Viðbrögð forsætisráðherra við afsögn Hönnu Birnu er þess eðlis að Spaugstofan eða Baggalútur hefðu verið fullsæmd af.

Ekki eitt orð um þau mistök og misfærslur sem Hanna Birna gerði sig seka um.

Nei, það er ÞJÓÐIN sem þarf að skammast sín.

Á mbl.is segir Sigmundur Davíð að „gengið hafi verið fram af mik­illi grimmd og jafn­vel ódreng­skap gegn Hönnu Birnu Kristjáns­dótt­ur í leka­mál­inu svo­nefnda. „Sú hlið máls­ins hef­ur verið mjög dökk …“ Hann seg­ir að eyða þurfi hatr­inu sem ein­kenn­ir umræðuna.

„Hanna Birna hef­ur þurft að þola mjög mikið. Það hef­ur reynd­ar verið al­veg ótrú­legt að fylgj­ast með því hvað komið hef­ur verið fram af mik­illi grimmd gagn­vart Hönnu Birnu og ætt­ingj­um henn­ar, sumt af því op­in­ber­lega og annað ekki.

Hanna Birna hef­ur jafn­vel þurft að sæta mjög ógeðfelld­um árás­um og hót­un­um gagn­vart sér og fjöl­skyldu sinni,“ seg­ir Sig­mund­ur Davíð.“

Af einhverjum ástæðum biður blaðamaður mbl.is Sigmund Davíð ekki um að nefna eitt einasta dæmi máli sínu til stuðnings.

Hefði það verið til of mikils mælst?

En svo heldur Sigmundur Davíð áfram:

„Ég held að það sé ástæða fyr­ir alla til þess að hafa áhyggj­ur af því hvernig þjóðfé­lagsum­ræðan hef­ur þró­ast. Hún er auðvitað af­leiðing af ákveðnum tíðaranda sem hef­ur verið ríkj­andi und­an­far­in ár. En sá tíðarandi er ekki til þess fall­inn að byggja upp og gera sam­fé­lagið betra.

Það sem þurf­um á að halda er meiri umræða um staðreynd­ir og þau tæki­færi sem við stönd­um frammi fyr­ir og hvernig best sé að nýta þau. Sem sagt raun­veru­lega póli­tíska rök­ræðu og minna af hatr­inu.“

Auðvitað án þess að nefna eitt einasta dæmi um það „hatur“ sem Hönnu Birnu hafi mætt.

Þegar sannleikurinn er sá að til dæmis í öllum skrifum DV um málið var aldrei vikið orði að persónu Hönnu Birnu, hvað þá fjölskyldu hennar.

Þar voru hins vegar taldar upp ófáar staðreyndir um gjörðir hennar.

En Sigmundur Davíð leiðir ekki eitt andartak hugann að því hvort hún kunni að hafa gert eitthvað rangt.

Hvort einhver hafi þurft að þola eitthvað hennar vegna.

Hvort þjóðin hafi þurft að þjást meðan ráðherrann engdist á eigin öngli.

Sem sé – ráðherra gerist sekur um fjölmörg mistök, svo það sé nú kurteislega orðað, og fer út fyrir valdmörk sín.

Þá skipar Sigmundur Davíð sér gegn þjóðinni.

Það er líka ósköp skiljanlegt.

Hann er ekki forsætisráðherra þjóðarinnar.

Hann er forsætisráðherra ríka fólksins og valdastéttanna.

Mál Hönnu Birnu Kristjánsdóttur er auðvitað langt frá því til lykta leitt.

Það er leiðinlegt að sjá fall hennar, því hún var að ýmsu leyti dugandi stjórnmálamaður og vildi vel á mörgum sviðum.

En einhverjir brestir hafa nú ráðið því sem orðið er.

Og þetta er ekki í fyrsta sinn sem þeir birtast.

Það var til dæmis erfitt að fylgjast með henni á stóli borgarstjóra.

Ekki af því hún stæði sig illa.

Þvert á móti, hún lagði sig augljóslega fram um að vinna vel og tók jafnvel áhættu innan síns flokks með því að vinna betur með stjórnarandstöðunni í borginni en margir gamalgrónir hundar í flokknum vildu.

