Þegar Ólafur Ragnar Grímsson synjaði Icesave samkomulaginu staðfestingar útmálaði hann sjálfan sig sem mikinn postula lýðræðisvæðingar á Íslandi og gott ef ekki í öllum heiminum.

Hann hafði líka alveg efni á að hreykja sér svolítið í því máli. Þjóðin var honum hjartanlega sammála.

En eftir að honum hafði lukkast að bjarga sínum eigin orðstír með Icesave málinu, þá minnkaði hins vegar mjög áhugi hans á lýðræði.

Hann gaf ekki skít fyrir áskoranir um þjóðaratkvæðagreiðslu um veiðigjöldin, þótt enginn munur væri á þeim og áskorunum sem hann fékk áður um Icesave málið.

Hann hefur ekki lýst minnstu áhyggjum af því að Alþingi og ríkisstjórn skuli ætla að hunsa heila þjóðaratkvæðagreiðslu þar sem Íslendingar lýstu þeirri skoðun sinni að stjórnarskrárfrumvarp stjórnlagaráðs skyldi verða grundvöllur nýrrar stjórnarskrár.

Af því sú stjórnarskrá er ekki nákvæmlega eftir höfði hans sjálfs.

Þetta er hvort tveggja nógu slæmt.

En nú hefur Ólafur Ragnar Grímsson bitið höfuðið af skömminni.

Eins og kunnugt er gaf hann það skýrt og greinilega í skyn við upphaf kosningabaráttunnar 2012 að hann kynni að vilja sitja aðeins tvö ár eða svo, en myndi þá segja af sér.

Þetta gerði hann af því þá var niðurstaða ekki komin í málaferlin um Icesave. Vinsældir hans voru þá ekki ýkja miklar. Hann ályktaði því að kannski myndi hann frekar ná endurkjöri ef hann gæfi til kynna að þjóðin þyrfti ekki að þola hann nema hálft kjörtímabilið.

Í kjölfar Icesave dómsins jukust vinsældir Ólafs mjög. Þá hætti hann að tala um að sitja bara í tvö ár. Þvert á móti. Hann byrjaði að skammast og rífast í hvert sinn sem einhver vildi rifja upp þau orð hans.

Og nánast fullyrti að þetta hefði hann aldrei sagt!

Það var auðvitað mjög ómerkilegt af honum. Það var í sjálfu sér ekkert að því að hann skyldi skipta um skoðun eftir Icesave niðurstöðuna og vilja sitja allt kjörtímabilið. En ómerkilegt að hann skyldi reyna að þræta fyrir að hafa sagt þetta.

En nú hefur Ólafur Ragnar sem sé bitið hausinn af þeirri skömm líka.

Fréttastofa Ríkisútvarpsins bað um viðtal við Ólaf Ragnar um hvort hann hefði leitt hugann að því að segja af sér, nú þegar kjörtímabilið er hálfnað.

Ólafur Ragnar neitaði að koma í viðtal og svara spurningum um þetta. Sjá hérna.

Hann hefur ekki þorað í alvöru viðtal við Ríkisútvarpið í háa herrans tíð.

Væntanlega af því hann óttast að hans viðkvæma sál verði kannski ekki meðhöndluð með sömu silkihönskunum af Ríkisútvarpinu og hann er orðinn vanur á ýmsum fjölmiðlum.

En nú var forsetaritari sendur fram fyrir skjöldu og látinn bera Ríkisútvarpinu (og þjóðinni) skilaboð:

„Örnólfur Thorsson forsetaritari segir að forsetinn ætli ekki að veita viðtal um þetta efni, enda ræði hann ekki það sem fram hafi komið í kosningabaráttu, eftir að hann hefur tekið við embætti. Umræða í kosningabaráttu verði ekki framlengd inn í embættistíð forsetans. “

Fyrirgefiði – en hafiði vitað annan eins hroka?

Aðra eins fyrirlitningu á lýðræðinu?

Umræða í kosningabaráttu verði ekki framlengd inn í embættistíð forsetans!

Það er sem sagt bannað að spyrja hans hágöfgi um nokkuð sem hann sagði í kosningabaráttunni!

Samkvæmt þessari „kenningu“ má bulla og ljúga hverju sem er í kosningabaráttu, en síðan er bannað að minnast á það framar!

Ætli muni ekki ýmsir taka þessari „kenningu“ fegins hendi?!

