrei!

Þá erum við komin aftur á fjórða áratuginn þegar Adolf Hitler gleypti í sig hvert nágrannaríki Þýskalands af öðru. Í þessu tilfelli er samlíking milli Hitlers og Pútins sú eina sem dugar, því miður.

Og það er beinlínis hrollvekjandi hve margir hér á Vesturlöndum eru tilbúnir til þess leynt eða ljóst, vitandi eða óafvitandi, að bera blak af Pútin með því að fabúlera um hvað ástandið sé „flókið“, að Úkraínumenn séu nú svona og svona og (drottinn minn!) Evrópusambandið sé nú ekki alfullkomið!

Málið er ekki flókið: Rússland er að leggja undir sig með hótunum og hervaldi hluta af sjálfstæðu nágrannaríki. Punktur.

Bjarni Benediktsson er furðulegur stjórnmálamaður.

Honum voru fengin tvö verkefni.

Í fyrsta lagi að stýra Sjálfstæðisflokknum gegnum ólgusjói hrunsins, sem flokkurinn ber verulega ábyrgð á og kallar því umfram allt á siðferðilegt endurmat.

Og í öðru lagi að huga að endurreisn bæði flokks og samfélags, sem kallar á nýja hugsun og ný vinnubrögð.

Eða ætti að minnsta kosti að gera það.

Í blábyrjun ferils síns sýndi Bjarni ýmis merki þess að hann áttaði á þessum tveimur verkefnum.

En síðan gerðist eitthvað.

Hann sneri við blaðinu, lokaði á alla endurreisn og ný vinnubrögð, en tjóðraði sig fastan við mesta afturhaldið í flokknum, og gerðist trúasti þjónn sægreifanna og smákónganna í bakherbergjunum.

Ekki bara þeirra sem tilheyra Sjálfstæðisflokksins, heldur einnig og ekki síður Framsóknarflokknum!

Þá hefði hann afi minn nú sagt sig úr Sjálfstæðisflokknum, ef hann hefði þurft að upplifa flokkinn sinn sem taglhnýting fjármálaafla Framsóknarflokksins!

En svona vill Bjarni sem sagt hafa það – eða er neyddur til að hafa það.

Hvernig stóð á þessari umbreytingu á Bjarna, og þessu döngunarleysi, það veit ég ekki.

En hann reyndist alla vega ekki hafa bein í nefinu, og ekki heldur hans maður Illugi Gunnarsson.

Ansi sárt var að sjá hann umla og roðna í sjónvarpinu til að reyna að réttlæta loforðasvik sín í ESB-málinu.

En hvað Bjarna varðar, þá er hann hvað sem öðru líður ágætlega viti borinn maður.

Og hann er auðvitað löngu búinn að átta sig á því að svikin og lygarnar nú hafa stórskaðað flokkinn hans.

Og því kom hann í fyrrakvöld með sitt nýja „útspil“ – að til greina kæmi að hafa þjóðaratkvæðagreiðslu um hvort slíta skuli viðræðunum við ESB.

Um þetta má segja eftirfarandi:

Í fyrsta lagi virðist Bjarni ekki geta losað sig við valdhrokann sem einkennir hann svo sorglega um þessar mundir, eftir að hann virtist frekar auðmjúkur og einlægur í blábyrjun ferilsins.

Að „til greina komi“ að hafa þjóðaratkvæðagreiðslu er nefnilega hroki og ekkert nema hroki. Þjóðin vill fá þjóðaratkvæðagreiðslu, það er löngu ljóst og enginn getur þrætt fyrir það.

Þar af leiðandi á þjóðin að fá þjóðaratkvæðagreiðslu – það á ekki að „koma til greina“.

En í öðru lagi – þá er Bjarni enn að reyna að friða einhverja slöttólfa í bakherbergjunum með því að gefa í skyn þjóðaratkvæðagreiðslu um „hvort slíta skuli“ viðræðum við ESB.

Ljóst er að þjóðin vill helst að samningaviðræður við ESB yrðu einfaldlega kláraðar svo landsmenn allir geti lagt á niðurstöðuna mat og síðan greitt atkvæði um hvort hún sé ásættanleg.

Næsthelst vill þjóðin hins vegar greiða atkvæði um að halda viðræðunum áfram.