En það var erfitt að hlusta á hana prédika samvinnu og opnari stjórnsýsluhætti og heiðarleika þegar maður vissi um leið að hún hafði hafist til valda með þeim ógeðfellda hráskinnaleik sem leikinn var með Ólaf F. Magnússon.

Ég hirði ekki um að fjalla um valdsmennsku hennar innan Sjálfstæðisflokksins enda veit ég minnst um það, en veit þó að einhverjir þar innanborðs hugsa henni þegjandi þörfina – eins og gengur.

En ráðherradómur hennar hlýtur að vera eitthvert furðulegasta drama sem íslensk stjórnmálasaga kann frá að greina.

Það er nefnilega hárrétt, sem ýmsir hafa bent á, að Hanna Birna ætlaði augljóslega að taka rækilega til í málefnum útlendinga og hælisleitenda – og var ekki vanþörf á.

Samt er það einmitt slíkt mál sem fellir hana.

En þó auðvitað ekki slíkt mál í sjálfu sér – heldur einhver ótrúlegur þvergirðingsháttur sem kom í veg fyrir að hún gæti viðurkennt mistök.

Ég veit ekki hvenær Hanna Birna gerði sín fyrstu mistök í málinu, sem sé hvenær hún vissi fyrst af aðild aðstoðarmannsins.

Kannski alveg frá byrjun, kannski ekki.

Þau Gísli Freyr verða bara að fyrirgefa: Maður hleypur ekkert upp til handa og fóta að trúa þeim um þessar mundir.

En þetta kemur vonandi í ljós.

Í öllu falli er ljóst að hún gerði fjölmörg mistök, gaf þjóð og þingi rangar upplýsingar (það heitir að ljúga) og hafði ekki vit á að hörfa meðan hún gat það ennþá með nokkrum sóma.

Ef hún hefði „vikið til hliðar“ snemma í þessari sorgarsögu allri, viðurkennt mistök sín og látið lögreglurannsóknina í friði, þá gæti vel verið að hún væri um þetta leyti að taka aftur við ráðherraembætti sínu og enginn hefði neitt upp á það að klaga.

Af því hún hefði brugðist hratt og heiðarlega við.

Þá væru heldur ekki til nein myndskeið af henni öskureiðri í ræðustól á Alþingi að halda því fram að „engin sambærileg skjöl væru til í ráðuneytinu …“ og svo framvegis.

Myndskeið sem munu nú fylgja Hönnu Birnu framvegis.

Sér í lagi af því meira að segja núna í kvöld – þegar hún heldur úr ráðuneyti sínu eftir að hafa setið á margra klukkutíma fundi með PR-mönnum sínum – þá getur hún ekki viðurkennt mistök.

„Nei,“ sagði hún blákalt við fréttamann.

Nema þá þannig að „við öll“ hefðum gert mistök í málinu.

Á þessari örlagastundu, þá heldur hún áfram að reyna að kenna öðrum um.

Og nú dugar ekki minna en kenna „okkur öllum“ um.

Jahérna.

Sorglegt, sorglegt.

(Og hvar er Henrik Ibsen þegar við þurfum á honum að halda?)

Ég á samt pínulítið erfitt með að vorkenna Hönnu Birnu mjög mikið.

Því í öllu málinu hefur hún verið svo fullkomlega skeytingarlaus um annað fólk.

Hún skilur hvarvetna eftir sig sviðna jörð.

Gísli Freyr er látinn troða upp með sorglegan leikþátt í Kastljósi sem hlýtur að fylgja honum ansi lengi.

Þórey er látin fara fram á fangelsisdóm yfir tveimur blaðamönnum.

Stefán Eiríksson hrökklast úr embætti.

Sigríður Björk lögreglustjóri gegnir einhverju mjög einkennilegu hlutverki sem á eftir að upplýsa en varpar nú þegar skugga yfir hana.

Ragnhildur Hjaltadóttir hinn vammlausi ráðuneytisstjóri þarf líka að svara ýmsum spurningum sem ég treysti að henni takist skilmerkilega.