Ólafur Ragnar Grímsson var sprækur stjórnmálamaður, glöggur doktor í stjórnmálafræði, dugandi forystumaður í alþjóðlegum þingmannasamtökum, þjóðkjörinn forseti Íslands (og ansi vinsæll með köflum) og sjálfskipaður lýðræðismógúll.

Í elli sinni sendir hann þjóðinni þessi skilaboð.

Í þessum orðum felst ekki aðeins valdhroki, heldur býr líka í þeim fræ einræðis.

Nú telur hann að valdsherrar megi segja hvað sem er meðan þeir eru að komast til valda, og þurfi síðan greinilega ekki að standa fyrir máli sínu framar.

Ef einhver dugur væri í okkur myndum við hrópa þennan mann niður.

Nýr stigalisti Alþjóðaknattspyrnusambandsins hefur nú verið gefinn út, og ýmsar breytingar hafa orðið á toppnum, eins og við mátti búast eftir HM.

Þýskaland er komið á toppinn, Argentína í annað sætið og Holland hefur stokkið upp um heil 12 sæti og komið sér fyrir í þriðja sætinu. Kólumbía er í fjórða sæti, þá Belgía og síðan Úrúgvæ.

Síðan koma Brasilíumenn sem hrapa um fjögur sæti og Spánverjar sem hrapa úr efsta sætinu niður í það sjöunda.

Hérna má listann.

Hann er athyglisverður fyrir ýmissa hluta sakir, þótt menn skuli varast að taka of mikið mark á honum.

Í 47. sæti listans er Ísland og hefur hækkað um fimm sæti síðan fyrir tveimur mánuðum. Hækkunin stafar af 1-0 sigri á Eistlandi en í reynd er hækkun að stigum sáralítil. Ísland hækkar um þessi fimm sæti frekar af því að liðin í kring lækka.

Fjögur lið sem voru á HM eru nú fyrir neðan Ísland: Íran, Kamerún, Suður-Kórea og Ástralía.

Gaman er að sjá að Palestína er enn á hraðri uppleið, hefur hækkað um níu sæti og er nú í 85. sæti. (Ísrael er í 67. sæti.)

Hvernig væri að KSÍ setti sig í samband við knattspyrnusamband Palesínu og setti á vináttuleik við Palestínumenn?

Vilji er allt sem þarf!

Að lokum – þetta 47. sæti Íslands á heildarlistanum þýðir að Ísland er nú í 28. sæti yfir Evrópuþjóðirnar.

Á Evrópumótinu í Frakklandi eftir tvö ár verður keppnisþjóðum fjölgað úr 16 í 24.

Sumum mun vafalaust þykja það alltof mikið. Það þýðir í raun að nærri helmingur Evrópuþjóða verður á lokamótinu. 53 þjóðir tilheyra nú Evrópusambandinu UEFA.

En það þýðir sem sé líka að Ísland ætti ekki að þurfa að bæta sig nema um sem nemur fjórum sætum til að komast til Frakklands.

Ef miðað er við þennan stigalista – sem er vissulega hæpið.

Aðferðirnar við útreikninga hans eru ennþá svolítið skrýtnar.

Til dæmis hrapar El Salvador um 53 sæti eftir tvo nauma ósigra í vináttuleikjum gegn öflugum þjóðum. Sem er náttúrlega bara rugl.

En listinn segir þó sína sögu.

Sigur Þjóðverja á HM í Brasilíu var mjög verðskuldaður. Á heildina litið voru þeir með besta liðið, og jafnvel það langbesta.

Liðið gat eiginlega brugðið sér í allra kvikinda líki.

Á stundum spiluðu Þjóðverjar eins og Spánverjar á góðum degi, héldu boltanum langtímum saman og biðu þolinmóðir eftir að einhvers staðar opnaðist glufa í vörn mótherjanna.

Stundum spiluðu þeir eins og Hollendingar gerðu best á dögum „total football“ þar sem allir leikmenn gátu spilað hvaða stöðu sem var.

Stundum voru þeir eins og hraðskreiðir Brasilíumenn á velmektardögum Ronaldos og félaga.

Þegar á bjátaði (sem var nú ekki oft) gátu þeir meira að segja leikið Vestur-Þýskaland á níunda áratugnum, þegar Vestur-Þjóðverjar spiluðu ævinlega með samanbitna jaxla.

En hvaða gervi sem þeir tóku á sig, þá var þó alltaf eitthvað einstakt við þetta lið.

Sumum fótboltasérfræðingum (einkum þeim sem ganga með þjálfarann í maganum) finnst ekkert fegurra við fótbolta en gott og mikið „skipulag“.