Hin mögulega „lausn“ Bjarna Benediktssonar felst hins vegar semsé í að greiða atkvæði um hvort viðræðunum yrði slitið eða ekki.

Ef þjóðin kýs að slíta ekki viðræðunum, þá er samt engin kvöð fyrir ríkisstjórnina að klára málið, hún getur einfaldlega fleygt málinu oní skúffu, svo aðkallandi sem það er.

Þetta er því augljós tilraun Bjarna til að friða hávaðaseggina í bakherbergjunum.

Og það er enn einn ljóður á ráði Bjarna að hann skuli frekar vilja friða skuggabaldra í bakherbergjum en fara að vilja þjóðar sinnar.

Ekki gott, Bjarni, ekki gott.

Höskuldur Skarphéðinsson skipherra verður til moldar borinn í dag en hann lést fyrir rúmri viku, rétt rúmlega áttræður.

Höskuldur og móðir mín bjuggu saman um nokkurra ára skeið og áttu saman Kolbrá systur mína.

Mér reyndist Höskuldur ævinlega vel, hann var vingjarnlegur og vildi vel, gat verið manna skemmtilegastur þegar sá gállinn var á honum, traustur bæði í sjón og raun.

Og svo var hann þjóðhetja einmitt um þær mundir, stýrði varðskipum í stríði við Breta á Íslandsmiðum, og þannig maður var Höskuldur að maður vissi vel að í því stríði myndi hann aldrei bregðast.

Ég var um hríð messagutti og síðan viðvaningur á varðskipunum og sigldi meðal annars eitt sumar á varðskipinu Baldri þegar Höskuldur var nýlega farinn í frí eftir einn harðasta áfangann í þorskastríðunum.

Og það fór ekki milli mála hvað áhöfnin hafði skipherra sinn í miklum hávegum.

„Með engum vildi ég frekar sigla,“ sagði kokkurinn um borð, sem hafði víða farið.

Og betri minningarorð hygg ég að verði ekki höfð um nokkurn skipstjóra.

Pistill Sigríðar Jóhannesdóttur af Facebook í gærkvöldi var eins og kjaftshögg.

Svohljóðandi:

„Ég er alveg niðurbrotin út af því að rússnesk stúlka sem hafði stöðu flóttamanns hér og ég hafði svolítið vingast við var fyrirvaralaust rekin úr landi fyrr í vikunni. Hún var hér með 2 börn, 13 ára og 2 ára, og sá eldri plumaði sig svo vel í skólanum. Það var hringt í þessa stúllku, sem hefur verið hér í 1 og hálft ár og kepptist við að læra íslensku og lagði sig fram um að vinna í sjálfboðavinnu, m.a. fyrir Rauða krossinn, kl. 6 um kvöld og henni sagt að hún yrði sótt kl. 6 morguninn eftir og þá yrði hún að vera tilbúin með allt sitt. Hún var flutt til Noregs og er þar í flóttamannabúðum og sagt að þaðan yrði hún svo flutt til Dagestan en hún var að flýja heimilisofbeldi múslimsks eiginmanns.

Drengurinn fékk ekki að kveðja skólafélagana og hún fékk lítil tækifæri til að kveðja þá vini sem hún hafði eignast hérna. Hvað er að ske? Hvernig getum við verið svona grimm? Ég er viss um að þessi stúlka og hennar börn hefðu verið okkur til mikils sóma hefðu þau fengið hæli hér af mannúðarástæðum.“

Ég þekki ekki málavöxtu umfram það sem Sigríður rekur, en hef því miður enga ástæðu til að efast um frásögn hennar.

Og að svo mæltu:

Þetta er svo ógeðslegt að maður skammast sín fyrir að tilheyra sömu þjóð og þau sem hafa látið algjört skeytingarleysi um mannleg örlög og algjöra fyrirlitningu á mannlegri reisn ráða hér ferðinni.

Og að þessi ósköp komi beint í kjölfarið á þeim ósköpunum þegar vísa átti kólumbísku konunum úr landi sýnir að það er ekki bara pottur brotinn í Útlendingastofnun, heldur virðist þar ríkja sjúkt andrúmsloft.

Og ábyrgð Hönnu Birnu Kristjánsdóttur er mikil. Hún ræður auðvitað ekki daglegum störfum þessarar ömurlegu stofnunar en hún hefði fyrir löngu átt að vera búin að gera starfsfólki þar ljóst að þetta viljum við ekki.