Rauði krossinn var látinn biðjast afsökunar á að hafa vogað sér að bregðast illa við, þegar Hanna Birna reyndi (algjörlega gegn betri vitund) að blanda honum í málið.

Ræstingarkonum í ráðuneytinu var um tíma kennt um, án þess að Hanna Birna sæi ástæðu til að taka í taumana.

Brynjar Níelsson var látinn éta oní sig sannfæringu sína og allir þingmenn Sjálfstæðisflokksins látnir tromma upp með stuðningsyfirlýsingu sem allir vissu að var flestum þeirra þvert um geð.

Og forysta Sjálfstæðisflokksins er uppvís að því að reyna í lengstu lög að styðja frekar ráðherra á fallbraut en skikkanlegt siðferði og stjórnsýslu.

Og í hinni ótrúlegu kveðjuyfirlýsingu sinni (hún hlýtur eiginlega að hafa verstu PR-ráðgjafa sem um getur) steig hún það leiðinlega skref að beita vanlíðan fjölskyldu sinnar fyrir sig.

En á þeim hremmingum á hún sjálf því miður alla sök.

Þær hremmingar voru ekki sök DV, ekki einhverra ónefndra „afla“ og allra síst „okkar allra“.

Og þá á ég ennþá eftir að nefna Tony Omos og konurnar tvær sem nefndar voru í lekapóstinum fræga.

Æjá, allt er þetta frekar leiðinlegt.

Eflaust á þessi sorgarsaga að parti til uppruna sinn í þeim dæmalausa móral sem hér hefur alltof lengi ríkt í pólitíkinni – að stjórnmálamenn megi aldrei viðurkenna mistök.

Og að það að þurfa að láta af ráðherradómi sé nánast ígildi þess að deyja – pólitískt.

En að öðrum parti til liggur uppruni hennar auðvitað í brestum Hönnu Birnu sjálfrar.

Kannski hafa hennar slæmu ráðgjafar og mentorar í pólitík alið þá upp í henni, hvað veit ég. Það eru samt hennar brestir.

Hanna Birna hefur boðað að hún ætli að halda áfram á þingi.

Kannski getur hún það, það kemur í ljós þegar fleiri kurl eru komin til grafar.

En það verður þó aðeins ef hún leggur af þann stóra ósið sem hefur nú orðið henni að falli.

Þetta er sá ósiður sem ég veit að er byrjað strax í leikskóla að reyna að venja af fólki.

En gengur misjafnlega.

Að kenna öðrum um.

Ég hélt ræðu á Austurvelli í gær.

Ekki var ritstjóri Morgunblaðsins ánægður með ræðuna, og allt í lagi með það. Hann sendir mér pillu í Staksteinum í morgun, og allt í lagi með það líka.

Ég verð hins vegar að segja að mér finnst ansi skrýtið að hann skuli fullyrða að ég geti „þakkað þessari ríkisstjórn sérstaklega“ fyrir að fá að vera með þáttinn Frjálsar hendur í Ríkisútvarpinu.

Telur hann að ríkisstjórnin taki ákvarðanir um hverjir sjái um einstaka þætti í útvarpinu?

Og að fólk eigi að vakna á hverjum morgni og færa ríkisstjórninni þakkir fyrir að fá að vera þar með þætti?

Þetta er eiginlega bara fyndið, en samt örlítið óhuggulegt.

Af því ég held þessu sé í rauninni ekki beint til mín.

Davíð Oddsson veit vonandi af langri reynslu að ég er ekkert hræddur við hann, en kannski vonast hann til að skjóta öðrum starfsmönnum ríkisins skelk í bringu – með því að benda þeim á að þeir geti „þakkað þessari ríkisstjórn sérstaklega“ fyrir að fá að vinna sína vinnu og skuli því ekki vera með neitt múður, eins og að halda ræður á Austurvelli.

Þetta er ræða sem ég flutti á Austurvelli laust upp úr klukkan fimm síðdegis nú áðan.

– – –

Komiði sæl.