Þýska liðið í Brasilíu var svo sannarlega „vel skipulagt“.

Ég held svei mér þá að ég hafi aldrei séð jafn vel smurða vél á fótboltavelli.

En samt höfðu þeir líka neistann sem mjög skipulögð lið skortir oft.

Brilljansinn.

Athugið að Þjóðverjar misstu einn allra besta leikmann sinn í meiðsli rétt fyrir mótið, Marco Reus.

Það hefði verið mikil blóðtaka fyrir öll önnur fótboltalið, en Þjóðverjar söknuðu hans reyndar ekki neitt.

Maður kemur í manns stað í liði Joachims Löw og það er ómögulegt að nefna einhvern í þýska liðinu sem skaraði verulega fram úr félögum sínum, svo jafnt var það.

Þótt auðvitað hafi Thomas Müller verið þeirra bestur, alltaf að í framlínunni og dreif áfram sóknarleikinn.

Sem sagt, gott.

En að því sögðu, þá var úrslitaleikurinn reyndar ekki fegursta stund þýska liðsins.

Og ef Agüero eða Messi hefðu potað inn marki á lokamínútunum en ekki Götze, þá hefðu Þjóðverjar í raun ekki getað kvartað yfir því að tapa leiknum.

Í fyrsta sinn í keppninni höfðu Þjóðverjar nefnilega alls ekki verið líklegir til að skora – fram að marki Götzes.

Argentínumenn áttu hættulegri færi í leiknum og hefðu verið vel að sigri komnir – í þessum leik – þótt á heildina litið hafi þeir staðið Þjóðverjum nokkuð að baki.

Menn hafa verið að tala um að það hefði verið synd ef Argentína hefði unnið, því liðið spili leiðinlegan varnarbolta.

Það er svolítið kúnstugt því vörnin hefur verið veikasti hlekkur argentínska liðsins undanfarin misseri.

Argentínumenn hafa yfirleitt getað skorað nánast að vild með sína ógnarsterku framherja, en vörnin hefur ekki beinlínis verið traustvekjandi.

Svo harðsvíraðan varnarleik hefur Argentína sannarlega ekki spilað.

Það er heilmikið afrek hjá Sabella þjálfara að hafa loksins kippt varnarleiknum í lag á HM. Þar á auðvitað hinn ódrepandi baráttujaxl Javier Mascherano ekki minnstan þátt.

Og athugið að Argentínumönnum tókst – fyrstum allra – að stöðva sóknarleik Þjóðverja í úrslitaleiknum, ekki með hörku eða með því að „leggja strætisvagninum“ fyrir framan markið sitt (að hætti hins ömurlega þjálfara Mourinhos), heldur einfaldlega með dugnaði, áræðni og baráttuvilja.

Þetta var vel spilaður varnarleikur en útfærður á jákvæðan hátt, ekki neikvæðan eins og sum varnarsinnuð lið hneigjast til.

Flestum á óvart brugðust hins vegar framherjar Argentínu – bæði á mótinu sjálfu og í úrslitaleiknum.

Higuaín gat lítið sem ekkert, Agüero var ekki nema hálfur maður. Lavezzi er viljugur en hann er ekki maður til að vinna HM. Angel Di María stóð sig vel framan af en dalaði svo og meiddist.

Lionel Messi þurfti því að sjá um sóknarleikinn næstum einn, og honum tókst að koma þessu misjafna og brothætta liði sínu alla leið í úrslitaleikinn.

Það er afrek sem menn munu átta sig betur á þegar frá líður, þótt í útsláttarkeppninni hafi hann ekki náð að sýna sitt allra besta og ekki í úrslitaleiknum.

Messi var vel að því kominn að fá gullboltann sem mikilvægasti leikmaðurinn, þótt ekki hefði verið hægt að kvarta þótt Müller eða Robben hefðu fengið þá vegtyllu.

Og ef Argentínumenn hefðu náð marki á undan Götze og unnið leikinn, hefðu menn orðið að viðurkenna að það hefði verið sanngjarn sigur í leik þar sem Argentínumenn voru hættulegri.

Ef og hefði.

Altént var Þýskaland sem sé að lokum mjög verðugur sigurvegari á frábæru heimsmeistaramóti.

Og skemmtilegt er til þess að vita að fyrsti leikur hinna nýju heimsmeistara verður í Düsseldorf hinn 3. september.

Eftir innan við tvo mánuði.

Gegn Argentínu.