Hvað í ósköpunum er því til fyrirstöðu að þessi kona og börnin hennar fái að búa hér?!

Nema hvað Hanna Birna virðist því miður ekki hafa neitt á móti svona vinnubrögðum.

Ef einhver örlítill vottur af æru er eftir í því fólki sem hér hefur ráðið ferðinni, þá á að kalla þessa konu aftur frá Noregi ásamt börnum sínum og veita fjölskyldunni hæli umsvifalaust.

Ég ætla rétt að vona að það verði gert.

Sigmundur Davíð Gunnlaugsson laug sig inn í embætti forsætisráðherra í fyrra með því að halda því fram að hann kynni leið til að lækka húsnæðisskuldir fólks með því að neyða erlenda hrægammasjóði til að borga brúsann.

Í krafti þessara loforða skolaði honum inn í stjórnarráðið.

Fólk kaus hann hins vegar ekki af því hann ætlaði að slíta viðræðum við Evrópusambandið, enda laug hann því eins og hann er langur til að hann myndi halda þjóðaratkvæðagreiðslu um það.

Allra síst kaus fólk Sigmund Davíð af því það treysti honum til að „breyta um kúrs“ í samfélaginu almennt, en því reynir hann að ljúga að blaðamanni Frjálsrar verslunar sem út kom fyrir stuttu.

Enginn hafði áhuga á að Sigmundur Davíð Gunnlaugsson setti samfélaginu nýjan kúrs, enda var aldrei minnst á það í kosningabaráttunni.

En sem sagt – það voru loforðin um lækkun húsnæðislánanna.

Mjög einfalt mál, sagði Sigmundur Davíð. Hann og Frosti Sigurjónsson (sá sem laug um bankaskattinn, muniði!) voru meira að segja, ef ég man rétt, komnir í keppni um hvort ætti að nota haglabyssu eða kylfu til að murka lífið úr vondu hrægammasjóðunum.

Þetta kæmi fólki til góða mjög fljótlega eftir valdatöku Framsóknarflokksins.

Og væri einfalt mál. Það yrði sett upp einföld reiknivél í tölvu, svo gæti fólk fundið út á augabragði hvað hrægammasjóðirnir myndu þurfa að punga út miklu fyrir hvern og einn.

Fljótlega eftir stjórnarskiptin fóru reyndar að koma svolitlar vöflur á Sigmund Davíð.

En hann var samt borubrattur enn um sinn.

Heimsmet í skuldaniðurfellingum, blasti við! Heimsmet!

Eitthvað var orðið færra um fína drætti þegar Sigmundur og Bjarni aðstoðarmaður hans Benediktsson komu fram á sviði Hörpu til að kynna loksins „Leiðréttinguna“ miklu í desember.

Hm. Þá var allt í einu ekkert talað um hrægammasjóði.

Fólk fengi hins vegar að nota sinn eigin lífeyrissparnað til að lækka hjá sér lánin.

Heyri ég húrra einhvers staðar?

Eee, nei, enginn hrópaði beinlínis húrra.

En sumir reyndu samt að vona það besta.

Nú eru liðnir þrír mánuðir síðan.

Það er eins og rúmlega hálf orrustan við Stalíngrad.

Nema hvað í þessari orrustu hefur ekkert gerst.

Jú – þá gerist eitthvað!

Með heilmiklum bravúr er nú kynnt að „embætti Ríkisskattstjóra [hafi] verið falið miðlægt hlutverk vegna höfuðstólslækkunar íbúðalána“.

Og það dugir ekki minna en setja Tryggva Þór Herbertsson yfir sérstaka verkefnisstjórn, því um sé að ræða „gríðarlega flókið verkefni“.

Þið munið? Þetta sem átti að klárast strax. Og vera svo ofsalega einfalt.

Bara ein reiknivél í tölvu.

Og er eitthvað minnst á hrægammana?

Eeeee, nei, ótrúlegt nokk. Það er bara ekkert minnst á þá.

En samt halda menn áfram að reyna að belgja sig út.

„Heimsmet í skuldaniðurfellingum“ er nú orðið að „stærsta upplýsingatækniverkefni Íslandssögunnar“.

Þetta ógurlega einfalda, þið munið!

Sko.