Ég las það á netinu um daginn að forsætisráðherra Íslands stæði þessa dagana frammi fyrir alvarlegu og mjög erfiðu vandamáli. Og af því ég má aldrei neitt aumt sjá, þá fór ég að kynna mér málið. Hvað er það, sem er svona erfitt fyrir Sigmund Davíð? Er það Hanna Birna?

Er það ráðherra sem hefur sagt bæði þinginu og þjóðinni ósatt, sem hefur skipt sér af lögreglurannsókn á sínu ráðuneyti, sem hefur ekki vitað eða minnsta kosti ekki þóst vita, um alvarlegt lögbrot sem framið var af nánasta aðstoðarmanni sínum, lögbrot sem felst í að valdamenn brutu á fólki sem ekki gat með nokkru móti borið hönd fyrir höfuð sér – er það altso vandamál Sigmundar Davíðs að hann er með slíkan ráðherra í ríkisstjórn sinni, og allir vita uppá Hönnu Birnu skömmina, og allir vita líka að í almennilegum ríkjum hér í nágrenninu, þá væri svona ráðherra löngu búinn að taka pokann sinn, en af því Bjarni Benediktsson félagi Sigmundar Davíðs í ríkisstjórninni hefur af einhverjum dularfullum ástæðum ákveðið að það skipti meira máli að Hanna Birna fái ráðherrakaupið sitt í einn mánuð enn, og þurfi ekki að axla sjálfsagða ábyrgð – siðferðilega ábyrgð, ef ekki lagalega – af því að Bjarni og allir sjálfstæðismenn telja sig nú nauðbeygða að gala: “Nei, það er allt í lagi með Hönnu Birnu, við treystum henni!” þá telur Sigmundur Davíð sig ekkert geta gert, er það hans vandamál, þetta erfiða vandamál sem hann á við að stríða?

Nei – þetta er reyndar ekki vandamál Sigmundar Davíðs.

Honum er skítsama um þetta.

Hann er bara ofsalega ánægður með Hönnu Birnu, og myndi helst vilja tvær eða þrjár í stjórninni sinni.

En hvað er þá vandamálið sem Sigmundur Davíð stendur frammi fyrir? Er það að nú er komið í ljós að kosningaloforðið stóra er einhvern veginn eins og að hrynja inní sig, einsog svarthol – í fyrsta eru það engir „erlendir hrægammasjóðir“ sem eiga að borga brúsann, í öðru lagi er brúsinn miklu minni en hann lofaði, í þriðja lagi er það kannski ekkert sérstaklega smekklegt við þær aðstæður sem nú ríkja í samfélaginu að fólk með milljónir á mánuði í laun skuli fá pening úr ríkissjóði, frá okkum öllum, þegar vantar peninga svo víða – er það vandamál Sigmundar Davíðs að þetta er allt saman að renna upp fyrir honum, eins og okkur?

Nei, það er ekki vandamálið, honum er skítsama.

Mér fannst reyndar eitt merkilegt. Um daginn heyrði ég Sigmund Davíð taka sér í munn orðið réttlæti, held ég bara í fyrsta sinn, síðan hann varð forsætisráðherra. Og hvað var það sem honum fannst réttlátt?

Var það eitthvað um jafnrétti, var það eitthvað um jöfnuð í samfélaginu, var það eitthvað um heilbrigðisþjónustuna, var það eitthvað um hvernig við eigum að búa að unga fólkinu og okkar minnstu bræðrum og systrum, var það eitthvað af þessu sem loksins kveikti orðið „réttlæti“ í munni Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar.

Nei, það var ekkert af þessu, honum er skítsama um allt þetta – eftir því sem ég best fæ séð.

Nei, það sem kveikti orðið réttlæti í huga hans í Kastljósi, það var sú skoðun hans að ríka fólkið ætti líka að fá „leiðréttinguna“.

Loksins fann Sigmundur Davíð eitthvað sem honum fannst réttlætismál – og þá var það þetta.

En vandamálið, sem ég las á netinu að hann stæði frammi fyrir, það var sem sagt ekki þetta „réttlætismál“.