Það væri ofmælt að ég hafi verið í yfirvofandi hættu.

En ég viðurkenni (úff!) að sú hugsun hvarflaði að mér, einu sinni eða tvisvar:

Að kjósa Framsóknarflokkinn.

Þetta var fyrir kosningarnar í fyrravor. Flokkarnir buðu upp á hitt og þetta, eins og gengur, en Framsóknarflokkurinn skar sig úr.

Undir forystu hins glaðbeitta formanns Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar lofaði flokkurinn að fara út í lönd og heimta þaðan mörg hundruð milljarða frá vondum hrægammasjóðum sem síðan yrði dreift til þurfandi fólks á Íslandi.

Þetta hljómaði allt frá byrjun eins og það væri of gott til að geta staðist.

En samt – í eitt eða tvö skipti þegar ég horfði á Sigmund Davíð lýsa því í kosningaþáttum hvernig hann ætlaði að rota hrægammana og hirða af þeim þessa mörg hundruð milljarða – þá kviknaði þessi hugsun:

Gat verið að þessi djarflegi piltur hefði rétt fyrir sér?

Að Jóhanna og Steingrímur hefðu af tómum heimóttarskap ekki þorað að fara þessa ótroðnu slóð.

En þar væri virkilega gull að hafa.

Og Sigmundur Davíð væri rétti maðurinn til að sýna hrægammasjóðunum í tvo heimana.

Og koma heim með gullið.

Nei – á endanum trúði ég því ekki.

Því miður reyndist ég hafa rétt fyrir mér.

„Því miður“ segi ég, vegna þess að ég hefði með mestu ánægju viðurkennt að hafa haft rangt fyrir mér ef inn í okkar hrjáða samfélag hefðu sáldrast þeir mörg hundruð milljarðar sem Sigmundur Davíð lofaði að hrifsa frá hrægömmunum strax (hann sagði „strax“) og hann kæmist til valda.

En þetta reyndist bara vera risastórt blöff.

Ekki króna hefur komið frá hrægömmum.

Á endanum kynnti Sigmundur Davíð millifærslu á nokkrum milljarðatugum úr ríkissjóði til sumra þeirra sem skulda húsnæðislán.

Þar á meðal til margra sem þurfa ekkert á því að halda.

Og við sjálf borgum brúsann – og börnin okkar.

Eins og venjulega kom í ljós að ef eitthvað hljómar of vel til að geta staðist, þá stenst það yfirleitt ekki.

Hið djarflega kosningaloforð Sigmundar Davíðs reyndist þegar til kom hafa verið ennþá innihaldslausari blaðra en jafnvel hörðustu gagnrýnendur hans höfðu ímyndað sér.

Auðvitað hefði forsætisráðherra, sem var kominn í það embætti eingöngu út á loforðið sitt stóra (og ekkert annað), átt að sjá sóma sinn í því að segja af sér þegar hann sá fram á að geta ekki staðið við loforðið.

En það gerði Sigmundur Davíð ekki.

Því nú voru komin til sögunnar tvö ný vandamál í viðbót við þá tilhneigingu hans að lofa með miklum belgingi gulli og grænum skógum en standa svo ekki við neitt.

Þessi tvö vandamál eru líklega nátengd.

Hið fyrra er að Sigmundur Davíð er í afar sérkennilegum tengslum við raunveruleikann.

Hið síðara er að hann er svo óforskammaður að mann setur eiginlega hljóðan þegar hann byrjar.

Þegar hann kynnti millifærsluna sem kom í staðinn fyrir þessa mörg hundruð milljarða frá hrægammasjóðunum, þá baðst hann ekki afsökunar og útskýrði að hann hefði nú uppgötvað að kosningaloforðið mikla gæti hann því miður ekki uppfyllt.

Nei, þvert á móti.

Hann lýsti því yfir – nánast orðrétt – að þetta væri „heimsmet í uppfyllingu kosningaloforða“.

Og virtist reyndar trúa því sjálfur.

Og hóf svo sínar þreytandi og óforskömmuðu ræður um allt vonda fólkið sem kann ekki að meta hann.

(Hvers vegna skyldi það nú vera?)

Í gær var Sigmundur Davíð að halda ræðu á einhverjum fundi með framsóknarmönnum.

Honum gafst þar tækifæri til að ræða af heiðarleika hina sorglegu frammistöðu tveggja efstu frambjóðenda Framsóknarflokksins í borgarstjórnarkosningunum í vor.