Nú veit ég ekki hvernig Sigmundur Davíð Gunnlaugsson hugsar.

Það er mér satt að segja alveg hulin ráðgáta.

En skyldi aldrei hvarfla að honum að hann hafi komist í embætti forsætisráðherra á fölskum forsendum?

Að ég segi ekki upplognum?

Og að hann eigi þennan frama kannski ekki alveg skilið?

Skyldi honum aldrei detta það í hug?

En óbreyttir þingmenn Framsóknarflokksins, hvað hugsa þeir?

Finnst þeim þetta allt í lagi?

Davíð Oddsson var einu sinni röskur stjórnmálamaður.

Því miður nýtti hann ekki röskleika sinn til góðra verka þegar á leið.

Hann hleypti hér af stað græðgisvæðingu og einkavinavæðingu í bland við sum verstu elementin úr frjálshyggjunni, en þó ætíð undir formerkjum þess einokunarkapítalisma sem hér hefur svo lengi vel þrifist.

Að lokum hrökklaðist hann úr pólitík þegar (næstum) allir voru hættir að þola hann en þá var svo langt komið í galskapnum að hrunið var óumflýjanlegt.

Davíð hefði átt að hafa vit á að skammst sín úti í horni, en því miður er áhrifavald hans í ákveðnum kreðsum enn sterkt – hann ræður yfir sínum meðvirka hópi fram í rauðan dauðann.

Og er nú uppfullur af því að bjarga orðspori sínu úr rústunum og ná sér niðri á þeim sem hröktu hann úr pólitík og síðan Seðlabankanum.

Það er nú pólitík Davíðs Oddssonar.

Og í ljós kemur að þessi beiski maður virðist nú hafa náð tangarhaldi á báðum þeim ungu mönnum sem við héldum að stýrðu ríkisstjórn Íslands.

Davíð hittir Bjarna Benediktsson opinberlega á Hótel Holti, eins og hér má sjá.

Svo allir viti að Bjarni verður að mæta reglulega og skrifta fyrir Davíð og þiggja línuna.

Svo niðurlæging hins meinta formanns Sjálfstæðisflokksins sé sem allra mest.

„Þarna er Bjarni. Hann á að heita formaður Sjálfstæðisflokksins. En við vitum að hann þarf að mæta reglulega á Holtið til Davíðs sem segir honum hvað hann á að segja og gera. Aumingja Bjarni.“

En svo hittir Davíð sinn raunverulega skjólstæðing á laun.

Sigmund Davíð Gunnlaugsson.

Sjá hérna.

Sigmundur er í reynd maður Davíðs í ríkisstjórninni.

Enda dylst engum að Framsóknarflokkurinn er algjörlega ráðandi í ríkisstjórninni.

Hann ræður alveg ferðinni, Sjálfstæðisflokkurinn lufsast bara með og umhyggja Davíðs Oddssonar fyrir flokki sínum er ekki meiri en svo að hann hefur nú stórskaðað flokkinn með plotti sínu í ESB-málinu.

Bjarni Benediktsson stendur eftir sem lygari og svikari – en Sigmundur Davíð situr eftir með alla súkkulaðikökuna.

Og rjómann.

Jahérna.

Gunnar Bragi Sveinsson er ótrúlegur utanríkisráðherra.

Í dag segir Ríkisútvarpið frá nýjustu afrekum hans í flaðrinu upp úr Kínverja.

Sjá hérna.

Utanríkisráðherra, forsætisráðherra og forseti Íslands eru allir við þetta sama heygarðshorn – til að sporna gegn samvinnu við vinaþjóðir okkar í Evrópu, þá skal leitað hófanna hjá harðstjórum og mannréttindabrjótum.

Það er merkilegt að þessi frétt birtist í dag, 10. mars.

Á þessum degi árið 1959 kom til mikilla mótmæla í Tíbet gegn hernámi Kínverja.

Kínverjar brugðust við af gríðarlegri hörku og mörg þúsund manns létu lífið. Leiðtogi Tíbeta, Dalai Lama, varð af þessu tilefni að flýja land.

Á þessum degi árið 2008 kom aftur til mótmæla – 200 manns létu lífið í það sinn.

Ekki skal ég efast um að nánari tengslum okkar við stjórnina í Kína verði í dag fagnað bæði í Skagafirði og Hádegismóum.

En skyldu þau fagna í Tíbet?