En hvað þá?

Er hann kannski farinn að átta sig á að það var kannski ekkert sniðugt, að þegar stjórnin hans tók við fyrir einu og hálfu ári, þá rauk hún strax til og lækkaði veiðigjöld sægreifanna – og sleppti auðlegðarskattinum, þótt framhald hans í soldinn tíma hefði getað fært sárþjáðu samfélaginu nauðsynlegar tekjur?

Er þetta vandamálið?

Nei, þetta er ekki vandamál, Sigmundi Davíð er skítsama um þetta – svona vill hann einmitt hafa það, og þeir Bjarni báðir – þeir vilja vera ríkisstjórn ríka fólksins af því þeir eru báðir ríkir, og það er semsé þeirra eina réttlætismál að ríka fólkið fái soldið meiri pening úr ríkissjóði, ef það græðir ekki nóg af sjálfu sér.

Vandamálið, já, er það kannski stjórnarskráin? – er það vandamál að íslenska þjóðin samþykkti með tveimur þriðju hlutum atkvæða að tiltekið stjórnarskrárfrumvarp skyldi verða grundvöllur að nýrri stjórnarskrá – frumvarp sem myndi þegar hafa fært okkur betri og opnari stjórnsýslu, jafnan atkvæðisrétt, betri vernd umhverfisins og sameign á auðlindum – er það vandamálið sem Sigmundur Davíð stendur frammi fyrir að hann hefur áttað sig að það er auðvitað svívirða að virða svo að vettugi skýran vilja þjóðarinnar í þjóðaratkvæðagreiðslu?

Nei, stjórnarskráin er ekki vandamálið. Sigmundi Davíð er skítsama.

Og Bjarna er líka skítsama – þeim finnst þetta alls ekki vera vandamál, sægreifarnir vinir þeirra vilja náttúrlega ekki fá skýrari ákvæði um auðlindir í þjóðareign – ussusvei, held nú ekki.

Er vandamál Sigmundar Davíðs þá hitt að ríkisstjórn hans er svo einkennilega illa mönnuð að þar verður allt að klúðri? Ráðherrarnir eru skeytingarlausir um skólakerfið, um heilbrigðiskerfið, um umhverfismál, um almannatryggingar, og svo framvegis. En það sem þeir gera – því klúðra þeir.

Þarf ég nokkuð að nefna hríðskotabyssur sem dæmi?

Er þetta klúður, er þetta skeytingarleysi það vandamál sem Sigmundur Davíð stendur nú frammi og reynir allt hvað af tekur að leysa?

Nei, þetta er ekki vandamálið, honum er skítsama. Honum er skítsama um voða margt, honum er skítsama og flýtir sér útúr þinghúsinu þegar þingmenn stjórnarandstöðu ætla að fá að segja eitthvað um hans hjartans mál, honum er skítsama um stjórnarandstöðuna og honum er skítsama um lýðræðislega umræðu – eða réttara sagt, honum er ekki skítsama um lýðræðislega umræðu, heldur er hann beinlínis á móti henni.

Loftárásir, þið munið?

En vandamálið hans? Er það þá að ennþá skuli algjörlega skorta stefnu í efnahagsmálum, í gjaldmiðilsmálum, í peningamálum – er það vandamálið að við sitjum nú eftir hér á Íslandi, ekki hálfdrættingar á við frændur okkar og frænkur á Norðurlöndum hvað snertir lífskjör og almenn lífsgæði, er það vandamálið – nei, honum skítsama um það líka.

Heilbrigðiskerfið, ég er búinn að nefna það, er það vandamálið að læknar og hjúkrunarfólk er orðið svo desperat að flestir sem vettlingi geta valdið ráða sig til starfa í útlöndum, en hér stefnir í rústir einar – er það vandamálið?

Nei, Sigmundi Davíð er skítsama, því ef hann þyrfti einhvern tíma að fara á spítala þá gæti hann alltaf farið til útlanda – hann er ríkur – og það eru engir maurar á spítölunum þar, og þar eru meira að segja læknar líka!