Þegar frambjóðendurnir fóru að dorga eftir atkvæðum á djúpmiðum útlendingaandúðar og rasisma.

Í því fólst ekki að frambjóðendurnir sjálfir og hvað þá flokksmenn upp til hópa væru orðnir rasistar.

Enda lýstu margir góðir framsóknarmenn harmi sínum og viðbjóði á því sem fram fór.

Í því fólst aðeins nákvæmlega það sem ég sagði:

Að frambjóðendurnir voru á aktífan hátt að sækjast eftir atkvæðum úr sorglegustu kimum samfélagsins.

Í ræðu sinni yfir framsóknarmönnum hefði Sigmundur Davíð getað farið yfir þetta mál frá upphafi til enda.

Hann hefði getað lýst hryggð sinni yfir því sem gerðist í kosningabaráttunni, útskýrt hvernig það gerðist, sett kurteislega ofan í við frambjóðendurna tvo og lýst því afdráttarlaust yfir að á þessum miðum myndi Framsóknarflokkurinn aldrei fiska framar.

Þetta hefði fær stjórnmálamaður vel getað gert af heiðarleika og einlægni án þess að láta beinlínis fallast á sverð mótherja sinna eða hirta frambjóðendurna sína tvo um of.

Hann hefði getað vandað um við þá föðurlega og viturlega – og af ábyrgð.

Hann hefði getað komið fram sem „statesman“.

En ekki vottaði fyrir neinu af þessu í ræðu Sigmundar Davíðs.

Enda er hann enginn „statesman“.

Í staðinn kom þetta venjulega „rant“ hans um hvað allir væru vondir við Framsóknarflokkinn, hvað „umræðan“ væri hættuleg og að nýjum „lágpunkti“ hefði nú verið náð.

Það var einstaklega sorglegt að horfa á þetta.

Þarna stóð ungur maður sem lukkan hafði fleytt upp í embætti forsætisráðherra á Íslandi.

Og hafði öll tækifæri til að sýna að hann væri (þrátt fyrir „mistök“ sín með hrægammaloforðið) heiðarlegur stjórnmálamaður sem hugsaði stórt.

En í staðinn stóð hann þarna og reifst og skammaðist á allra billegasta máta.

Rétt eins og þegar hermd voru upp á hann kosningaloforðin um milljarðana frá hrægömmunum.

Engin viska, engin ábyrgð, engin djúp og einlæg hugsun.

Og engin tengsl við raunveruleikann.

En óforskömmulegheitin reidd í þverpokum.

Þetta hefur óumdeilanlega verið skemmtilegasta heimsmeistaramótið í fótbolta í manna minnum.

Líklega síðan 1986.

Og alveg sérstaklega er þetta heimsmeistaramót hinna óvæntu úrslita.

Er það ekki?

Ja, það er nefnilega það.

Einhvern tíma áður en mótið hófst, þá skoðaði ég dagskrána og uppröðun leikja allt frá riðlakeppninni og fram í undanúrslit og komst að þeirri niðurstöðu að ef allt færi á eins fyrirsjáanlegan hátt og hægt væri að hugsa sér, þá myndu Brasilía og Þýskaland etja kappi í öðrum undanúrslitaleiknum en í hinum myndu eigast við Argentína og annaðhvort Spánn eða Holland.

Ég veðjaði frekar á Spán en fannst að Hollendingar ættu alveg ágætan séns líka.

Þessi „spá“ útheimti enga eigin ályktunarhæfni, ég fór bara eftir því sem virtist fyrirsjáanlegt miðað við styrkleika liðanna að undanförnu, og að viðbættu dassi af hefð. Og fjöldamargir aðrir komust auðvitað að sömu niðurstöðu.

Þegar ég gat um þetta á Facebook, þá kom til skjalanna glúrinn maður og sagði að þetta væri að vísu alveg rökrétt niðurstaða en úrslitin yrðu aldrei svona fyrirsjáanleg.

Því myndi spáin áreiðanlega ekki standast.

En nú þegar öllu er að verða lokið, þá er niðurstaðan einmitt sú að undanúrslitaleikirnir eru Brasilía-Þýskaland og Argentína-Holland.

Þannig að eftir öll hin ófyrirsjáanlegu og óvæntu úrslit, þá reynist niðurstaðan samt hafa verið algjörlega fyrirsjáanleg.

Það er eitthvað uggvænlegt við það!

Ég hef því miður ekki tök á að sitja málþing sem haldið er í dag í Þjóðminjasafninu í tilefni af því að um þessar mundir eru sextíu ár frá fæðingu Matthíasar Viðars Sæmundssonar bókmenntafræðings og rithöfundar. Sjá hér.

En þetta er mjög vel til fundið.

Matthías Viðar var afar skarpskyggn maður og snjall, hann var víðsýnn og beindi athygli sinni aldrei bara að yfirborðinu.

Hann skrifaði skemmtilega um ýmis óvænt efni, oft um sitthvað sem legið hafði utangarðs fram að því, og hann var eftirtektarverð manneskja og einn þeirra sem settu sannarlega svip á bæinn.

Og það var mikill missir þegar hann dó aðeins 49 ára gamall.

Hann var svarti prinsinn í íslenskri bókmenntafræði, hef ég stundum hugsað með sjálfum mér.

Hinn upphaflegi svarti prins fékk það viðurnefni út á svartgljáandi brynju sína.

Framan af ævi gekk Matthías Viðar líka stundum brynjaður til leiks, en kastaði brynjunni þegar á leið.

Eftir það á „svart“ í hans tilfelli ekki aðeins við kolsvört augun, heldur dýpt, hlýju og skjólið í hellinum.

Ég ætlaði svo að segja hér eitthvað fleira viturlegt um hann, en það er eins og gengur, maður fer alltaf að hugsa um sjálfan sig.

Fyrir tuttugu árum gaf ég litla skáldsögu sem var skrifuð með mínu hjartablóði og ég var dauðfeiminn við bókina.

Þetta var einhvers konar harmleikur sem átti svo að umbreytast í gróteska kómedíu.

Hún eignaðist nokkra góða aðdáendur meðal fólks sem ég tek mikið mark á, en annars er óhætt að segja að hún sló ekki í gegn.

Ég skal viðurkenna að ég var um tíma svolítið hnugginn yfir því fálæti sem mér fannst þau sýna sögunni sem mest sýsluðu með bókmenntir í landinu.

En það var bara eins og það er. Auðvitað var það bara bókinni sjálfri að kenna ef hún sagði fólki ekki nóg, eða ekkert.

Hjartablóð dugar alls ekki alltaf!

En svo huggaði ég mig líka við að af einum manni frétti ég úr þeim kreðsum sem ég heyrði ekki betur en færi hlýlegum orðum um greyið bæði seint og snemma.

Það var Matthías Viðar.

Og slíkur maður var Matthías Viðar að það var eiginlega alveg nóg fyrir mig.

Fyrsta heimsmeistaramótið í fótbolta sem ég man eftir var mótið 1974 sem var haldið í Vestur-Þýskalandi.

Þjóðverjar áttu gott lið, sem stóð að lokum uppi sem sigurvegari, en engum blandaðist hugur um að hollenska liðið var í rauninni töluvert betra.

Með Johan Cruyff í broddi fylkingar, einn allra mesta töffarann í hópi fótboltamanna.

Fjórum árum seinna vildi Cruyff ekki spila í Argentínu, sem þá var undir grimmum járnhæl herforingjastjórnar, en jafnvel án hans komst hollenska liðið alla leið í úrslitaleikinn.

Svo komu allnokkur mögur ár fyrir Hollendinga, en í lok níunda áratugar eignuðust þeir allt í einu aftur alveg frábært lið: Gullitt, Van Basten, Riikaard, Koeman, síðan Bergkamp.

Af einhverjum ástæðum komst þetta lið aldrei í almennilegt skotfæri við heimsbikarinn.

Síðan hafa Hollendingar stundum átt mjög fín lið, og góð hollensk fótboltalandslið einkennir alltaf það sama: Einhver furðulega afslappaður kraftur sem getur látið lítið á sér kræla langtímum saman en brýst svo gjarnan fram með fáránlega flottum en líka svo áreynslulausum hætti, einnig fágun og gáfur … já, gáfur.

Allt þetta var boðið upp á í fótboltaleiknum frábæra í kvöld.

Leik sem verður lengi í minnum hafður.

Fyrirtaks árétting þess af hverju heimsmeistaramótið í fótbolta getur verið svo skemmtileg keppni.

Og kannski getur þetta hollenska lið náð því sem Cruyff og Van Basten og Bergkamp tókst aldrei.

Á jafnréttisráðstefnu Nordisk Forum í Svíþjóð var verið að ræða stöðu kvenna og hatursofsóknir og ofbeldi sem þær sæta.

Uppi á sviði stendur Siv Friðleifsdóttir og svarar fyrirspurnum úr sal.