Er það þá vandamálið að eftir hrunið – sem við héldum að yrði til þess að samfélag okkar yrði þrátt fyrir áfallið betra en áður, heilbrigðara og manneskjulegra – að þá stefni þvert á móti í harðneskjulegra Ísland en verið hefur um langt langt skeið: misrétti eykst, græðgi og sérplægni er aftur gefið undir fótinn, yfirstéttin er aftur farin að belgja sig og okkur alþýðunni er ætlað að góna uppá hana með aðdáun og tilbeiðslu í svipnum, þetta er það samfélag sem ríkisstjórn ríka fólksins er að takast á ótrúlega skömmum tíma að byggja hér upp – nema Sigmundur Davíð og Bjarni, þeir taka sér reyndar aldrei í munn orðið samfélag, þeir vilja helst, held ég, láta fella það burt úr tungunni, og þeir byggja ekkert upp, þeir rífa bara niður.

Svo ekki er þetta vandamál Sigmundar Davíðs, honum er skítsama.

Honum er líka skítsama – eða ekki verður að minnsta kosti betur séð – um að unga fólkið okkar er um það bil að fá nóg, læst hér í viðjum hafta og ónýtrar krónu, læst hér í ólýðræðislegu klíkubandalagi hagsmunablokka hinna betur stæðu og þeirra sem réttu hafa samböndin, þar sem lýðræðislegur vilji er að engu hafður, ef það hentar ekki ríkisstjórn ríka fólksins.

Um allt þetta er Sigmundi Davíð skítsama.

En vandamálið hans – jú, ég skal segja ykkur það, það kom fram í Viðskiptablaðinu náttúrlega – vandamál forsætisráðherra Íslands núna er að hann getur ekki gert upp við sig hvort hann á heldur að kaupa – eða réttara sagt, láta okkur kaupa fyrir sig tuttugu milljón króna Benz, eða tuttugu milljón króna BMW.

Þetta er vandamálið sem forsætisráðherra Íslands stendur frammi fyrir.

Ekki misskipting, ekki ónýtt heilbrigðiskerfi, ekki valdníðsla ráðherra sem tekur enga ábyrgð og gefur skít í almennilega stjórnsýslu og almennilegt siðferði, en ætlar að hanga eins og hundur á roði, eins og lúsugur hundur á roðtægju, á ráðherrakaupinu sínu og valdinu einn mánuðinn enn.

Þetta er vandamálið hans, og þeirra Bjarna og Hönnu Birnu og hinna ráðherranna, hvaða rándýra ráðherrabíl þau ætla að fá sér, eða við ætlum að kaupa undir rassinn á þeim, þar sem þau geta setið í þægindum, meðan við stöndum hér með öll okkar vandamál.

En það er í sjálfu sér kannski ekki vandamál fyrir okkur. Við stöndum þá hér eins lengi og við þurfum. Við þurfum ekki bara að losna við Hönnu Birnu, við þurfum að losna við alla þessa ríkisstjórn.

Sko. Það er lítil gaman að hamra á manni sem augljóslega stendur höllum fæti, það er að segja Gísla Frey Valdórssyni.

Ég verð samt að segja eftirfarandi.

Eins og öðrum fannst mér nokkuð til um hina skyndilegu játningu hans frá því í gær.

Og eins og aðrir hlaut ég að trúa því sem fram kom í hjartnæmu viðtali hans við Helga Seljan í Kastljósi, að hann hefði stigið fram eingöngu af því hann „gæti ekki lengur lifað í lygavef“.

Samviska hans kviknaði – seint og um síðir!

Nú upplýsir Fréttablaðið í morgun að þetta sé bara vitleysa.

Gísli Freyr sé að játa sekt sín af því ný gögn sýni afdráttarlaust fram á rangar staðhæfingar hans í málinu.

Hann er sem sagt að játa, ekki af því hann fékk skyndilegt samviskubit, heldur bara af því það komst upp um hann.

Það er mannlegt, ó svo mannlegt.

En þessi áhrifamikla stund þegar hann játaði sekt sína á svo átakanlegan hátt í sjónvarpinu, og gjörði iðrun – hún var því bersýnilega leiksýning ein.

Heldur finnst mér þar lágt lagst, ég segi nú ekki meir.

Og sýningin ósmekkleg.

En þeim mun ólíklegra er að Hanna Birna hafi ekkert af hátterni hans vitað, ef til eru gögn sem sýna fram á sekt hans.

Hanna Birna hlýtur sem yfirboðari hans og væntanlega vinur til margra ára, og tala nú ekki um sem dómsmálaráðherra, að hafa vitað af þeim gögnum – og að þau gætu komið fram hvenær sem er.

Allt er þetta greinilega rústabjörgun, vandlega hönnuð (!) til þess að reyna að koma í veg fyrir að Hanna Birna verði að segja af sér.

En það mun ekki duga.

Auðvitað verður hún að segja af sér – annað væri bara kaldrifjað grín.

Ég fór á mótmælafund á Austurvelli klukkan fimm. Það var kalt og fallegt veður, hátt í þrjú þúsund manns mættu, skemmtilegt fólk sem gerði að gamni sínu af djúpri alvöru, og ágæt úthugsuð ávörp voru flutt af ræðumönnum sem vildu allt til vinna að bæta sitt samfélag. Og það var sungið og þarna uppgötvaði ég nýjan músíkant, góðlegan og bráðfyndinn pönkara með dauðarokksrödd: Hemúlinn.

Og ég fór heim af fundinum glaður í bragði og fannst ég hafa verið í góðum hópi og fólk væri almennt vel gefið og skemmtilegt og vildi vel. Og ég var í góðu skapi alveg þangað ég slysaðist til að líta á Kastljósið og sá Sigmund Davíð standa þar í barnalegu þrefi við spyrjandann um merkingu augljósra spurninga.

Fyrir kosningarnar 2013 var logið að okkur.

Framsóknarflokkurinn þóttist ætla að galdra fram ókeypis 300 milljarða frá erlendum hrægammasjóðum.

Æ síðan hefur þessi mikla lygi legið yfir samfélaginu eins og holtaþoka.

Núna er verið að útbýtta einhverjum milljörðum úr ríkissjóði til útvalins samfélagshóps, og þar á meðal fær stóreignafólk góða summu.

Holtaþokan er orðin blaut, köld og klístruð af langstaðinni lygi.

Fyrsta skrefið í að losa okkur úr þokunni væri að hætta kalla þetta „leiðréttingu“ – þetta er bara gamalkunnug tilfærsla á peningum almennings, og ekkert annað.

Af einskærri hógværð lagði Svavar Knútur talsmaður mótmælanna á Austurvelli áðan hvað eftir annað áherslu á að hann væri fyrst og fremst að biðja um virðingu og kurteisi frá stjórnarherrunum.

Þá kemur forsætisráðherra í fréttirnar og segir að fólk hafi komið til mótmæla af því þeirra flokkar séu ekki í ríkisstjórn og svona mótmæli séu orðin hefð – auk þess sem hann taldi að mjög margir þessara 5-6.000 mótmælenda hefðu verið tónlistarkennarar í verkfalli.

Mér finnst þetta ekki merki um virðingu og kurteisi af hálfu Sigmundar Davíðs. Mér finnst þetta merki um hroka, dónaskap og heimsku.

Orðið „heimsku“ nota ég ekki af léttúð. En ég veit ekki hvað á að kalla það annað en merki um heimsku þegar forsætisráðherra hefur tækifæri til að efna til kurteislegra samræða við mótmælendur – en klúðrar því svona gersamlega.

Og svo var annað.

Mér heyrðist Sigmundur Davíð vilja halda því fram í fréttum áðan að hann væri nú í þann veginn að uppfylla kosningaloforð Framsóknarflokksins – alveg og að öllu leyti.

Þetta er partur af „vandamálinu Sigmundi Davíð“. Því auðvitað er þetta bull, og það vita allir að þetta er bull.

Sigmundur Davíð lofaði mörg hundruð milljörðum frá „erlendum hrægömmum“. Hann er EKKI að fara að efna það loforð. Engan veginn.