Þá gefur sig fram Eygló Harðardóttir jafnréttisráðherra Íslands.

Hvað brennur á henni í jafnréttismálum?

Hvað er það við þær ofsóknir og hatur sem konur mega þola sem hún þráir að vita meira um?

Jú, Eygló Harðardóttir biður um hjálp Sivjar við að bregðast við hatursumræðu gegn … FRAMSÓKNARFLOKKNUM.

Þetta er ekki – ég tek það fram – kaldrifjað grín.

Sjá hér.

Eygló virðist alls ekki skilja hvað var athugavert við þessa „fyrirspurn“.

Hún heldur áfram að valda vonbrigðum, því miður.

Hyyyyldjúpum.

Bönker-hugarfarið er greinilega að verða allsráðandi í Framsóknarflokknum.

En svo er annað.

Siv Friðleifsdóttir vinnur sem aðstoðarmaður Eyglóar.

Þetta var sem sé æft og undirbúið fyrirfram.

Ætlað til heimabrúks.

En er það sæmandi að íslenskur ráðherra noti eða öllu heldur misnoti með hjálp aðstoðarmanns síns norræna ráðstefnu um grafalvarlegt mál til að koma með flokkspólitískar pillur héðan?

Og það pillur af allra fáránlegustu sort?

Hvenær lýkur þessu?

Uppistandið eftir dóminn í Aurum-málinu gerir mig eiginlega fyrst og fremst hryggan.

Þetta er svona mál þar sem maður hugsar (og dæsir við): Getum við þá ekki gert neitt rétt?

Yfirleitt hef ég passað mig á því að hafa ekki opinbera skoðun á málaferlum út af eftirköstum hrunsins.

Ástæðan er einfaldlega sú að ég skil ekki þá „fjármálaverkfræði“ sem þar liggur að baki og hef ekki þrek til að setja mig inn í hana.

Þaðan af síður ræð ég við lagakrókana sem fylgja sögunni.

Og ég tek sérstaklega fram að ég hef alls enga skoðun á Aurum-málinu í sjálfu sér eða sýknudómunum þar.

Hef hreinlega ekki kynnt mér það af neinu viti.

En í þessu máli er leikmanni þó óhætt að gera eftirfarandi athugasemdir.

1.

Hvernig í ósköpunum datt Sverri Ólafssyni í hug að taka að sér dómarastörf í máli sem var og er að sumu leyti sambærilegt við mál sem sami saksóknari hafði höfðað gegn bróður hans?

Nú má vera að samkvæmt vanhæfisreglum réttarkerfisins teljist Sverrir ekki vanhæfur í skilningi laga. En þetta er jafn furðulegt fyrir því. Af hverju var hann að þessu?

Svo mikið er víst að aldrei í lífinu hefði ég tekið að mér svona dómarastörf, og þykist þó síst heilagri en hver annar.

2.

Hvernig gat dómsformanni, sem Sverrir hafði þó sóma til að segja frá tengslum sínum við Ólaf, dottið í hug að þetta mundi þykja eðlilegt? Í risavöxnu máli sem dómsformaður gat fullvel vitað að yrði grandskoðað bæði fyrr og síðar með smásjá, hvernig datt honum í hug að gefa þvílíkan höggstað á starfi sínu og meðdómara sinna?

3.

Það verður líka að setja stórt spurningamerki við að sérstakur saksóknari skuli ekki hafa vitað af ættartengslum meðdómarans og Ólafs Ólafssonar. Hvort sem ættartengslin skipta miklu máli eða jafnvel engu máli, þá er vissulega með hreinum ólíkindum að saksóknari hafi ekki vitað af þessu.

Sumir lögmenn halda því fram leynt og ljóst að sérstakur saksóknari sé bara að ljúga því að hann hafi ekki vitað þetta.

Ég held að það sé engin ástæða til að ætla það.

En hitt er eiginlega alvarlegra í sjálfu sér – að hann hafi ekki vitað það.

Hvers lags leynilögga er sérstakur saksóknari ef þetta rann ekki upp fyrir honum einhvern tíma allan þann tíma sem réttarhöldin stóðu yfir?

Eða allir hans starfsmenn?

Í landinu þar sem „allir þekkja alla“.

Úff.

4.

Svipuðum spurningum má reyndar varpa fram til fjölmiðla.

Þetta var mál sem þeir fylgdust flestallir mjög grannt með.

Af hverju uppgötvaði enginn þeirra þetta?