Maður verður þess vegna reiður yfir því að vera boðið upp á svona kjaftæði.

Þessi klausa er byggð á tveimur Facebook-statusum.

Ég er nú ekki vanur að birta á þessum vettvangi langar tilvitnanir úr greinum eða pistlum eftir aðra. En ætla að gera undantekningu í þetta sinn.

Lýður Árnason læknir og fyrrum stjórnlagaráðsmaður skrifar grein í Fréttablaðið í morgun um „grátkór Landspítala“ eins og hann segir í fyrirsögn greinarinnr.

Og vísar þar til Kastljóssviðtalsins þar sem sex heilbrigðisstarfsmenn töluðu tæpitungulaust um fjárhagsvanda spítalans, og í hvílíkt óefni stefndi.

Lýður læknir Árnason

Og Lýður bendir á að heilbrigðisráðherra hefði mætt í Kastljós kvöldið eftir og tekið undir allt sem sexmenningarnir sögðu, en því miður – það vantaði bara fjármagn.

Síðan segir Lýður í grein sinni:

„Á Íslandi búa 330 þúsund manns. Eitt breiðstræti í Berlín. Á Íslandi eru valdamiklar ættir, valdamiklir hagsmunahópar og valdamiklir viðhlæjendur. En á Íslandi eru líka auðlindir sem miðað við íbúafjölda ættu auðveldlega að tryggja almenna velsæld, þ.m.t. almennilega útbúinn spítala. Gætum að því að hægt væri að byggja nýjan spítala á tveimur árum fyrir leigugjöld af kvóta sem útgerðin innheimtir í dag.

En hvers vegna gera stjórnmálamenn ekkert í málinu?

Í mínum huga er svarið augljóst: Valdamiklar ættir og hagsmunahópar geta í krafti tengsla og fjármagns ráðið ansi miklu um val fulltrúa á þingi og sveitastjórnum. Þetta samspil tryggir áframhaldandi aðgengi að auðlindum, aðgengi að fjármagni, aðgengi að fjölmiðlum, aðgengi að fræðimönnum, aðgengi að sérfræðingum og aðgengi að lögfræðingum. Ný stjórnarskrá var atlaga að þessari samfélagsómynd og skýrir hvers vegna stjórnvöldum var svo í mun að hún næði ekki fram að ganga.

Við sexmenningana frá Landspítalanum vil ég segja þetta: Þjóðarbúið er stórskuldugt, líkast skuldar hver fæddur Íslendingur meira en tvær milljónir. Við kúrum í skjóli gjaldeyrishafta. RÚV á ekki fyrir skuldum. Læknar eru í verkfalli, tónlistarkennarar eru í verkfalli og verkalýðshreyfingin farin að grafa upp stríðsaxirnar. Matarskattur var hækkaður á dögunum og máltíð dagsins verðlögð á 248 krónur meðan dagpeningarnir ykkar eru 11 þúsund krónur. Þið getið kannski vælt út nýjan Landspítala en það verður þá upp á krít sem þýðir á venjulegu máli að velta vandanum á undan sér.

Annar kostur og varanlegri er sá að kjósa í burtu þá ráðamenn sem halda auðlindum þjóðarinnar frá almennri velsæld. Til þess höfum við stofugang á fjögurra ára fresti. Hafið það hugfast.“

Hér er grein Lýðs.

Hanna Birna Kristjánsdóttir, innanríkisráðherra mínus, sagði á kirkjuþingi í dag að traust skorti í samfélaginu.

Ástæðan væri sú að „umræðan“ væri svo hörð.

Ástæðan er sem sagt ekki óheiðarlegir og vanhæfir stjórnmálamenn sem valda ekki hlutverki sínu, klúðra allri sinni stjórnsýslu og ljúga jafnvel blákalt að bæði Alþingi og þjóðinni.

Nei, það er UMRÆÐAN sem er svo hættuleg.

Æ Hanna Birna, veistu,  ég held við þurfum bara ekkert á þinni siðaprédikun að halda.