Ég ítreka – ég veit ekkert hvort þessi ættartengsl hafi valdið sjálfkrafa vanhæfi Sverris.

En þetta var svo sannarlega mjög forvitnileg staðreynd, og full ástæða til að vekja á henni athygli.

En engum fjölmiðli virðist hafa dottið í hug að kanna – jafnvel ekki einhvern tíma á degi þegar lítið var að gera og það þurfti að fylla upp í fréttasíðurnar með allskonar uppfyllingarefni – jafnvel þá datt engum þetta í hug: Hei, hverjir eru eiginlega þessir meðdómarar í Aurum-málinu? Kannski ástæða til að eyða tíu mínútum í að kanna það …

En engum fjölmiðli datt þetta í hug.

5.

Og svo eru það orð Sverris eftir dómsuppkvaðninguna.

Þau eru auðvitað alveg forkastanleg, eins og margir hafa haft orð á.

Þau virðast gefa til kynna þvílíka heift út í sérlegan saksóknara að það er með öllu ómögulegt að sú heift hafi kviknað bara eftir réttarhöldin, það er að segja þegar saksóknari fór almennum orðum um ættartengsl Sverris og Ólafs – sem hann var þá loksins búinn að uppgötva!

Nei, heiftin í orðum Sverris var svo mikil (því svona tala dómarar ekki nema það sé algjörlega gengið fram af þeim) að það gefur skýrt og greinilega til kynna að skoðun hans á saksóknara hafi lengi verið til staðar.

Og hafði það þá áhrif á niðurstöðu hans í réttarhaldinu?

Þetta eru spurningar, ég tek það fram. Ég hef ekki forsendur til að komast að niðurstöðu um þær. En það eykur ekki trú manns á réttarkerfið og samfélagið almennt að slíkar spurningar skuli vakna í risastóru máli þar sem allir hefðu átt að vera að vanda sig.

Frambjóðendur Framsóknarflokksins í Reykjavík gefa útlendingaandúð undir fótinn í kosningabaráttunni.

Þetta vekur mikla hneykslun – meðal annars innan Framsóknarflokksins.

Ráðherrarnir þegja hins vegar þunnu hljóði – nema reyndar Gunnar Bragi utanríkisráðherra sem þó hverfur fljótlega aftur.

Eygló Harðardóttir, sem við bundum sum miklar vonir við, hún gufar upp.

Rasistar landsins fagna hins vegar ógurlega og flýta sér til liðs við Framsóknarflokkinn.

Og svo kemur Sigmundur Davíð á Bylgjuna.

Ekki til að svara fyrir orð frambjóðendanna í Reykjavík, og af hverju þeir voru að fiska í þessum ófagra sjó, heldur til að svara þeim miklu árásum sem Framsóknarflokkurinn hafi orðið fyrir!

Það vottar ekki fyrir því að hann reyni að skilja hvað var verið að gagnrýna.

Öll gagnrýnin er bara lágkúruleg og fáránleg árás, segir hann.

Ég hvet sem flesta til að hlusta á þetta hörmungarviðtal.

Ég held ég hafi aldrei vitað stjórnmálamann jafn víðs fjarri raunveruleikanum.

Sigmundur Davíð heldur því fram að öll gagnrýni – alveg öll – sé til komin vegna þess að menn hafi ekki getað sætt sig við niðurstöðu kosninganna síðustu, og að hann sé orðinn forsætisráðherra.

Held hann ætti að ræða það við Jón Sigurðsson, fyrrverandi formann Framsóknarflokksins, og við stjórn samtaka ungra framsóknarmanna (þótt þeir hafi reyndar látið kveða sig alltof fljótt í kútinn).

Og við ýmsa presta, heimspekinga, stjórnmálafræðinga og aðra sem hafa gagnrýnt framferði Framsóknarflokksins mjög.

Hvað sjálfan mig snertir … mestalla mína ævi hafa þeir ráðið ríkjum í stjórnarráðinu sem ég kaus ekki.

Og er oft ekkert mjög ánægður með.

En ég er þrautþjálfaður í að bíta í það súra epli, enda er það lýðræðisins gangur.

En ég skal vissulega viðurkenna að ég á mjög erfitt með að fallast á að Sigmundur Davíð Gunnlaugsson sé nú helsti pótintáti landsins.

Ef þið hlustið á þetta viðtal, þá heyriði hvers vegna.

Mér finnst niðurlægjandi fyrir okkur öll að hann sitji í stjórnarráðinu, ég get ekki neitað því.